Friday, March 30, 2007

IT...

"...Everybody seems the same all over
The search is on for love and comfort constantly
If it comes your way tomorrow
count yourself lucky
Life shows no mercy
Life shows no mercy
And when you hold her close to you
Just when you're feeling good it's true
Life shows no mercy
Life shows no mercy
Life shows no mercy
It shows no mercy
Life shows no mercy
Life shows no mercy
Life shows no mercy
Life shows no mercy…"
No Mercy, the Stranglers
"I know I will be loosened
From bonds that hold me fast
That the chains all hung around me
Will fall away at last
And on that fine and fateful day
I will take me in my hands
I will ride on the train
I will be the fisherman
With Light in my head
and You in my arms..."
Fisherman's Blues, the Waterboys
.ξεκόλλα γέρΟ

Labels: ,

Thursday, March 15, 2007

MUFA TANGO

(Αγρινόν χαμηλής νοημοσύνης εθεάθη πλησίον του σημείου όπου το Google σημειώνει ως "Αλεστο" )
Πλησιάζοντας από ανατολικά-βορειοανατολικά δημιουργεί κανείς μια –συχνά εμφανιζόμενη –εικόνα για τους πρόποδες του Τροόδους. Ουσιαστικά επικρατεί ξεραΐλα! Οι πυρκαγιές, οι καταστροφές από τους βομβαρδισμούς του 74, η λατόμηση, η απρόσεκτη οικοδόμηση… όλα αυτά αραιώνουν τα δάση και γενικότερα την χλωρίδα & πανίδα. Βλέπεις τα περισσότερα δέντρα να είναι μικρής ηλικίας, βλέπεις πόσο απρόσεχτα απλώνουμε το τσιμέντο για λόγους πέραν από τους αναγκαίους (λειτουργική οδοποιία, τοίχοι αντιστήριξης).

Απ' το σπίτι που με φιλοξένησε, κοιτάζοντας προς βορρά είδα τη θάλασσα της Μόρφου στα αριστερά και την άκρη του Πενταδακτύλου δεξιά.
Και στο βάθος...;

Κάναμε ένα μικρό ταξιδάκι παίρνοντας κατεύθυνση προς τα «κάτω χωριά» σε εκείνη την πλευρά της οροσειράς. Είναι άλλη η αίσθηση άμα ατενίζεις από ψηλά προς εκείνες τις κατεχόμενες περιοχές που κείτονται μεταξύ Βυζακιάς και του κόλπου της Μόρφου. Μπορείς βέβαια τώρα, με τα οδοφράγματα ανοιχτά, να κάνεις «εξακρίβωση στοιχείων» μέσα από την άνεση του αυτοκινήτου σου. Η κάθοδος από ψηλά όμως σου επιτρέπει άλλη προοπτική και για το έδαφος… και για τον Άνθρωπο.

Κατάλαβα πόσο αλλοιωμένη είναι η αντίληψη όσων από εμάς μεγάλωσαν και ανατράφηκαν στη Λευκωσία των δεκαετιών 80-90. Άμα –σε κάθε βόλτα σου στην πόλη –αντηχεί στ’ αυτιά σου η εντολή «μην πάρεις κατεύθυνση Βόρεια» και άμα η μόνιμη θέα ενός Πενταδάκτυλου τραβεστί με λαμπάκια σου αποκρύβουν την ύπαρξη ζωής «στην άλλη πλευρά»… τότε πιο εύκολα αποδέχεσαι ότι αυτός ο τόπος δεν μπορεί να είναι ένας.

Και δεν είναι μόνο η μορφολογία του εδάφους υπεύθυνη για αυτό, όπως δεν είναι μόνο η κατοχή υπεύθυνη για την έλλειψη θέλησης για επανένωση. Δεν θα επεκταθώ στο θέμα του «ποιους συμφέρει να μείνουν έτσι τα πράγματα». Άλλωστε δεν έχω «αποδείξεις και χαρτόσημα».
Ανακάλυψα όμως μια παράγκα!

