Αμέρικα…

Η ΣΗΜΑΙΑ


Ως η ενσάρκωση της έννοιας «χαζοχαρούμενο», τα αμερικανάκια των μεσο-δυτικών πολιτειών το ‘χουν συνήθειο να κάνουν «international flag ceremony» –μια τελετή –με παρέλαση σημαιών απ’ όλες τις χώρες των οποίων πολίτες είχαν την ατυχή έμπνευση να σπουδάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο τους. Μέσω τέτοιων τελετών τα πανεπιστήμια προβάλλουν την πολύ-πολιτισμική τους προσέγγιση (μετάφραση, ευχαριστούν τις διάφορες χώρες για την απλόχερη διάθεση κοροΐδων). Η ζήλεια για την Κακούργα Βασίλισσα –με την οποία είχα μπλέξει τότε τα μπούτια μου –και η καλπάζουσα μαλάκυνση του εγκεφάλου με οδήγησαν σε μια τέτοια τελετή.

Έτρεχαν πάσης φύσεως παραγοντίσκοι-φοιτητές να αρπάξουν ο καθένας τη σημαία της χώρας τους. Επειδή από κάποιες χώρες υπήρχαν μόνο 1-2 «δείγματα» φοιτητή και επειδή κάποιοι δεν ήρθαν, έπρεπε εθελοντές από όσες χώρες δεν υπο-αντιπροσωπεύονταν να λειτουργήσουν ως σημαιοφόροι κατά την έναρξη της τελετής. Εγώ τραβήχτηκα (α, ρε πατέρα) στην άκρη και περίμενα τους διάφορους συνήθεις εθελοντές να αναλάβουν. Μέχρι που κάποιος μου πρότεινε να βοηθήσω και ‘γω, προτείνοντας μου ταυτόχρονα μια σημαία. Ρώτησα ποιας χώρας είναι. «Ummm…» κοίταξε για λίγο πάνω, προς αυτήν και κατέληξε (Δεν θυμάμαι τώρα αν ήταν ακριβής, αν με παραπληροφόρησε δεν θα ‘ταν παράξενο, στις Η.Π.Α. βρισκόμουνα). «Vietnam».

Αστραπιαία σκέψη… «είμαστε στην καρδιά της Αμερικής και αυτό το χαζό θέλει να κρατώ υπερήφανα και με χάρη τη σημαία μιας χώρας που τους ρεζίλεψε ανά το παγκόσμιο».

«Oh, yes! This one I’ll carry…», είπα και έγνεψα καταφατικά.

Είχα δαίμονα χαμόγελο στο πρόσωπο για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Post Scriptum: πρόσφατα οι Η.Π.Α. αφαίρεσαν το Βιετνάμ από τη «λίστα με τα κακά παιδία» που έχουν. Άραγε θα τους φέρει ομοιώματα βομβών νάπαλμ για δώρο ο Σάντα Κλάους;



ΕΣΥ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΣΤΟ MILLENNIUM, ΜΩΡΗ;

Παραμονές του τέλους του 99 βρέθηκα μαζί με 4-5 Κυπρίους & ένα-δυο –άλλης καταγωγής –συμφοιτητές στη Νέα Υόρκη.

Για την ακρίβεια, ο Γεωργός έκανε κάποια κομπίνα και εξασφαλίσαμε φτηνότατη (8 άτομα, 10 μέρες, 60 δολάρια έκαστος, μόνος όρος να λείπουμε τη νύχτα της 31ης) παραμονή σε ένα Ramada Inn, νομίζω κάπου στη Newark, New Jersey πλευρά του ποταμού Hudson.

Εγώ δεν είχα κάποια ιδιαίτερη επιθυμία να βρίσκομαι σε καμιά τοποθεσία με ηχηρό όνομα εκείνη την παραμονή, έλα όμως που η Κακούργα Βασίλισσα το ‘χε μεγάλο καημό! Όταν πλάκωσαν και οι προτάσεις από τους «ανταγωνιστές» έβαλα τα μεγάλα μέσα και είπα στο Γεωργό «Νυν υπέρ πάντων η γυνή».

Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών ανακάλυψα την «αβάσταχτη βαρύτητα του να ταξιδεύεις με Κυπραίους». Καταλαβαίνω πως π.χ. ο Luigi ήθελε να ξοδέψει όλη του την ώρα στο Metropolitan και σε διάφορα άλλα αξιοθέατα, ο άνθρωπος ασχολείτο με την τέχνη και τελικά την έκανε και επάγγελμα του. Οι άλλοι όμως; Γιατί έπρεπε να δουν ΟΛΑ τα τουριστικά αξιοθέατα;

