Thursday, February 12, 2009

ΠΟΔΑ-ΑΝΑ: ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΣΤΑ 4

19-22/02/2009

Οι μπαταρίες που έχεις για τη φωτογραφική σου αναχωρούν για ένα ψηφιακό παράδεισο λίγο μετά την αποβίβαση. Νεκρανασταίνονται μόνο με τρίψιμο στο χέρι, κάτι παλιές τεχνικές βουντού.
«Bitch ! »

Φτάνεις στον προορισμό σου μεσημεράκι Προλαβαίνεις να διαπιστώσεις ότι «Μπάρμπα-Γιάννης – Μπούκα, σημειώσατε 2». Αποσύρεσαι για ξεκούραση και βγαίνεις τσάρκα νύχτα τσικνοπέμπτης. Σου κάνει εντύπωση ένα ζευγάρι μασκαράδων, ένας γιατρό με μια νοσοκόμα.
Σημαδιακό.

«Μα με τέτοιο κωλόκρυο;»
Σε κοιτάει η σύντροφος και σου κλείνει το μάτι. .

Κάτι οι βοριάδες, κάτι οι αποσκευές, ίσως οι ώρες καθίσματος σε αεροπλάνο και τρένο, πιθανόν και ο ποδαρόδρομος … ήρθε επίσκεψη μια πληγή απ’ τα παλιά, ένας σπασμένος δίσκος που κεντάει το νεύρο, τσακίζει τη μέση και σου σακατεύει την αριστερά. Άκρη. Το πόδι.

Επιστρέφεις στο χώρο που σε φιλοξενεί.
Ήθελες να δεις Λευκό Πύργο;
Κοίτα τώρα για τρεις μέρες το ταβάνι και το εκτυφλωτικό λευκό εξ ουρανού. Να δεις το φως το αληθινό.

Τη πρώτη νύχτα άλλαξε η φάτσα σου από τον πόνο, δοκίμασες διπλές δόσεις «βολταρέν» αλλά βόλτα δεν. Σιγά-σιγά αρχίζει η αποκατάσταση αλλά «κινητός» δεν πρόκειται να γίνεις σύντομα και το ξέρεις.
Άιντε μέχρι το μπαλκόνι.

Ως εκεί.

Έτσι για να θυμάσαι ότι ήλιος μεσ’ τούτη τη ζωή μπορεί να είναι απλά το να ζεις χωρίς τον πόνο για παρέα. Κάτσε λοιπόν στο κρεβατάκι σου τρεις μέρες και σύρσου μέχρι το αεροδρόμιο –μουντό σαν τα κέφια σου –με τις αποσκευές και τη σύντροφο για στήριγμα. Νοσοκόμα δεν ήθελες; Φάτηνε τώρα.



Μια κουτσουρεμένη αριστερά (άκρη, πόδι) κοιτάει τη δεξιά πτέρυγα και ανασηκώνεται..
Έτοιμοι για απογείωση.

Χέη-Χοπ!

Επιστρέφεις στη Νήσο των Αγίων νύχτα. Κυκλοφοράς με ένα μπαστούνι αυτοσχέδιο, πρώην πόδι κατασκηνωτικής καρέκλας. Σκέφτεσαι τα καρναβάλια να κυκλοφορήσεις με γκρίζα μαλλιά σε αναπηρικό καροτσάκι και τη σύντροφο δίπλα σαν νοσοκόμα. «Ντύθηκα ευτυχισμένα γερατειά», θα έλεγες.

Αντί αυτού κάνεις τελικά (και) εσύ τη νοσοκόμα. Μια φλεγμονή στο δεξί της χέρι, η κούραση του να σου κάνει το στήριγμα τόσες μέρες, κάτι άλατα λέει ο γιατρός, σκάτε στα γέλια με το όλο θέαμα όταν κάνεις κουτσές απόπειρες να τη βοηθήσεις να ξαπλώσει στο κρεβάτι. Με το που κάνεις κάποια απότομη κίνηση σε περιεργάζεται, «ε γέρο, ενέωσες;»


