Mohawk Prayer

31/05/2008, 00:50 , begin.

Σήμερα έχω να "δείσω μαλλιά". Live on Stage...
Στα διαλείμματα θα γράφω.

*******

Συνήθιζα

Τρίτες

να κάνω αυτή την ιεροτελεστία.

"...Tuesday it ain't good for nothing
Drinking beer and watching TV..."

Στην πόλη, στην παραλία στο βουνό. Τώρα σαλεψε ο ντουνιάς ... ή το μυαλό μας, δεν έχει και πολλή σημασία. Το μυαλό, το ένα μας, το κοινό.

Λοιπόν, κόλα με παγάκια και λεμονάκι, νερό, τσιγάρα,
Radio Casbah για συντροφιά και φύγαμε.

*******

Ξημέρωσε. Κοντεύει εφτά και εσύ ακόμη δένεις και λύνεις.

Οι καταχρήσεις, η κακή διατροφή, η έλλειψη άσκησης, αν θες και το γήρας… τίγκα στη ψαλίδα και πιο αραιός κι' από τον Βασίλη, δύσκολα πιάνεται η τρίχα σε τριπλέτες. Μην είναι η φθορά που αντλείς από γύρω σου; Μ’ αυτή δεν είναι που φιλεύεις τόσα χρόνια; Φθείρεσαι και φθείρεις και τα λίγα πλάσματα που απέμειναν να σε νοιάζονται.

Σαν εκείνα τα κοριτσόπουλα που σε βασάνιζαν προ δεκαετίας, «θέλω, δεν θέλω», ώσπου η φθοροποιός αγάπη να εξαντλείται, να μαραζώνει, να πέφτει αμαχητί στο σαλόνι –ούτε καν σε πρόχειρο κουρείο στρατοπέδου ρε!

Είναι γι’ αυτό που κάθε τόσο μηχανεύεσαι άγραφες τελετές σαν και τούτη. Ανύπαρκτων θεών τάμα, δένεις και λύνεις, δένεσαι και αποδεσμεύεις. Ξόρκι που δεν ξέρεις αν θα πιάσει και τι, πόσα θα χρωστάς μετά και πόσα αερικά θα σε οσμίζονται πλέον –εξ αιτίας του –απ’ το μίλι. Άμα στο τέλος ξεμείνεις σε δρόμο άγνωστο μην παραπονεθείς. Λύσε το σκοινί απ' το μόλο, χτυπήσου με τα κύματα, σκάσε και κολύμπα.

***********

Κοντά είμαστε.

Κοντός κι’ ο χρόνος που απομένει, όσα χρόνια πέρασαν να μοιάζουν περισσότερα απ’ όσα μένουν. Και συ ν’ αγωνιάς «μέσα σε παλιές φωτογραφίες»,
να πλατσουρίζεις σαν παιδί
σε παραλίες μελλοντικές …
κι’ ας σε κοιτάνε με παράπονο όσα και όσοι θες ν’ αφήσεις πίσω.

Και μην μου λες –μάτια μου –να μην ξυρίζω το κεφάλι στα πλαϊνά. Τι σκατά απόγονος ερυθρόδερμων θα ήμουν; Πρέπει «να ‘ναι σαφέστατα τα διακριτικά», που λέει και ο Τζιμάκος. Και πρέπει και εγώ να διατηρώ το δικαίωμα … μόνος να διακρίνω την αληθινή χαρά απ' το συνήθειο και το βόλεμα. Ποτές μου δεν μπορούσα να προσποιηθώ την ευτυχία. Ξέρω, ζούμε σε δύσκολες εποχές, ρέει η σάρκα –άφθονη και νέα –γύρω μας, είναι η προσταγή ξεκάθαρη …«να μην σου φτάνει να σε θέλει αυτή/αυτός που σε αγαπά, να πρέπει να σε θέλουν όλοι». Έτσι μας χρειάζονται. Αν όμως βγω στη γύρα για λιακάδα, για κύματα πιο μεγάλα, για Άνοιξη μες το Καλοκαίρι, δεν θα ΄ναι λόγω πάγιας –μοντέρνας –προσταγής. Θα ΄ναι εκ κατασκευής το πρόβλημα, που φτιάχτηκα να ψάχνω αέναα το «αλλού», του χτες και του αύριο «σιωπές» πιο ηχηρές από όλες τις παραστάσεις και όλα τα σκέρτσα—χορογραφίες ξωτικών του μυαλού σου.

Summer is -officially -here.

01/06/08
01:41
Over & Out