Μάταια προσπαθούσα να τους εξηγήσω την κατάσταση με τα δικά μου μάτια, «βρε παιδιά, καλό το Άγαλμα της Ελευθερίας αλλά… σκεφτείτε αν ήσασταν τουρίστες στη Κύπρο… θα τρώγατε μια ολάκερη μέρα κοιτώντας το άγαλμα του Μακαρίου στη Αρχιεπισκοπή; Δεν θα προτιμούσατε να δείτε λίγο απ’ όλα και κάτι πέραν των αρχαιολογικών μουσείων και των μνημείων; Γιατί δεν παίρνουμε ένα χάρτη, τα πόδια μας και το Μετρό και να βγούμε στη γύρα για ‘ότι προκύψει’; Και γιατί πρέπει να κυνηγάμε όλα τα σημεία όπου έχει Έλληνες; Πήγαμε μια φορά στο Loft στην Astoria, δεν αρκεί;»

Εγώ είχα διάθεση να ψάξω για τις «ορίτζιναλ» γεύσεις της Ανθρώπινης Εμπειρίας σ' εκείνη τη πόλη που δεν θα έβρισκα στη χώρα μου. Αυτοί χαίρονταν επειδή βρήκαμε στο δρόμο «σουβλάκι στο καλαμάκι».

Καλό, δεν λέω… αλλά γαμώτο… πόσες άλλες φορές θα έχεις την ευκαιρία να σουλατσάρεις στην Bleecker Street και να βρεθείς στο Terra Blues (http://www.terrablues.com/index2.html) ; Στη Λευκωσία πληρώνουμε «5 λίρες η κκελλέ» για να ακούσουμε τον Georgie Αρέστη ή 15 για τον Παπακωνσταντίνου. Εκεί βλέπεις (επίσης) ένα γέροντα –νέγρο –να σέρνεται μέχρι τη σκηνή με τα δεκανίκια… και μόλις καταφέρνει να στηθεί μπρος στο μικρόφωνο να παραδίδει –αεικίνητος –ένα άψογο show, να παίζει με τον κόσμο, να διηγείται ιστορίες και να συμπεριφέρεται ως αληθινός entertainer με ένα τρόπο που δεν πρόκειται να δεις στην Κύπρο, όσο άξιοι και αν γίνουν οι μουσικοί μας. Γιατί φοβόμαστε τόσο να βγούμε έξω από τα νερά μας, γιατί δειλιάζουμε; «Αιδώς Αργείοι»!

Άσε το καταναλωτικό μας σύνδρομο. Αριστεροί άνθρωποι, με τον υπολογιστή πλήρως εξοπλισμένο ούτως ώστε να παρακολουθούν τα ματς της «Ομονοιάκκας» από τον Άστρα …και να επιμένει η σύζυγος του παρέα ότι πρέπει να του αγοράσει καινούριο παντελόνι …να τσακρούν τα νεύρα του, «μα αφού δεν χρειάζομαι άλλο, έχω μιαν φάουσαν» …και να εισπράττει ένα «αγάπη μου, το συγκεκριμένο Macy’s εν τω μεαλλίττερον στο κόσμον, εν έσhei chance να μεν γοράσω ΚΑΤΙ που δαμέ».

http://www.nyctourist.com/macys1.htm

Εσύ να θες να απορροφήσεις όλες τις μικρές, απλές χαρές μιας τέτοιας περιπέτειας και εκείνη να καθυστερεί μέχρι να βρει κατάλληλο παντελόνι για τον άνδρα της, για να καυχιέται αυτή δηλαδή στις φίλες της όταν επιστρέψει στη Νήσο των Αγίων. Σαν μεταμοντέρνος Στέντορας, σου ‘ρχεται να βροντοφωνάξεις «Αργείς Αιδοίο» !!!

Βέβαια, τα νεύρα σου δεν ήταν σμπαράλια μόνο από τον «ταξιδιωτικό κυπριωτισμό» της παρέας. Άλλωστε, εύκολο σου ήταν να σαλτάρης για την πλησιέστερη είσοδο σταθμού του Μετρό και να βγεις στη γύρα «τζιαί σικκιμέ». Πολλές φορές σάλταρες. Όχι μόνο προς Μετρό μεριά. Ήταν βλέπετε και η διάθεση της Κακούργας Βασίλισσας που –στην ουσία –δυάρα δεν έδινε για σένα και για το τι σου έκανε κέφι. Ούτε και της προξενούσε όποια λύπη το ότι αυτές μπορούσε να ήτανε οι τελευταίες σας μέρες μαζί, καθότι εσύ τέλειωνες το ΒΑ, θα γύριζες Κύπρο …και κουβέντα σοβαρή για το «τι μέλλει γενέσθαι» δεν σου ‘λεγε. Πιότερο λυπήθηκε όταν μια μέρα την έπεισες να πάτε μόνοι, μαζί βόλτα και …αφού τριγυρίσατε σε Greenwich, Soho και China Town φτάσατε στο δρόμο της Little Italy με τα δερμάτινα και διάφορα άλλα είδη ρουχισμού …όπου ανακάλυψε πως ξέχασε να φέρει την πιστωτική.

