NOT ANOTHER FACEBOOK GROUP.

Ένα μη-γκρουπ που ΔΕΝ θα βρείτε στο Facebook.

Αμολιόνται σους δρόμους και στις πλατέες ως αντίπαλοι μα το σύνθημα τους ίδιο, ίδιος και ο σκοπός. Υπάρχει το (δικό μας) σωστό και το (δικό τους) λάθος. Διάλεξε. Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις αυτό που σου επιβάλλουμε εμείς. Κι αν δεν διαλέξεις εσύ, θα διαλέξουμε εμείς για σένα.
Ελεύθερε μου ηλίθιε.

Υπάρχει ο ένας Θεός και αυτός είναι ο δικός μας Αρχηγός. Ένας Διάβολος, ο δικός τους Αρχηγός. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει Αρχή. (Κάτι ξέρουν τα τσακάλια που βάζουν γύρω από αυτό το Α ένα Ο, ένα μάτι που στοχεύει την Αρχή και που την θέτει εν μέσω ενός κενού). Η πύλη, το Δέλτα μοιρασμένο στη μέση, το Α της Αρχής σαν σφραγισμένη πύλη.
• Σταματημός κι αποπληρωμή.


Το δικό μας «δίκαιο», το δικό τους «άδικο». Ο Burroughs –στην ουσία του Δυϊστής –επιμένει πως αυτό το παιχνίδι δεν είναι προαιώνιο, πως θα έχει τέλος… • μάλλον κακό τέλος.
Με τόσα που έπινε, άιντε τώρα να βρεις άκρη.

Κυρίες και Κύριοι…

Κηρύττω την έναρξη ομάδος μη συγκροτημένης, μη εκδηλωμένης και –πιθανότατα –μη υπάρχουσας.

Ενάντια στους «αγανακτισμένους» και τους «προασπιστές» που μας τα έχουν πρήξει σε σημείο που να χρειαζόμαστε πλέον αμαξάκι του χτίστη για να τα κουβαλάμε. Ενάντια στο θίασο • που όλο μεγαλώνει και επιμένει πως η Ζωή πρέπει να είναι Πόλεμος.
Ποιός σας είπε βρε καθίκια ότι θέλω να ξαναγίνω στρατιωτάκι;

Ενάντια στον κατ’ επανάληψη βιασμό της Λογικής αλλά και του συναισθήματος… που επιμένει ότι άνθρωποι που πέθαναν από λάθος πρέπει να ονομάζονται Ήρωες. Ενάντια στον κατ’ επανάληψη βιασμό της Λογικής αλλά και του συναισθήματος… που επιμένει πως για χάρη ενός σκοτωμένου ονείρου πρέπει να δοξάζουμε τον Αρχηγό που το σκ(α)τωσε.
Έχω τους δικούς μου ήρωες και τους θάβω κάθε μέρα. Έχω τα δικά μου όνειρα μπουμπούνες.

Ενάντια στη μόλυνση του μυαλού μας με ρυπογόνα άλλα από αυτά που ο καθένας μας ελεύθερα επιλέγει για την πάρτη του. Ενάντια στον εθισμό σε μη-ουσίες εξουσίες. Ενάντια στο μονόλογο των συζητήσεων σας που ονομάζουν τα ανύπαρκτα και αποκρύβουν τα υπαρκτά. Ενάντια σε τρύπες με φώτα, οπές τηλε–θέασης που στήσατε για να προσφέρουν στον –ήδη αυτιστικό –θεατή αυτιστικές συμπεριφορές προς μίμηση, αυθόρμητες λιτανείες προς απομνημόνευση, καινοτόμες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας προς επανάληψη.
Έχω τα δικά μου ναρκωτικάκια κουφάλες, είναι χαμόγελα στα πρόσωπα φίλων και κερασμένο κόκκινο κρασί σε παραλία.

Κυρίες και Κύριοι…

Κηρύττω τη λήξη της ανοχής σε κάθε είδους «ομάδα», την απενοχοποίηση της ιδεολογικής αλητείας και την παλινόρθωση των ξεπεσμένων. Ουγκ!