Σαν τρόφιμος σε γηροκομείο όμως νοιώθεις πάντα στην πόλη σου. Και σαν τέτοιος κοιτάς –από την πρώτη μέρα επιστροφής –αποσβολωμένος την οθόνη. Περιμένεις να δεις, να ακούσεις εκείνο το κάτι που θα σε αφυπνίσει για να καταλάβεις ότι είσαι έγκλειστος και –ίσως –να αντιδράσεις. Να μπερδέψεις τα φάρμακα των άλλων… λίγο μόνο, να μην γίνει ζημιά …να κάνεις πιπί στη γλάστρα με το πλαστικό φυτό που διακοσμεί τον προθάλαμο, να σαλτάρεις πάνω απ’ το κάγκελο και να το σκάσεις με μια νοσοκόμα για μπαρότσαρκα.



***

16-19/02/09

Ακούς τη Λιάνα Κανέλλη να απαντά σε ερώτηση δημοσιογράφου για τις κομματικές συνεργασίες. Θέλεις να της πεις πολλά μα τ’ αφήνεις για μετά. Τις υπόλοιπες μέρες κυριαρχεί ο ποδαρόδρομος. Όχι όμως πάντα προς τα εκεί που θες εσύ και γι’ αυτό τσαντίζεσαι. Έτσι είναι η «κοινή πορεία» μάτια μου. Έτσι είναι και η μοναχική-μοναδική πορεία τώρα που το καλοσκέφτομαι. Όλο και κάποιο εμπόδιο θα σε αναγκάσει να λοξοδρομήσεις. Άλλοι γουστάρουνε να ρίχνουνε σκιά, άλλοι γουστάρουνε τον ήλιο. Μας το έδειξε αυτό ο Διογένης, ο κυνικός ντε. Έτσ΄ ειν΄ η ζωή.

Η Ζωή είναι μια σκύλα.

Η Ζωή, μια σκύλα στο μπαλκόνι.

***


Κοιτώντας από τον καταπράσινο προφήτη Ηλία είδα την τσιμεντένια ζούγκλα.

Κοιτάω ξανά την αγαπημένη –παρά το τσιμέντο της –πόλη.
Ο Ήλιος σκάει μύτη μέσα από μια χαραμάδα μα φωτίζει μόνο μέρος της.

Αναρωτιέσαι για ποιους χαμογελά εκείνη τη στιγμή ο ήλιος της ζωής.
Της σκύλας;


Σαν τα ‘σερνικά που βρέχουν την εξώπορτα όποτε η εγκλωβισμένη Ζωή «έχει τα ρούχα της», ανασηκώνεις το τρίτο σου πόδι και ετοιμάζεσαι για ένα ακόμη βήμα.
Τρένο για Θεσσαλονίκη.

Χέη-Χοπ !


13-15/02/09

Όπως σου υπενθυμίζει η Clandestina από τηλεφώνου, κατάφερες να ταξιδεύεις Παρασκευή και 13… και έχει και παπά στην πτήση (Εφραιμικός πρέπει να ‘ναι, ταξίδευε business class) .

Κάποιες ώρες αργότερα, ξημερώματα εορτής ξενόφερτου έρωτα, περπατάς στους δρόμους εκείνους που πιο

...πολύ από όλους σε κάνουν να πιστεύεις πως και χωρίς σκοπό η ζωή είναι ωραία. Δύσκολοι καιροί για να επιμένεις σ’ αυτό. Παραδίδεις την ομπρέλα στα χέρια της κόρης της συντρόφου σου (που δεν σταματά να σε καταριέται γιατί της κλέβεις τη μάνα) και αφήνεις τη βροχή –Gene Kelly, φάε λάσπη –να θρέψει την κούτρα σου. Ζωοδόχου πηγής το ανάβλυσμα και δεν ξέρεις ποιος χαίρεται πιότερο, εσύ για τις σερβιτόρες που μοσχοβολάν ζωντάνια μες τα νιάτα τους ή εκείνες που ένα γερασμένο, κερασφόρο τετράποδο «δίνει τα ρέστα του» στη μπάρα.

