ΠΕΡΙ-ΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

Βουνοκορφή,
οι βιολιστές του θέρους συνοδεία,
απ’ τη μια
το μαύρο συναντάει το άσπρο
και δακρύζουν οργή σε κρανίου τόπο,
στην άλλη
ο Βασιλιάς στρογγυλεύει
και κοιτάει στο γαλάζιο καθρέφτη
όλα του τα κατορθώματα.

Κατηφορίζεις προς πιθήκων παράδεισο
δίπλα από κοράλλια.
Τούτη τη μάχη
δεν την βρίσκεις αλλού πουθενά
παρά μέσα σου.
Πλησιάζοντας στην άγονη πόλη
κόκκινο φεγγάρι θολό.
Μόνο που ήταν
-δεν το ‘ξερε αυτό ο ποιητής-
φωτιά η βαφή.

Βουνοπλαγιά,
με ένα Νάβαχο για οδηγό,
απ’ τη μια
κουβαλάς τη φυγή και το άπειρο,
ανεβαίνοντας ύψη σε ανύπαρκτο χρόνο,
απ’ την άλλη
η Σάρκα οξύνεται
και σκαρώνει σε παλέτα γυμνή
ζαβολιές που δεν ‘γίναν μαθήματα.

Άμα είχα ψηφιακή φωτογραφική ίσως, αγαπητοί αναγνώστες (τζιαί οι τρεις μαζίν), να αποφεύγαμε τούτες τις vagabondaggi letterari. Ατυχήσατε. Μου τελείωσε το φιλμ στην διαδρομή και πώς να σας περιγράψω το τοπίο;