ΚΑΜΠΑΝΕΛΕΣ

Καθόμουν με το Γέρο-Σαμανό, απογευματάκι και μπιρίτσα, η γυναίκα και το παιδί έλειπαν. Κοιτάζαμε ένα περιοδικό που διαφήμιζε τα προϊόντα μεγαλοκαταστημάτων και «φιρμών», απ’ αυτές που πρόσφατα έκανα μεγάλο ντόρο στη Νήσο των Αγιών (προβάτων). Όχι, δεν θα ασχοληθώ με το κυκλοφοριακό κομφούζιο και τις «παρεκκλίσεις» που σχετίζονται με τις συγκεκριμένου τύπου
εμποροπανηγύρεις.

Έπεσε το μάτι μου σε κάτι καναπέδες, ο ένας με κίτρινα αστεράκια και ο άλλος ριγέ.
Αφοδεύσαμε γέλωτα.

Αγρινό: «Ρε συ, δαμέ ο κόσμος σταμάτησε να φορεί ρούχα ριγέ… τζιαι τούτοι εβαρτήκαν να μας τα πουλήσουν έπιπλα;»

Γέρο-Σαμανός: «Εν το ύφασμα που επερίσσεψεν! Πάντως για τη φυλακή κάμνει μια χαρά, πάει ασορτί.»

Και στη φυλακή είχε κάνει ο γέροντας, το σχολείο δεν το τέλειωσε, «…σαράντα χρόνια ανώριμος, ξεφτίλας Δον Κιχώτης, σαράντα χρόνια γκόμενος, σαράντα χρόνια πότης». Ουσιαστικά αμόρφωτος και στους δρόμους απ’ τα δεκαεφτά του, ο γερο-Σαμανός γύρισε όλο τον κόσμο, από Αγγλία και Σουηδία μέχρι Αυστραλία, έσπειρε 5-6 μπάσταρδα γατιά … μέχρι που τελικά το πήρε απόφαση να «κατασταλάξει». Πρίν από καιρό, έχοντας λίγα λεφτά και μπροστά στην ανάγκη να φτιάξει το πατρικό του για να μπάσει γυναίκα και παιδί, πήρε σβάρνα τα διάφορα μαγαζιά που υπήρχαν τότε στη Κύπρο για να δει τι μπορεί να κάνει.

Όταν είδε τις τιμές και την ποιότητα των διαφόρων προϊόντων αναφώνησε:

«Έσhei αγγούριν!»

Θέλω σήμερα να σας δείξω το σπίτι του. Θέλω να σας το δείξω για να το έχετε υπόψη σας όταν θα τρέχετε στις εμποροπανηγύρεις για να πάρετε ότι σας τάζουν για να καυλώσετε. Δε λέω, υπάρχουν και αρκετά πράγματα χρήσιμα και ωραία. Ειδικά τα γυαλικά τους είναι πολύ ελκυστικά. (Μόνο που εγώ τα βάζα τους θα τα έκανα ποτήρια για τη μπίρα μου). Είναι όμως γελοίο να τρέχουν ΟΛΟΙ εκεί για να αγοράσουν κάτι που μετά το προτάσσουν ως αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν, επιβεβαιώνοντας τους Μαρκετίστες που εξηγούν στ’ αφεντικά τους ότι μια φώτο π.χ. με κρεβάτι και σκεπάσματα X …άνετα μπορεί να μεταφραστεί σε «φοιτήτρια 24αρα, ευαίσθητη μα και δυναμική ψυχή, ψάχνει τον αληθινό έρωτα» ...ή... «νέος επιστήμονας μα κατά βάθος αναρχοαυτόνομος, αναζητά τη δικαίωση των αγώνων του για ίση κατανομή του πλουτ… του έρωτα».

Είναι επίσης γελοίο να χαιρόμαστε με τις «χαμηλές τιμές» τους, ειδικά άμα λάβουμε υπόψη μας το πώς εθελοντικά ενθαρρύνουμε τα μονοπώλια που αργότερα θα ορίζουν όποιες τιμές θέλουν, αφού πρώτα εξαλείψουν τον όποιο ανταγωνισμό από τους «μικρούς» που κινούνται στα ίδια χωράφια της αγοράς αλλά και τους χειροτέχνες / τεχνίτες που κάποτε υπήρχαν σε τούτο το παρδαλό βασίλειο. Η δε ευκολία στην αγορά / μεταφορά / εγκατάσταση μάλλον με μειονέκτημα μου μοιάζει. Ψευδαίσθηση δημιουργικότητας με την ανάλογη έκπτωση για τον παραγωγό.

Ρώτησα τον Σαμανό, «…μα καλά, κανένας πια δεν φτιάχνει τίποτα μόνος του, δεν γουστάρουν να κοπιάζουν, να παράγουν οι ίδιοι;» Αυτόματη η απάντηση του, «..Μα είσαι πελλός ρε; Μεν του πεις έτσι κουβέντες του Κυπραίου σήμερα. Μα να χάννει την ώραν του;» Διότι περί αυτού πρόκειται.

