ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ

Τηλέφωνο από φιλενάδα στην Αθήνα, μου εξιστορούσε πως Τρίτη βράδυ στο Σύνταγμα χόρευε ο κόσμος παρά την συνεχόμενη βροχή από χημικά και το ανελέητο ξύλο, για τους • Tiger Lillies, «δεν θα τ’ άντεχες αυτό γεράκο μου», για την αυτο–οργάνωση και την αλληλεγγύη απ’ τη μια, για τους τσαμπουκάδες και την «διάσταση απόψεων» απ’ την άλλη, ένας να βαράει το τύμπανο και άλλος παραδίπλα να πετάει πέτρες.

Πιάσαμε σειρά τις δικές μας διαφωνίες, «ρε ‘συ, άμα επιλογές είναι το τύμπανο και η πέτρα τότε μιλάμε για αδιέξοδο», συζητήσεις για το τι εστί «πραγματικό χρέος» και τι θα γίνει άμα δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις και πληρωμές, πως δεν φτάνει μια Τράπεζα Χρόνου για να λύσει τα προβλήματα, πως δεν φταίει ο κόσμος αν του έχουν στερήσει τις πιο αναγκαίες δεξιότητες και πρέπει τώρα να μαθαίνει μόνος του απ’ την αρχή, πως…

Ύστερα πιάσαμε τα προσωπικά, κάτι για επιδοτούμενα μαθήματα, κάτι για βιολογικό μαγειρειό, το κουνελάκι που έκανε κατάληψη του κρεβατιού, ανέβα εσύ πάνω ρε, εγώ δεν την αντέχω την πατρίδα πια, μάτια μου… στην Εριδώνα δεν σφάζουνε αρνιά.

Κάποια στιγμή ξεφυσάς, παίρνεις ύφος σοβαρό και με κινήσεις παλαίμαχου πυγμάχου και παλιάτσου μαζί … χτυπάς τα δικά σου αδιέξοδα στη (δικιά σου) μούρη:

Βρισκόμαστε
σε Κομβικό Σημείο,
πρέπει
να ληφθούν αποφάσεις,
να παρθούν μέτρα,
πρέπει
οι πράξεις μας
να είναι στοχευμένες
πρέπει…
πρέπει…
πρέπει να κάνουμε
Στροφή
180


Μπιρών!