great expectations

Την ώρα που … τα βλέμματα όλων θα τα στρέψουν –όχι στο πως φτάσαμε σ' αυτήν αλλά –στο πότε και πως ξεκίνησε η πυρκαγιά … και θα μας φταίξει κάποιος μανιώδης καπνιστής, κάποιος μανιακός δολιοφθορέας, κάποιο μανιασμένο ηλεκτροφόρο τζιτζίκι που έκατσε να ξαποστάσει σ’ ένα σύρμα.

Την ώρα που … απ’ την ορθάνοικτη πόρτα της Αγοράς του ηλεκτρισμού θα ακούγονται οι φωνές των «αντιμαχομένων» … και θα μας επιβληθεί η επιλογή ανάμεσα σε Κρατικά και Ιδιωτικά συμφέροντα χωρίς μισή κουβέντα για την όποια επιλογή απεξάρτησης και απ’ τα δύο.

Την ώρα που … τα εξαρτημένα πλήθη θα συσπειρώνονται γύρω από ή ενάντια σε ηγεσίες που τα έχουν ήδη συμφωνήσει … και το αιώνιο παιχνίδι του δυισμού θα επιβάλλει τη σωτηρία των λίγων εις βάρος των πολλών και θα κρατά δέσμιους ακόμα και εκείνους που ποτέ δεν δέχτηκαν το παραμύθι σε • άσπρο–μαύρο.

Θα έρθω • στον τάφο σου
με λίγο ουίσκι και 1-2 Dunhill
να σε κεράσω.

Θα σου πω τα νέα που είναι παλιά:
«Ναι πατέρα,
πίσω στα 80’ς,
έτσι λένε,
μίνιμουμ πρόγραμμα».

Όντας ξαλαφρωμένος
από το βάρος της αίσθησης
και
σκεπτόμενος αυτούς που
δεν μπορούν
απ’ το πεπρωμένο τους
να ξεφύγουν,
ξέρω ήδη,
αντί γι’ απάντηση
θα με κεράσεις χαχανητά.

"...Το καραντί, το καραντί θα μας μπατάρει
σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά
από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά
κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει..."