Μας έπεισαν και μας να «θέλουμε τον κόσμο και να τον θέλουμε ΤΩΡΑ» (μαλάκα Morrison).. και το σπουδαιότερο, μας έπεισαν πως μόνο με τα ΔΙΚΑ τους αγαθά μπορεί τούτη η κατάκτηση να γένει. Είναι –το λιγότερο –ένα στοίχημα ηλιθίου να δέχεσαι πως για να βγεις κερδισμένος πρέπει να υποταχτείς στους κανόνες ενός παιχνιδιού που ΑΛΛΟΣ ορίζει. Και μάλιστα, ένας άλλος που στο σύγχρονο καπιταλιστικό πλάνο είναι όχι μόνο «επιχειρηματίας» αλλά και ανταγωνιστής σου. Ανταγωνιστής, διότι όσο εδραιώνεται η πρωτοκαθεδρία του, τόσο ελαχιστοποιούνται οι δικές σου επιλογές και σαν καταναλωτή αλλά και ως εργαζόμενου και εν δυνάμει αντίπαλού του, ανταγωνιστής γιατί όσο επεκτείνεται στην αγορά ... τόσο επεκτείνεται και κοινωνικά / πολιτικά.

Θέλοντας να απευθυνθώ ειδικότερα στους νέους… θα ρωτήσω το εξής: αντί να πλουμίζουμε τους ήδη ισχυρούς, καλύτερα δεν είναι να σκεφτούμε πως ενισχύουμε τον ανταγωνισμό… και σαν αγοραστές αλλά και σαν άνθρωποι που αύριο-μεθαύριο μπορεί να προσφέρουμε μια εναλλακτική πρόταση στην αγορά, να δημιουργήσουμε τάσεις διαφορετικές από όσες μα χώνουν στα πισινά μας με το ζόρι, να πάρουμε εμείς στα χέρια μας την αγορά, όχι κατ’ ανάγκη με «μεγαλοκαταστήματα» αλλά ίσως με μικρές βιοτεχνίες; Ναι ξέρω, είναι απαγορευτικά τα κόστα, δύσκολος ο ανταγωνισμός, κλπ. Μήπως γίνονται ευκολότερα τα πράγματα άμα δεν αντιδρούμε;

Ακόμη όμως και να μην σας πείσω, τουλάχιστον ελπίζω να σας ομορφύνω τη μέρα με χρώματα κι αρώματα απ’ το τσαρδί του γέρο-Σαμανού.

Μπαίνουμε…

Στην είσοδο του σπιτιού, σκάλισμα στον τοίχο, από το τρίτο έως και το πρώτο χέρι πριν το τούβλο (με προσοχή για σωλήνες / ρευματοδότηση, ε…), μπογιάντισμα με ανθεκτικά βερνίκια ή /και αντιπυρικές μπογιές που δίδουν όγκο και προστασία. Αλήθεια, θα προτιμούσατε πλακάκια; Ο άνθρωπος το σκάλισε με μεγάλη αξίνα, χωρίς να έχει ποτέ σπουδάσει, μαθητεύσει σε «μάστρο», παρακολουθήσει επιμορφωτικά μαθήματα. Του λείπει βέβαια η απαραίτητη εμπειρία και γνώση για το «finish» που μπορεί να προσφέρει ένας επαγγελματίας… και αυτό φαίνεται. Δεν θα κρίνω όμως εδώ …ούτε τις ικανότητές του, ούτε τα γούστα του… που μπορεί βεβαίως κάποιους να μην βρίσκουν σύμφωνους. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η προθυμία του να κοπιάσει, να παράξει και –πρωτίστως –να αποφασίσει μόνος του τι τον εκφράζει.
Λεπτομέρεια από τον τοίχο, ένα σχέδιο που είδε κάπου στην Αυστραλία.

Στην κουζίνα, καλοί οι έτοιμοι πάγκοι και οι συσκευές που του χάρισε η πεθερά. Ο Γέρο-Σαμανός όμως έριξε μόνος τους τα παλιά ερμάρια και τους πάγκους και μόνος του έβαλε τα καινούρια. Χρειάστηκε μόνο τη βοήθεια ενός ηλεκτρολόγου για το φούρνο και ένα υδραυλικό (που ακόμα τον βρίζει… 50 λίρες για να εφαρμόσει 3 σωλήνες που ο πελάτης αγόρασε… και κατάφερε ο αθεόφοβος να τα συνδέσει λάθος, αντίστροφα το ζεστό του ντεπόζιτου με την απευθείας παροχή). Τους τοίχους πάλι τους σκάλισε & μπογιάτισε μόνος. Ήθελε όμως να σπάσει το συνεχές «καφέ» μοτίβο και…

Στο καθιστικό ήθελε τζάκι. Παράγγειλε ένα από μαντέμι αλλά έβγαλε μόνος του τη τρύπα και έστησε μόνος του τη βάση. Του έβαλαν το φουγάρο, το σύνδεσαν με το τζάκι και τους έστειλε στο καλό. Ορισμένα υλικά τα αγόρασε αλλά τις φυσικές πέτρες τις βρίσκει στους διάσπαρτους, αυτοσχέδιους χώρους σκυβάλων της ακριτικής Λευκωσίας. Είναι πολλοί που πετάν εκεί υλικά από σπίτια που κατεδαφίζονται. Υπολείπεται ακόμη «θκυο τάσπια πέτρες» για να καλύψει το πλαϊνό μέρος της πρόσοψης, μα θα γίνει και αυτό στην ώρα του. Το πλάι το θέλει να μείνει "τίτσηρον", να εκπέμπει απλόχερα τη θερμότητα το μαντέμι.