Τώρα ποια από όλες τις παράγκες είναι, αδυνατώ να σας πληροφορήσω. Η Παράγκα της Πολιτικής μας ίσως; Μπορεί να ν’ και η περιβόητη Παράγκα της Διαιτησίας…

Αποκαρδιώνεσαι λοιπόν και στρέφεις τη ματιά αλλού. Δυτικά. Προς γην ημι-καλλιεργημένη, ημι-ελεύθερη. Την κοιτάς, ακούγοντας τα διάφορα πτηνά και το ρυάκι που μουρμουρά λίγο πιο κάτω.
Φαντάστηκες στους απέναντι λόφους πράματα και θάματα. Μικρές κοινότητες με βιοτέχνες και συναυλιακούς χώρους φιλικούς στο περιβάλλον, προσεγμένες οικοδομές, μετρημένους διαδρόμους για τον Άνθρωπο αλλά… χωρίς φόβο για την τεχνολογία …που σήμερα μπορεί με δορυφορικές να σου εξασφαλίσει τηλέφωνο, διαδίκτυο και τηλεόραση ακόμη κι’ αν η μάνα του διαβόλου χάνεται καθοδόν προς το σπίτι σου, που γεωθερμικά και αιολικά σου ετοιμάζει το μπάνιο και το φαγητό σου, που δεν σε αναγκάζει να ανεχτείς την πόλη ακόμη κι’ αν η δουλειά σου εξαρτάται από όσους ζουν σε αυτήν.
Τι να την κάνεις την TV τους δηλαδή άμα με ψηλά τζάμια έχεις κάθε νύχτα πρώτο τραπέζι πίστα στο Χορό των Αστέρων –των πραγματικών που κλαίνε με τον καημό του Άσιμου και όχι των «reality». Να δεις που στο τέλος θα κουραστείς και με τ’ άστρα και θα στρέψεις πάλι το βλέμμα στα επίγεια. Ώσπου να μάθεις επιτέλους τι πάει να πει

  • Με την Γη και τον Ήλιο σαν σύμμαχους –και όχι σαν λόγους για παράπονο –και με προσοχή στον τρόπο που η βροχή μας αγγίζει …και το πώς εμείς την μεταφέρουμε εδώ κι’ εκεί… τούτη τη γη μπορούσαμε να την κάνουμε πάλι Μακάρια και γενναιόδωρη όπως ήταν η φύση της. Έστω και αν δεν έχουμε πλέον ένα Μακάριο.
    Κι’ ήταν ο Ήλιος στις αρχές του Μαρτίου Παντοκράτορας.

    Τίποτα από αυτά όμως δεν θα μπορούσε να γίνει στην Νήσο των Αγίων. Μόνο κερδοφόρες επιχειρήσεις καρποφορούν. Όπως, ας πούμε, τεράστιες εκκλησιές που βιάζουν το τοπίο εκεί πιο νότια, εν μέσω βουνών, θέαμα γοτθικό που δεν το περίμενες ούτε και από αλαζόνες και αλαλάζοντες Βυζαντινούς. Όχι, δεν θα ασκημίσεις σήμερα και το χώρο σου με φωτογραφίες τους.

    Δύσκολα ανοίγει ο Κύπριος μονοπάτια μόνος του, πρέπει να είναι αδήριτη η ανάγκη. Όπως ο Λιμνίτης και η Οδός Λήδρας. Είναι τέτοια μυαλά που χωρίζουν "κέρδος μας" με "κέρδος τους" μα στο τέλος --χρόνια τώρα --μας μετατρέπουν σε υπαλλήλους υπηρεσιών για τουρίστες και υπαλλήλους «μεταπούληδων», ένας λαός που έμαθε να κινεί το χρήμα αλλά ξέχασε πως ο ίδιος να παράγει (πραγματικά να παράγει αγαθά, κουλτούρα, ζωή και όχι απλώς να παράγει χρήμα για να καταναλώνει τα αγαπημένα του εισαγόμενα ή αντιγραφόμενα, ρούχα "μάρκες", καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες, ομάδες, ιδεολογίες και παρατάξεις), που περιμένει λύσεις αλλά αδυνατεί να τις δοκιμάσει. Σε όλα μας, σχεδόν όλοι μας, έτσι είμαστε.


