ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ. (ΑΤΝ - Εγχειρίδια Αποτυχίας)

Ένα από τα αγαπημένα μου συγγράμματα είναι « • Το Βιβλίο των Ηρωικών Αποτυχιών »
του Stephen Pile.

Αν κάποιος γνωστός / φίλος / συγγενής σας έχει προσφάτως απογοητευθεί λόγω κάποιας αποτυχίας ή παρουσιάζει σχετικές εμμονές και αντιμετωπίζει τη ζωή με υπερβολική σοβαρότητα, κάντε του/της δώρο αυτό το βιβλίο. Αν δεν αντιληφθεί το αστείο της υπόθεσης, καλέστε γιατρό.

Γνωρίζω πως το βιβλίο αυτό περιέχει αρκετές ανακρίβειες ή/και υπερβολές. Προφανώς ο συγγραφέας έδωσε περισσότερη σημασία στο επιθυμητό –για αυτόν και εμένα –αποτέλεσμα, δηλαδή στο γέλιο… παρά στην ανάγκη για σωστή μελέτη, για διασταύρωση πηγών, για ακρίβεια και για φιλαλήθεια.

Αρκετές από τις αναφορές του όμως σχετίζονται με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα. Παραθέτω πιο κάτω ορισμένα αποσπάσματα του σε δική μου ελεύθερη μετάφραση. Αντί εισαγωγικών κάνω χρήση αυτού του χρώματος για το κυρίως κείμενο ενώ τα σχόλια μου είναι σε άλλο χρώμα.

Στα μεταφρασμένα αποσπάσματα θα βρείτε συνδέσμους –που κυρίως παραπέμπουν στη Wikipedia –όχι γιατί αυτοί μπορούν να λειτουργήσουν ως πρωτογενείς μαρτυρίες αλλά γιατί μπορούν να λειτουργήσουν ως κατευθυντήριες γραμμές για όσους επιθυμούν να ψάξουν το θέμα πιο πολύ.

[Το αντίτυπο που κατέχω είναι ανατύπωση του 1981 από τον εκδοτικό οίκο MacDonald Futura, ISBN 0 7088 1908 7.]

***

Ο λιγότερο επιτυχημένος Εξερευνητής.



[Στην έκδοση που κατέχω είναι το πρώτο παράδειγμα στη σειρά, σελ. 17.]

Ο • Thomas Nuttall (1786 - 1859)
ήταν ένας πρωτοπόρος της βοτανολογίας, έχοντας ως κύριο πεδίο μελέτης τη χλωρίδα απομονωμένων τμημάτων της Βορειοδυτικής Αμερικής.
Ως εξερευνητής όμως χαρακτηριζόταν από το εξής γεγονός: ήταν σχεδόν μονίμως χαμένος…
Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής το 1812, οι συνάδελφοι του συχνά έπρεπε να ανάβουν το απόγευμα πηγές φωτός /καθοδήγησης, βοηθώντας τον έτσι να βρει τον δρόμο –πίσω –προς τη βάση τους.

Κάποια νύχτα δεν γύρισε καθόλου και έτσι μια ομάδα αναζήτησης έφυγε για να τον εντοπίσει.
Καθώς αυτή –εν μέσω σκότους -τον πλησίαζε, ο Nuttall υπέθεσε ότι επρόκειτο δια Ερυθρόδερμους και προσπάθησε να διαφύγει.
Ενοχλημένα, τα άτομα της ομάδας διάσωσης τον καταδίωκαν για 3 μέρες μέσα από θαμνώδεις περιοχές και ποτάμια… μέχρι που περιπλανώμενος βρέθηκε –κατά λάθος –πίσω στη βάση.

Σε μια άλλη περίπτωση, ο Nuttall χάθηκε πάλι και –εξαντλημένος –ξάπλωσε χάμω.
Ήταν τόσο αξιολύπητος που ένας περαστικός Ερυθρόδερμος, αντί να του αφαιρέσει το δέρμα του κρανίου, τον σήκωσε απάνω, τον κουβάλησε για 3 μίλια προς το ποτάμι και με ένα κανό τον μετέφερε πίσω στο σπίτι του.

***

Τουλάχιστον… ανακάλυψε ότι κάποιες πεποιθήσεις του για τον «άλλο» δεν αποδεικνύονταν πάντοτε ορθές.

***

Το πιο αποτυχημένο λαϊκό προσκύνημα.


[Σελ. 68]

Μετά από ένα θάνατο, πολλές θρησκείες τοποθετούν τους νεκρούς Επισκόπους κάπου στο χώρο μιας Εκκλησίας έτσι ώστε οι πενθούντες να αποτίσουν φόρο τιμής για τελευταία φορά.

Το πιο ανεπιτυχές λαϊκό προσκύνημα τέτοιου είδους συνέβη το Μάρτιο του 1896 σε μια Ελληνορθόδοξη εκκλησία στην Μήθυμνα.

