CANNED POST

Σώστε τα γατάκια!!!

Οι εταιρείες παραγωγής γατο-τροφών, ως άλλοι Εσκομπάρ τις σύγχρονης –τετράποδης –κοινωνίας, εξωθούν τα συμπαθή αιλουροειδή στο εθισμό!!!

Όταν διάβασα την διαφήμιση γνωστής μάρκας που υποσχόταν πως «το γατάκι σας δεν θα θέλει να φάει οτιδήποτε άλλο», καθόλου δεν υποψιάστηκα το δράμα που τώρα ζούμε το γατί μου και εγώ.

Της γειτονιάς το γατί δηλαδή γιατί δεν ανήκει σε κανέναν μας, απλά γυροφέρνει 2-3 αυλές και ισάριθμες κουζίνες μαζί με κάποια «συντρόφια», περιμένοντας καρτερικά λίγο γάλα ή κάποιο γεύμα από τους φιλόζωους ιθαγενείς της γειτονιάς μου ως ανταμοιβή για την σκληρή και επικίνδυνη εργασία που επιτελούν, καθαρίζοντας τις αυλές από έντομα και τρωκτικά.

Τα γατάκια αυτά τα παρατηρώ από τη γέννα τους και διαπίστωσα μια κατάσταση ιεράρχησης, όχι μόνο ανάλογη της ισχύος και τις απόδοσης αλλά και σε συνάρτηση με τις ανάγκες του καθενός. Κάτι σαν «αναρχο-συνδικαλισμός στα 4 και με ουρά»!

Παρατήρησα δηλαδή πως ο «γάτος μου», που είχε εδραιώσει την κυριαρχία του στο κατώφλι της κουζίνας μας, επέτρεπε στα 1-2 συντροφικά, αναρχοαυτόνομα γατιά της παρέας να παραμένουν στο χώρο βρώσης… ενώ αυτό δεν επιτρεπόταν στα γατιά που δεν ανήκουν στην «Κομμούνα του Κατωφλιού».

Παρά την επαλήθευση του στίχου «οι Γάτες Πάντα θα Πεινάνε» (εκτέλεση Θηβαίος, οι αγαπημένοι μου στίχοι από ελληνικό τραγούδι, «νταμ νταριντάμ, νταμ νταριντάμ, νταμ νταριντάμ νταραντάμταμ») …ο φιλάνθρωπος γάτος «μου» πάντα αφήνει κάτι και για τα «συντρόφια» όταν –βεβαίως –το γεύμα είναι άφθονο και εφόσον αυτά έχουν επιτελέσει την εργασία που τους αναλογεί. Έτσι, αφού πάρει ο πρωτεργάτης το μερτικό του, παίρνουν και αυτά τη σειρά τους για γεύμα.

Σκέφτηκα λοιπόν να ανταμείψω αυτό τον ήρωα της γατο-εργατιάς προσφέροντας του αυτή την καινοφανή τροφή. Μετά όμως από αυτό το ολέθριο σφάλμα μου –που έχει τις ρίζες του στην κατηραμένη παγκοσμιοποίηση –ο δύστυχος γατούλης αδιαφορεί πεισματικά για τα άλλου είδους γεύματα που του προσφέρω, Στήνεται κολλημένο στη γυάλινη πόρτα της κουζίνας και αναμένει σαν πρεζόνι τη δόση του. Πολλές φορές δε, χτυπά απελπισμένα το κεφαλάκι του στον υαλοπίνακα και δεν σταματά παρά μόνον όταν πάρω απ’ τη ντουλάπα το απεχθές κατασκεύασμα και του το προσφέρω στο πιατάκι του.

Ως αποτέλεσμα, τα «συντρόφια» του καταβροχθίζουν την αγνή, λαϊκή τροφή που του προσφέρω (είδες, ο καπιταλιστικός δάκτυλος…) και εάν δεν του δώσω την τροφή-ναρκωτικό παραμένει θεονήστικο, κινδυνεύοντας από την ασιτία. Ούτε ακόμη και για τις σαρδέλες –για τις οποίες παλαιότερα «γινόταν Βελουχιώτης» άμα σίμωνε κανένα ξένο, νεοφιλελεύθερο γατί –δεν ενδιαφέρεται πια ο εθισμένος γατούλης. Ούτε βγένει στη γύρα για τρωκτικά, έντομα ή πτηνά, ούτε επισκέπτεται τις άλλες –οικείες –κουζίνες. Επιπλέον, όταν του παραχωρώ τη δόση-τροφή … καταργεί την συναδερφική αλληλεγγύη και στερεί από τα αναρχοαυτόνομα συντρόφια του ακόμη και τη σάλτσα αυτής της ψυχοφθόρας ουσίας.

Ξέρω πως θα έπρεπε να σταματήσω να το προμηθεύω με αυτό το καπιταλιστικό τέχνασμα, κυριολεκτικά το «Όπιο των Γατιών». Η καρδιά μου όμως σπαράζει κάθε φορά που βλέπω ολάκερο το γατίσιο του κορμί να συσπάται γυμνό πάνω στο κάτασπρο μάρμαρο του κατωφλιού ή …άλλες φορές… να πέφτει σε μια κατατονική άβυσσο. Προχθές έκλαψα πικρά όταν αντιλήφθηκα το καταρρακωμένο γατί να μην αντιδρά στις απρεπείς προτάσεις κάποιων ξένων γατιών –κεφαλαιοκρατών –που ήθελαν να εκμεταλλευτούν ένα τσακισμένο, γατίσιο κορμί για να ικανοποιήσουν τις ανώμαλες ορέξεις τους.

Θεωρώ καθήκον μου να προειδοποιήσω όλες τις άλλες μάνες… εεεε …όλους τους άλλους ιδιοκτήτες και φίλους των γατιών για αυτή τη μάστιγα που απειλεί όλων –πλούσιων και φτωχών –τα ανυπεράσπιστα γατιά.

Τέρμα στην εκμετάλλευση! Η πλεκτάνη των εταιρειών που παράγουν τροφές για γάτες και που παρασύρουν τα ανυπεράσπιστα γατιά του κόσμου στην κόλαση της πρόσκαιρης χαράς και του εθισμού πρέπει να τελειώσει εδώ!


Just say MEOOOOWWW !!!

*********


Επειδή το παρα-αφοδεύσαμε στο σοβαρό εδώ μέσα τώρα τελευταία –είδες τι κάνει η τηλεόραση; … μέχρι και το Κυπριακό καταντάς να παίρνεις στα σοβαρά –ξέθαψα από τα ντουλάπια στο φόρουμ Άποψη μια κονσέρβα γατοτροφ… εεε … κείμενο που είχα αφήσει εκεί.

Νταμ, νταριντάμ...