Τις επόμενες μέρες ξέρεις πως δεν ξέρεις πόσα και αν καταλαβαίνεις.
Φοιτητές με ξεκάθαρες θέσεις και κατεύθυνση αλλά και με προτίμηση στο έτοιμο φαγητό, την ψηφιακή αυτοαπομόνωση και την εθελούσια προσκόλληση σε καινούρια κλισέ.
Αντίγραφα κάποιου Μάη με παντιέρα τη «λύσσα για ζωή» που φλερτάρουν ασύστολα το θάνατο.

Αδιάθετα ευρωπαϊκά κονδύλια για να κυνηγήσει ο μικρομεσαίος το άπιαστο όνειρο και ευδιάθετοι μαλάκες που για μια μελέτη ζητάν προκαταβολή και το 1/5 μετά την πληρωμή.

Σέχτες
που κριτικάρουν Αγώνες για την επιλογή χώρου σε κτύπημα με προκήρυξη αυτό-κάρφωμα ή θόλωμα υδάτων, «δεν πρέπει να χτυπάμε εκεί που είναι σπίτι μας».

Κρυπτογράφοι
με φανερή ατζέντα να είναι τόσο σίγουροι για την ανωτερότητα της φυλής που να χρειάζονται εξωγήινη καταγωγή για να νοιώσουν ασφάλεια (και η Αγία των Παθών να επιμένει πως «τα Φλις-φλις είναι πιο δυνατά από τα Ελωχείμ).

Όργανα αστακοί
με βλέμμα φοβισμένου σχολιαρόπαιδου.

Πρεζόνια
σε γνωστή πλατεία να κάνουν ανοικτά την αγορά τους μεταχειριζόμενα το πορτοφολάκι τους με τρόπο γέροντα στη Βαρβάκειο (σταυροκοπήθηκα ο άθεος).

Πάνκηδες
να τσαμπουκαλεύονται με ταρίφες και να επικαλούνται το Νόμο, «δήλωση, δήλωση» η κραυγή που θα μπορούσε να φέρει εκείνους που τάχα θες να διώξεις.

Ξανθιές
δημοσιογράφοι να φοβούνται τον κακό γείτονα και να μην παίρνουν χαμπάρι τον κακό εαυτό τους που μουλιάζει μες το οινόπνευμα.

«Αθήνα είσαι καμίνι»

Μια κρίση δικαιολογία να κτυπά όλους εκείνους που οι ίδιοι εμπνευστές δάνειζαν για να φτιάξουν δική τους δουλειά (ψιλικά, ηλεκτρικά είδη, μπουτίκ, διάφορα είδη εισαγωγής, τοξικά μανιτάρια που φύτρωναν σε όλα τα προάστια) σε μια αγορά που δεν άντεχε άλλο και που είχε ήδη αλωθεί απ’ τα πολυκαταστήματα.
Πληθώρα μεταναστών που –όπως έλεγε η αφίσα –έφυγαν απ’ τη χώρα τους μετά το μπάχαλο που «δικοί» μας στρατοί προκάλεσαν ή επιδείνωσαν και τώρα «δικές» μας κυβερνήσεις στέλνουν πίσω.
Μουσικές που φτιάχτηκαν με φτηνό κρασί τώρα συνοδεύουν «ελάχιστη κατανάλωση», «απλή ή κομπλέ» και ανταγωνίζονται λαθραίες φιάλες σε τσάντες νεάνιδων.

Σωκράτη λύσε τους ζυγούς,
άσε το πάλκο το ψηλό,
δώσε πνοή, δώσε ρυθμό
σε τούτο τον σινιέ λαό
που δεν μπορεί ν’ αντισταθεί
σ’ ό,τι τα ‘σώψυχα δονεί
και το ζητά και το ποθεί
ώσπου κι’ αυτό να
σιχαθεί.

(to be continued)

13/02/09

Ο Γιαννάκης στο ΡΙΚ, ασκώντας το «δημοσιογραφικό του καθήκον» σε συζήτηση σχετική με το «περιουσιακό», είπε περίπου πως… αφού οι διαφορές είναι «τεράστιες» ίσως να πρέπει να «μην συνεχίσουν» οι διαπραγματεύσεις γιατί αλλιώς θα αναγκαστούμε να κάνουμε οδυνηρές υποχωρήσεις.