    Τι δεξιά κι' αριστερά μάτια μου, κάτω στη Γη πρέπει να κοιτάει ο Άνθρωπος για να βρεί διόδους και για να φτάσει στ' άστρα.


    Σκάσε και κολύμπα Αγρινό.


    Ανεβαίνεις νότια-νοτιοδυτικά, απ’ τα Λαγουδερά αρπάζει στο βάθος το μάτι σου τη Δεσπόζουσα Λευκωσία.

    Με Δεσπότες και Δεσποτάδες.
    Με τα πλοκάμια τους, επίδοξους developers, να σου υποδεικνύουν γήπεδα γκολφ και πολυτελείς επαύλεις, μόδες και έπιπλα για τους πρωτευουσιάνους, κάρρα για μόστρα σε κεντρικές οδούς.

    Φέρνεις σιγά-σιγά πίσω το βλέμμα σου, σαν να προσπαθείς να επαναφέρεις τη σκέψη σου σε ότι σε στηρίζει, στο χώμα που βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου.

    Να ‘χαμε μόνο το κουράγιο να δούμε πέραν από το πώς αρπάζουμε και ‘μεις κομμάτι απ’ την πίττα, να μην είχαμε ξεχάσει πως υπάρχει ζωή πέραν από τα πρωτοσέλιδα και πάνω από τα κεφάλια / κεφάλαια, να μας είχαν διδάξει καλά πως κάποια πράγματα δεν μπορεί να στα ικανοποιήσει καμία τράπεζα με όποιο από τα δανειοληπτικά της σχέδια.

    Mufa Tango φίλε μου, μούφα ταγνκό και η ζήση μας... και η τέχνη μας... και η πολιτική μας, μούφα τα όνειρα, μούφα οι αγώνες, μούφα η χαρά που περιφέρουμε στους χώρους διασκεδάσεως, μούφα ... μούφαγες τα σωθικά με αυτά που μου 'δειξες 'κει πάνω. Άσε άλλους να σκαρφίζονται πως θα αρπάξουν μερίδιο από την πίττα που ζυμώνουν "δασκαλούες τζιαι κυβερνητικοί". Το νου σου εσύ... να συνεχίσεις να τον βγάζεις περίπατο και μην κολλάς "στους τρόπους τους".


    Μία παραγωγή "Φάτε Μάτια Ψάρια".

    (Φώτο με digital SONY DSC R1 και "απλή" NIKON F401, "πείραγμα" με σκανάρισμα και adobe photoshop.)

    Labels: , ,

    Monday, March 12, 2007

    CHOOSE YOUR ILLUSION...

    SMOKER'S DELIGHT
    "CYPRUS'S Χ-ΑΡΜΑΝΙ"

    ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ, ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΔΗ...

    ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ ΣΙΓΚΑΡΕΤΤΑ ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΠΟΥΡΟΥ ΑΒΑΝΑΣ.








    ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ

    ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗ,
    ΝΑΤΟΙΚΑ ΦΙΛΤΡΑ !!!
    ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΕΤΡΑΠΟΔΑ


    ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΑ ΑΞΕΣΟΥΑΡ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ !!!







    ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΟ ΣΤΑΧΤΟΔΟΧΕΙΟ,
    ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΣΤΟΧΟ,
    ΑΥΤΟΚΑΘΑΡΙΖΟΜΕΝΟ
    ΜΕ ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ,
    ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΕΣ
    ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ !!!

    ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΡΕΤΟΥ, ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΥ ΣΙΓΚΑΡΕΤΤΟΥ
    ΕΧΟΥΜΕΝ ΛΥΣΕΙΣ
    ΚΑΘΑΡΕΣ


    ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΣΙΓΚΑΡΕΤΤΑ ΜΕ ΕΛΑΦΡΙΑΝ ΓΕΥΣΗΝ, 0% ΝΙΚΟΤΙΝΗ, 0% ΠΙΣΣΑ, ΚΑΠΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ.



    ΕΠΙΣΗΣ


    ΕΚΛΕΚΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟΝ ΧΑΡΜΑΝΙΝ


    ΑΓΑΠΗΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ, ΕΓΓΥΗΜΕΝΑ ΔΙΩΧΝΕΙ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟΥΣ ΚΩΝΩΠΕΣ & ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΡΙΕΡΕΣ.


    ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΝ ΤΩΝ ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΟΣΕΩΝ !!!


    ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΤΣΙΓΑΡΟΧΑΡΤΑ ΕΟΚΑ.

    ΑΓΟΡΑΣΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΝ 'ΕΦΚΑ', ΚΑΙΝΕ ΒΡΑΔΕΩΣ ΜΑ ΣΤΑΘΕΡΩΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΑΣ.


    ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΔΙΑ
    ΤΟΥΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ
    ΑΓΟΡΑΣΤΕΣ
    ΕΧΟΥΜΕΝ ΛΥΣΕΙΣ:


    ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ
    &
    ΑΠΕΜΠΛΕ
    ΚΟΜΕΝΕΣ

    ΥΓ: Τωρά πέστε μου, εν εικόνες τούτες να κυκλοφορούν στη κούτρα μου πριν ακόμη ξυπνήσω;

    Labels:

    Friday, March 09, 2007

    ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Ή

    ... ΑΡΩΜΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ

    Διοτι η Ευρώπη πιέζει...

    ...διότι οι ΑΚΕΛιστές πρέπει να πειστούν να ψηφίσουν...







    (Λήδρας, λίγο πριν το παραβάν, λίγο πριν τις 1:00)
    ...διότι οι κινήσεις του ΔΗΣΥ &
    όποια άλλα προβλήματα
    πρέπει να μπουν δεύτερη σελίδα...
    (LINK:Αλλού τα Κακαρίσματα κι' Αλλού Γεννάν οι Κότες)
    Πέφτει...
    πέφτει...

    η ψήφος αρνάκια μου.

    Labels:

    Wednesday, March 07, 2007

    Ο-ΦΥΛΟ-ΜΕΝΟ

    08/03

    (χωρίς εικόνα)

    Να σκιάζομαι απ’ τις αχτίνες και να κρύβομαι κάτω απ’ το σκέπασμα. Να φεύγω πίσω. Δεν θέλω να κάνω τίποτα, μόνο βυθίζομαι σε ημι-όναρ ο ημίονος. Ο Παλιμπαιδισμός ως λογοτέχνημα - απόπειρα.

    Και μες τη μέση της νάρκωσης, πιο έντονα απ’ το πυρ, πιο καταλυτικά κι’ απ’ τη θάλασσα. Ένα χνώτο και ένα στριφογύρισμα, μούτρα με παράπονο μια κολασμένης Αγίας των Παθών. Τι να σου κάνω που γερνάμε; Πως να παλέψω ένα χάδι που πια δεν κυλά με άνεση στο κορμί; Και που ήσουν όταν έψαχνα το βλέμμα σου; Σε βλέπω.