Τσακωμό στο τσακωμό, έφτασε η μέρα της παραμονής. Φύγαμε νωρίς απ’ το ξενοδοχείο και βουρ ...προς Times Square μεριά. Τσιμπήσαμε, σουλατσάραμε, συναντηθήκαμε τυχαία με κάτι συμπατριώτες (αγγκκκρρρρ, τόσες ράτσες ίσhα πάνω τους;) και αρχίσαμε να προσπαθούμε να εντοπίσουμε που δεν είχαν κλείσει ακόμη τους δρόμους ή δεν φύλαγαν καλά οι μπάτσοι …για να φτάσουμε όσο πιο κοντά γινόταν στο κέντρο της πλατείας.

http://www.earthcam.com/usa/newyork/timessquare/

(Με τόσο name-dropping θα χτυπάω hits στις μηχανές αναζήτησης σαν πορνοσελίδας)

Ούτε γκλάμουρ αισθανόμουνα στο όλο πανηγύρι που έστησαν τα αμερικανάκια, ούτε κανένα ιδιαίτερο δέος για το χώρο. Ίσως να με πείτε άνθρωπο κατσούφη μα εγώ τη χαρά τη νοιώθω για άλλους λόγους και την εκφράζω με άλλους τρόπους. Δεν ένοιωθα κάποια ιδιαίτερη ανάγκη να χοροπηδώ σαν καθυστερημένο μετά από overdose αμφεταμίνης, ούτε να διαφημίσω στους τριγύρω πως «περνώ καλά, κοιτάξτε με, ανήκω στους λίγους εκλεκτούς που τα κατάφεραν και ήρθαν ΕΔΩ» σαν δευτεροκλασάτος αστέρας σε διαφήμιση για ινστιτούτο με ιαματικά λουτρά.

Επέμενα να μεθάω με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πολυ-πολιτισμικότητα της όλης κατάστασης, να μαγεύομαι από απλές, ανθρώπινες εκφράσεις στα πρόσωπα των περαστικών, να κάνω χάζι τον NYPD μπάτσο που έκανε με τη σειρά του χάζι το μεγάλο πούρο στο στόμα μου, να παθαίνω μια ευχάριστη κρίση συναισθησίας με όλες εκείνες τις γλώσσες, τις φάτσες, τα χρώματα, τις μυρουδιές …να απορροφώ, να απορροφώ, να απορροφώ μέχρι σκασμού όσα αληθινά κι’ ανθρώπινα μπορεί να προσφέρει ένα τέτοιο γεγονός. Και αυτά μου τα συναισθήματα τα εξέφρασα. Μέγα λάθος.

Εσείς πως περάσατε το γαμημένο το Millennium; Τι αναμνήσεις έχετε; Κάποιοι συνάνθρωποι μας ίσως εκείνες τις στιγμές να τις πέρασαν άσκημα, με κάποιο θάνατο δικού τους ανθρώπου, υποφέροντας από την πείνα, εγκλωβισμένοι στη δίνη ενός πολέμου… Είμαι σίγουρος όμως πως μυριάδες άνθρωποι θα έχουν στο μυαλό τους ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνη τη νύχτα. Σε κάποιο εξωτικό και «γκλάμουρους» προορισμό ή απλά σε ένα σπίτι με φίλους αγαπητούς, σε ένα τραπέζι οικογενειακό όπου αληθινά να νοιώθουν οι συνδαιτυμόνες ότι μοιράζονται κάτι, σε ένα μπαράκι παρακμιακό με την απέναντι τσαπερδόνα να σε κοιτάει γλυκά και το μυαλό σου να θολώνει διπλά –μια απ’ τη ματιά της και μια απ’ το κρασί.

Είκοσι λεπτά πριν από τα μεσάνυκτα η Κακούργα Βασίλισσα γυρνάει προς την αφεντιά μου και λέει… «Μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε». Αυτό ήταν.

Αυτή ήταν η ανάμνηση που θα κουβαλούσα χαραγμένη στο μυαλό μου –σαν παραπληγικός βετεράνος της Μάχης του Έρωτα –μέχρι την τελευταία μου ανάσα. «Μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε».

Εκατομμύρια ανθρώπων, τόνοι φωτιστικά και κομφετί, πυροτεχνήματα από όλα τα σημεία του ορίζοντα, μπαλόνια αρκετά για να σε ανυψώσουν ως το φεγγάρι, ποσότητες αλκοόλ ικανές να μεθύσουν όλους τους Θεούς –όλων των θρησκειών –μαζί, πληθώρα γλωσσών και διαλέκτων …και ‘συ να στέκεις αποχαυνωμένος στη μέση της πλατείας …ακούγοντας μόνο την ηχώ αυτών των λέξεων… «Μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε…»

...talk about shitty luck

Αχ ρε Κακούργα Βασίλισσα, μετά από οκτάμηνη –εξ αποστάσεως –ταλαιπωρία, γαμώ το κέρατο μου το βερνικωμένο, ήρθα και σε ξανάβρα στο Αμέρικα. Πρώην «σχέση» και νυν συγκάτοικος σου, επέμενε η ξεροκεφαλιά μου πως θα μπορούσα –ευρισκόμενος μέσα σε μια τέτοια κατάσταση μαζί σου –να ξεκινήσω και Μάστερ στη κλινική ψυχολογία.

-Άντε να πας με τους τρελούς κατευθείαν αγόρι μου, όχι με τους τρελό-γιατρούς, με τους τρελούς…