Μετά από δύο μέρες σε λαϊκό προσκύνημα και ντυμένος με τα επισκοπικά άμφια,
• ο Επίσκοπος Λέσβου,
• Νικηφόρος Γλυκάς,
ξαφνικά κάθισε στητός, κοίταξε με άγριο ύφος τους πενθούντες και τους ρώτησε: «Τι κοιτάτε»;

***

Θαύμα, θαύμα! Αν ο συγγραφέας γνώριζε τα δεδομένα της Ελληνικής ιδιοσυγκρασίας –σε πολιτικό αλλά και προσωπικό επίπεδο –τότε θα αντιλαμβανόταν ότι επρόκειτο για περίπτωση άκρως επιτυχή…

***

Το χειρότερο ταχυδρομικό περιστέρι.


[Σελ. 99]

Αυτό το ιστορικό πτηνό είχε αφεθεί ελεύθερο στο
• Pembrokeshire
τον Ιούνη του 1953 και αναμενόταν ότι θα έφτανε στη βάση του το απόγευμα.

Από τη Βραζιλία, επεστράφη μέσω ταχυδρομείου εντός χάρτινου κουτιού –νεκρό –11 χρόνια αργότερα.

***

Μπορεί να κριθεί ως επιτυχία αν θεωρήσουμε σκοπό του την απελευθέρωση και την απαλλαγή του από τα όποια καθήκοντα. Ενισχυτική αυτής της υποψίας είναι η επιλογή ενός εξωτικού προορισμού ως «τελευταίου σταθμού». Ε;

***

Η πιο ανεπιτυχής εκδοχή της Βίβλου.


[Σελ. 128]

Η πιο… συναρπαστική εκδοχή της Βίβλου τυπώθηκε το 1631 από τον
• Robert Barker και τον
• Martin Lucas ,
τυπογράφους του Βασιλέως στο Λονδίνο. Περιείχε αριθμό λαθών αλλά ένα από αυτά ήταν… εμπνευσμένο:
Από την Εβδόμη Εντολή παρέλειψαν τη λέξη «ου», προστάζοντας έτσι –εκ μέρους της Ανωτάτης Αρχής –τους αναγνώστες να διαπράξουν μοιχεία!

Φοβούμενος την αποδοχή / δημοτικότητα που κάτι τέτοιο θα αποκόμιζε σε απομονωμένες περιφέρειες της χώρας, ο Βασιλεύς Κάρολος ο 1ος ανακάλεσε και τα 1000 αντίτυπα και επέβαλε πρόστιμο £3,000 στους τυπογράφους.

***

Αν ακολουθήσετε τους συνδέσμους θα βρείτε πηγές που διαφωνούν σε σχέση με κάποια στοιχεία της όλης Ιστορίας. Εύκολα όμως μπορώ να αντιληφθώ πως μια τέτοια έκδοση-εκδοχή της Βίβλου θα γινόταν εξαιρετικά δημοφιλής. Άλλωστε το λέγει και ο Τζιμάκος, «συνουσιάζεσθε διότι χανόμεθα»…

***

Το χειρότερο θεατρικό έργο.


[Σελ. 141]

Αυτή η τιμή ανήκει στον κ. Edward Falconer.
Το στυλ ατέρμονης πρόζας που κατείχε έφτασε σε νέα εκπληκτικά ύψη με το ανέβασμα ενός έργου στις 19 Νοεμβρίου 1866, με τίτλο «Oomagh» ή «The Lovers of Lismona».
Σε αυτό το έργο ο Falconer αποπειράται τη συγχώνευση των ιστοριών δυο ξέχωρων μυθιστορημάτων… τα οποία ήταν ήδη αρκετά μακροσκελή στην αρχική τους μορφή.

Το έργο ξεκίνησε στις 7:30 μ.μ. και προχωρούσε, προχωρούσε, προχωρούσε… Κατά τις 11 μ.μ., νανουρισμένο από τις εξοχότερες κοινοτοπίες, το κοινό αποκοιμήθηκε.

Τα μεσάνυχτα έφτασαν και το έργο ακόμα ελισσόταν ασκόπως επί της σκηνής.
Σύμφωνα με τους κριτικούς, οι θεατές «δραπέτευαν σαν Άραβες που διπλώνουν σιωπηλά τις τέντες τους και φεύγουν στα κλεφτά» ενώ οι ηθοποιοί συνέχιζαν ακάθεκτοι.

Κατά τις 2 π.μ. είχαν απομείνει μόνο μια χούφτα κριτικών και ορισμένοι μποέμ τύποι, έχοντας πέσει σε ένα λήθαργο ανίας.
Με την τρίτη μεταμεσονύκτια ώρα να πλησιάζει, οι εργάτες – βοηθοί επί της σκηνής συνεδρίασαν και –κατόπιν ψηφοφορίας –πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Για το καλό όλων των εμπλεκομένων, κατέβασαν την αυλαία.

