This-is-not-an-Ad post.

Στα χνάρια του

Elwyn Brooks White και της δυσθεώρητης

«Πόρτας» του … και με τα αυτιά να πονάνε από τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις από πολιτικών, οικονομολόγων και τελάληδων γωνία …

… η επιμονή για ενθάρρυνση της κατανάλωσης -είτε σπονσάροντας τους «από πάνω», είτε με κοινωνικές απλοχεριές προς τους κάτω…

… με βάζει σε υποψίες ότι ίσως ο τρόπος απαλλαγής από το άνωθεν τσούρμο να είναι η μείωση.

Της κατανάλωσης βεβαίως, της παραγωγής συνεπαγόμενα, της ροής χρημάτων πιθανά, των ρυθμών γενικώς.

Αριστερά και Δεξιά… και λοιπές πατριωτικές δυνάμεις… όλοι τους σκίζονται να σπρώξουν τη μοιρασιά προς τα ‘κεί ή προς τα εδώ. Ακριβό το καύσιμο, ο ένας λέει ρίξτε τιμές και κόψτε τις κλεψιές, ο άλλος λέει άστε την αγορά να δουλέψει… κανένας δε θέλει πραγματικά να πει
«μήπως δεν είναι αναγκαία τέτοια/τόση κατανάλωση;»

Ε;

Ανεβαίνει το ρεύμα. Ο ένας φταίει τη μαφία του πετρελαίου (του Τσάβεζ ή των αμερικανόφιλων Αράβων…άχαχαχα… ανέκδοτο….), ο άλλος φταίει την επέμβαση του κράτους. Ποιος θα μας πει «μπορείς να παράγεις αρκετό ρεύμα για τις βασικές σου ανάγκες απ’ το ίδιο σου το σπίτι».
Όχι, δε λέω ότι ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό.
Ρωτάω… γιατί ακόμα δεν υπάρχει ή γιατί δεν εφαρμόζεται παντού;

Ο Άνθρωπος κατάφερε στην πορεία του να εκπαιδεύσει άλλα ζωντανά σύμφωνα με τις ανάγκες του. Τι θα χρειαζόταν για να την πατήσει ο ίδιος; Λίγο ηλεκτροσόκ ίσως;

Είμαστε μια πλειάδα –διαφορετικών τύπων –ζώων … και ο κάθε ένας τύπος έχει επιλέξει (κολλήσει;) ίδιες ή διαφορετικές συνήθειες, αναγκαίες ή μη, πληρωτέες το πιο βέβαιο.

Έχουμε άλλους τρόπους ιεράρχησης αναγκών (αλλά και κοινούς)… έχουμε πρωτίστως την αξιοθρήνητη & αξιοθαύμαστη ικανότητα
–σαν αγέλη, σαν μυρμηγκοπαρέα –
να συντονιζόμαστε στην εξασφάλιση, στη διατήρηση και στην παραγωγή αυτών.

Έχουμε άραγε και την δυνατότητα να επιλέξουμε ρυθμούς;
Τρόπους ίσως;
Ανάγκες;

Εσύ καταναλώνεις αγώνες ταχύτητας, ο άλλος ψωμί, ο πάραπέρα δελτία ειδήσεων, κάποιος ταλαίπωρος –φοιτητής δημοσιογραφίας –πληροφορίες, ένας χαρούμενος τρελλός ρουφάει μπύρα και ματιές από νεάνιδες, ένας πατέρας καταναλώνει περηφάνια τρώγοντας τα πτυχία των παιδιών του, ένα κονκλάβιο βιομήχανων αγοράζει και πουλάει την πεποίθηση ότι τα –επικίνδυνα μέχρι πρόσφατα –χημικά τους απόβλητα τώρα είναι χρήσιμα για την υγεία των δοντιών ή των καλλωπιστικών φυτών στη βεράντα σου.
Γύρω-γύρω όλοι, στη μέση ο
ππαράς.

Ξεκάθαρο το σλόγκαν: «Our product is Money».

(Ακόμη και στο Ραδιομαραθώνιο,
φωνάζουν
«Μόνο η Αγάπη Μπορεί»
και εννοούν
«Δώστε Χρήμα».)

Απορία ηλιθίου. Έτσι, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο. Δικαιούται το πόπολο να πληρώνει λιγότερα, να καταναλώνει λιγότερα, να παράγει λιγότερα;
Να εξασφαλίζει όσα μπορεί έξω από το πεδίο της Αγοράς;

Οι μονάδες… αυτές δικαιούνται;

Τώρα θα μου πεις, «άμα θες ν’ αγιάσεις μάγκα μου, τράβα το δρόμο σου».

Καλά να μου κάνεις. Μου αξίζει. Μόνο που… να… οι δρόμοι που φτιάχνουμε πάντα οδηγούν από πόλη σε πόλη, από χωριό σε κοινότητα,
από παραγωγή σε κατανάλωση και τούμπαλιν.

Από κτηνό που γεννηθεί μες τη πόλη, τι δρόμο περιμένεις;
Από αρουραίο που γεννήθηκε στο εργαστήριο;

***

Μα τα χίλια μπιφτέκια, δεν θα ήταν πραγματικά όμορφο αν κάποιος έβρισκε τρόπο π.χ. να απαλλάξει χμμμ… να ελευθερώσει τον καθένα μας απ’ την ανάγκη για αγορά ηλεκτρισμού;

Ακόμη καλύτερα, θα ήθελα να δω πολιτικό να εφαρμόζει τέτοιο σκηνικό. Άχαααααααχαααααααχααααααααααααα.

Καλύτερα να κλείσω τα φώτα.

Edward R. Murrow: • Goodnight & Good Luck