Μπορούσε να το πει πιο απλά:
«Μα γιατί ‘εν κάμνετε
όπως ο τΑΣΣΟΣ στο Burgenstock
τζιαι να μεν διαπραγματευτείτε καθόλου;»


Άτε ολάν!
Εννα σπάσει το πλάσμαν;


12/02/09

Ακούς την "είδηση" για την εκτέλεση του Ελληνικού εθνικού ύμνου από την Κυπριακή στρατιωτική φιλαρμονική (ΣΜΕΦ) και πηδάς απ' τον καναπέ σαν αλαφροΐσκιωτο κερασφόρο τετράποδο. Με δυσπιστία κοιτάς, θες να σιγουρευτείς πως όλα είναι έτοιμα...
Τις προηγούμενες μέρες έβλεπες και άκουγες
πολιτικούς και πολιτειακούς αξιωματούχους
να παίζουν γνωστά επιτραπέζια παιχνίδια όπως
… «η καυτή ευθυνοπατάτα»,
«φακέλους» (όπου βγάζεις στο τραπέζι κλειστό φάκελο,
να τον δει ο αντίπαλος και να μην ανοίξει
ο φάκελος που εκείνος κρατά για ‘σένα),
«Ξεν-ημ-έρωση»
(υπάρχουσα ή ανύπαρκτη είδηση
μεταδίδεται σε διάφορες εκδοχές ώσπου
ο κόσμος να χτυπήσει «εγκεφαλικό»)… κλπ.


Την ώρα που η Νήσος των Αγίων εμπνεόταν για το τι


θα φορέσει στο καρναβάλι από μια «απόδραση»


ισοβίτη-πληροφοριοδότη … και με φρικτό σεκόντο τις


φωνές αν-αρμοδίων, των αναμεταδοτών και των


αμνοεριφίων μάρκας «πόπολο» … ένας νέος, ο S., παιδί


πολιτικών προσφύγων, έβγαινε από «θεραπεία», απ’



αυτές που ανταγωνίζονται ή δεσμεύουν τη δραστική


ουσία που προκαλεί τον εθισμό για να μην επιδρά στο


κέντρο αυτό-επιβράβευσης του εγκεφάλου (εκκρ.


Ντοπαμίνης στο Ν.Α.). Μόνo που …για να αποσυνδέσει

ο οργανισμός την ουσία αυτή από την ηδονή και να


αποτραπεί η επανάληψη της συμπεριφοράς…

χρειάζεται πρώτα να λάβει ο χρήστης –υπό επίβλεψη


βέβαια –αρκετές φορές την ουσία την ίδια… έτσι ώστε


να αποκτήσει εμπειρίες αντίθετες όσων τον


παγίδευσαν στον εθισμό. Άμα όμως αμολιέται χωρίς


επίβλεψη, ο χρήστης ενδέχεται να κάνει υπερβολική


χρήση. Η δράση της εθιστικής ουσίας μπλοκάρεται


αλλά η ανάγκη του χρήστη να πετύχει την ηδονή


παραμένει. Αντί αυτής πετυχαίνει να φέρει τον


οργανισμό του σε κατάσταση σοκ και πεθαίνει.


Ευρώπη 2009 και χάνουμε ζωές από βλακεία όχι μόνο δική τους.

Κοιτάς ξανά,
η καμπαρντίνα που σε πήρε τόσα ταξίδια
είναι μέσα.
Σαν καλό τετράποδο,
φόρεσε τη σούπερ-μπέρτα σου,
σήκωσε το τελευταίο σου ποδαράκι ψηλά
σε στάση «Ζαλόγγου»
και κάνε το μεγάλο βήμα.
Χέη-χοπ !!!

ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Labels:

2 Comments:

Blogger rose said...

να περάσεις καλά...

14/2/09 10:18  
Blogger Utopia said...

Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του...
Ο.ΕΛΥΤΗΣ

Άργησες λίγο να ποστάρεις αλλά...
Χέη-χοπ!!!

19/2/09 16:14  

Post a Comment

<< Home