Η «Oomagh» πλέον είχε αποσιωπηθεί. Επόμενη νύχτα παραστάσεως δεν υπήρξε.

***

Διαδικτυακές πηγές σχετιζόμενες με τα άνωθεν δεν βρήκα. Βρίσκω όμως το παράδειγμα των βοηθών σκηνής άκρως διδακτικό. Όσοι επεξεργάζεστε τώρα σκέψεις που αφορούν τα πολιτικά πεπραγμένα του τόπου μας, παρακαλώ συνεχίστε.

***

Η γρηγορότερη ήττα σε πόλεμο.


[Σελ. 161]

Η πιο γρήγορη ήττα σε οποιονδήποτε πόλεμο ήταν αυτή που υπέστη
• το 1896
ο Said Khalid, επίδοξος Σουλτάνος της Ζανζιβάρης.

Στις 27 Αυγούστου ο Βρετανικός πολεμικός στόλος κατέφθασε για να επιδώσει ένα τελεσίγραφο.
Αυτός όμως απέρριψε το αίτημα του Υποναύαρχου Harry Holdsworth Rawson, αρνούμενος να εγκαταλείψει το παλάτι και έτσι –στις 9:02 π.μ. –η μάχη ξεκίνησε.
Έφτασε στο αποκορύφωμα της γύρω στις 9:15 και μέχρι τις 9:40 όλα είχαν τελειώσει.

Καμάρι της άμυνας της Ζανζιβάρης ήταν το μοναδικό τους «πολεμικό» πλοίο, το «Glasgow», ουσιαστικά ένα πεπαλαιωμένο εμπορικό. Το σημείο καμπής της μάχης συνέβη όταν το πλοίο αυτό βυθίστηκε κατόπιν δύο μόνο βολών.

Το παλάτι του Σουλτάνου καταστράφηκε ολοσχερώς και –ως κερασάκι στην τούρτα –οι Βρετανοί απαίτησαν από τους ντόπιους να πληρώσουν για τα πυρομαχικά που χρησιμοποιήθηκαν…

***

Όι, όι μάνα μου! Θα ήταν απλά αστείο αν δεν υπήρχαν και καμιά 500αριά νεκροί, κυρίως λόγω της επακόλουθης πυρκαγιάς.
Όσοι βιάζονται όμως να εμπλέξουν στο όλο θέμα κάποιο «αγώνα για την Ελευθερία» … να μου επιτρέψουν μια υπενθύμιση.
Επρόκειτο για μια απλή «αλλαγή φρουράς» και ένα πόλεμο διαδοχής που έβλαψε κυρίως τον απλό κόσμο …χωρίς ουσιαστικά να επέτρεπε την όποια ελπίδα βελτίωσης των συνθηκών για τους ίδιους.

Πέραν της Βρετανικής εμπλοκής, το μόνο (γκουχ, γκουχ) άλλο κοινό με τα δικά μας σημεία αναφοράς που παρατηρεί κανείς είναι η εξορία στις Σεϋχέλλες.

***

Αλήθεια, πόσο συχνά αμφιβάλλουμε για τις «επιτυχίες» μας, για τις προσωπικοαισθηματικοσεξουαλικές, για τις επιτυχίες του έθνους, της ομαδάρας, της παράταξης, της καριέρας, του «απέναντι»; Από το προσωπικό στο εθνικό επίπεδο, από το εμπορικό στο πολιτικό, ο Χειμώνας της Ανθρώπινης Σκέψης έχει μονίμως εγκατασταθεί στις ζωές μας. Αναζητούμε τη λύτρωση σε συνταγές επιτυχίας, αδυνατώντας να οραματιστούμε μια ζωή πέραν από τέτοιου είδους μετρήσεις. Μήπως έτσι ακριβώς πιανόμαστε κορόιδα;


Η πλύση του εγκεφάλου μας είναι πετυχημένη και καταφέρνει να λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο το θέμα του πως κρίνεται η επιτυχία, με βάση ποια (και ποιου τα) μέτρα υιοθετούμε. Είναι και η συνεχής εκμετάλλευση του ίδιου του έμφυτου μηχανισμού που καθιστά «αναγκαία» την τάση μας να επιδιώκουμε την όποια –επιτυχία. Αν δεν το πιστεύετε, κοιτάξτε για λίγο τους μετρητές επισκεψιμότητας στα Ιστολόγια και τον αριθμό «φίλων» στο Facebook. Σας λέει κάτι αυτό;

Υστερόγραφο:

John Lennon’s “Serve Yourself” cover by this guy here..

“Να φύγει αυτός ο Χειμώνας” από τον Θείο Νώντα εδώ.