Πίσω, ο τοίχος είναι πάλι σκαλισμένος με το χέρι και βαμμένος με αντιπυρική μπογιά.






Η πόρτα αυτή είναι του υπνοδωματίου του. Το κεντρικό σχέδιο το βρήκε έτοιμο μα το πλαίσιο με ξύλο το έφτιαξε ο ίδιος από παλιά έπιπλα / πόρτες και το φόντο με τις πέτρες το κόλλησε με ειδικό αφρό.






Η μπανιέρα στο υπνοδωμάτιο είναι βέβαια εργοστασιακή. Είναι όμως φανερό πως το πάτωμα και η τοιχοποιία με τις ανισόπεδες πέτρες είναι κατασκεύασμα δικό του.









Ο ίδιος επιμένει να μου λέει, «εργοστασιακές πέτρες τζιαι τουβλούθκια βρίσκεις πολλά ωραία, αλλά εν’ημπορώ τούτη τη μανία τους να τα κάμνουν ούλλα ολόισhα, ούλλα επίπεδα. Αφού βάλλεις πέτρα για να φατσάρει φυσικό ρε κουμπάρε, άεις το άγριο να φανεί η ομορφκιά του.»


Έξω...






Οι φώτο τριγύρω είναι από τους εξωτερικούς τοίχους, στο σπίτι και στην αυλή.
Πέτρες, σπασμένα μάρμαρα, κομμάτια που πετάνε άλλοι όταν χαλάνε ένα σπίτι, αυτός τα χρησιμοποιεί για να φτιάξει.




Γυρνάει με το αυτοκίνητο στα δάση και στη "νεκρά", βρίσκοντας ρίζες και κορμούς από ξεραμένα
δέντρα. Με μικρό σμιρίλιο για τρίψιμο και «σγάψιμο», εύκολα γίνονται κηροπήγια, μικρά

τραπεζάκια, βάσεις για φωτιστικά. Όρεξη να ‘χεις.

Τις φώτο τις επεξεργάστηκα για να "φτιάξω", όσο γίνεται, το θέαμα. Είναι πολλά σημεία του σπιτιού που είναι ακόμη ατέλειωτα ή θέλουν εκείνο το "τελικό άγγιγμα". Άμα έχει λεφτά, χρόνο και έμπνευση ίσως να τα τελειώσει ο Γέρο-Σαμανός. Ίσως όχι. Μια ζωή χτίζει και χαλά, μια ζωή ψάχνει και δεν βρίσκει. Θέλω όμως όσοι από σας σκέφτηκαν πως με τις φώτο "ωραιοποίησα" μια κατάσταση, να το θυμηθούν αυτό την επόμενη φορά που θα μετροφυλλούν τις σελίδες ενος περιοδικού-διαφήμιση. Εκείνοι έχουν επαγγελματίες φωτογράφους και "ωραιοποιούς".
Μην ξεχνιόμαστε...


Μπορεί να σας αρέσουν τα κατορθώματα του Γέρο-Σαμανού, μπορεί όχι. Δεν πιστεύω ότι πρέπει όλοι να γίνουμε μαστροχαλαστές ή «καλλιτέχνες». Χρησιμοποιώ όμως ετούτο το παράδειγμα για να υπενθυμίσω πως δεν είναι ανάγκη να τρώμε τόσο λαίμαργα ότι μας σερβίρουν. Ειδικά στο περιβάλλον της Ενωμένης Ευρώπης, είναι προϋπόθεση να θυμηθούμε πώς να δημιουργούμε μόνοι μας, να εκμεταλλευόμαστε τα όσα μας προσφέρει ο τόπος μας και όχι, αυτόβουλα, να μετατρεπόμαστε σε αρνιά που με το πρώτο κτύπημα της καμπάνας αράζουν υπνωτισμένα σε
ριγέ καναπέδες.

Τελευταίο πλάνο, τα δέντρα του που φύτεψε και μεγάλωσε με μεράκι. «Πράσινο ρε πούστηδες, να το θωρώ τζείνο τζιαι όι τα μούτρα σας». (Η ξύλινη «κάσα» είναι εκεί για να βάλει αναρριχητικό φυτό).



Μια παραγωγή «Φάτε Μάτια Ψάρια» (& Αρνιά).