    Παλεύω με τα σκεπάσματα. Δρώνω, βυθίζομαι. Ένα γκαρσο-νάκι, άλλο παράπονο. Να μου λές πως μετάνιωσες και… Και ‘γω σαν υπνώττων ηλίθιος να επιμένω πως έτσι δεν προστατεύεις τη σχέση σου, πως κάνεις τα ίδια λάθη. Μα η μνήμη ενός στενού μαρκαρίσματος που η λιμνούλα σου έκανε στο ναυτάκι που κουνούσε το χέρι και έκανε Χάι… να με μολογά ξεδιάντροπα. Νουτέλα σε κρεβάτι καρφωμένο στον τοίχο, ψηλά, πάνω σε λόφο που στρέφει αγναντεύοντας Παρθενώνα, Λυκαβηττό και το Χάος των Εξαρχείων να σκουντουφλά και να χαχανίζει στα πόδια μας. Μια αγκαλιά. Αυτό μόνο. Αυτό ναι. Το έχεις. Πάντα το είχες.

    Πιο πίσω. Χάνομαι σε σπηλιές λήθης-μνήμης, το κρεβάτι καίει. Μέρες στο Αμέρικα. Μέρες πόνου, ζήλειας, μαύρη καρδιά και να επιμένει να αγαπήσει. Γίνεται; Δωμάτιο σε λόφο με ρόδα και ο ρόλος «δίχτυ ασφαλείας». Δίχτυ για Κακούργες Βασίλισσες που όμως δεν πιάνονται, γλιστράν και απομένει παλιά ξεχασμένη οσμή: δυο φοιτητές , ένα άλλο δωμάτιο, κόκκινο κρασί, τυράκι, διαόλου λιβάνι και αγκαλιά. Εκεί που πρώτη φορά έσκυψα καθώς κοιμόσουν και σε μυρίστηκα. Στο στήθος, στο λαιμό… Παναγιά μου, τρελαίνομαι! Ύστερα ρώτησες αν σ’ αγαπώ. Είπα ναι. Επερώτηση, «γιατί»; Είπα «επειδή μπορώ» μα δεν το κατάλαβες ποτέ. Ακόμη μυρίζομαι σάρκα καμένης καρδιάς.

    Πάλι πίσω. Αέρας ορμάει από χαραμάδες στο κεφάλι μου. Καλοκαίρι στην κορυφή μικρής πυραμίδας, δίπλα από τοίχος φράγκικο. Περιμένεις κρυστάλλινη πανσέληνο 6 χρόνια και τη μέρα εκείνη ο πύραυλος γιόμισε μπύρα, τεκίλα… Λιβάνι απ’ τα ρουθούνια του και στο φεγγάρι δεν πήγαμε ποτές. Και το γρασίδι να σου δανείζει μύκητες, ο Μητσοτάκης έκανε τα εγκαίνεια στο πάρκο του κολλεγίου;. Να ‘χες κρατήσει μόνο τη γεύση της στην κούτρα σου… αυτό μετανιώνεις.

    Πάντα πίσω. Μνήμες καλοκαιριού, αιώρα στη βεράντα –η μήπως δίπλα στη θάλασσα; -και η μουσική μόνη σύντροφος. Πρώτα σκιρτήματα, πρώτα ακούσματα, πρώτο τσιγάρο, πρώτο ποτό. Πρώτος έρωτα; Όχι δα, ακόμη δεν κατάλαβες για ποια γράφεις, τη μαυρομάλλα ή την καστανόξανθια… Τότε που ο καπνός δεν είχε ακόμη κάνει κατάληψη στο στόμα, στη μύτη. Τότε που καταλάβαινες ακόμη γεύση, ακοή, οσμή, αφή… -όραση, καλά, αυτή δεν την είχες ποτές σου. Μα δεν τα καταλάβενες. Έμαθες όμως να κάθεσαι σε περβάζια ακούγοντας μουρλούς εγγλέζους να σου τραγουδάν για πεθαμένες λατρείες του νότου.

    «The kids of the Coca-Cola nation
    Are too doped up to realise
    That time is running out
    Nagasaki's crying out»

    Μόνο πίσω. Μια γιαγιά να σου λέει παραμύθια καθώς σιδερώνει, μια μάνα να σε νανουρίζει με λατίνες μελωδίες… «A dormir…». Πίσω ολοταχώς λεβέντες μου πίσωωωωω…

    .ςήφορτσιπε αρτήμ εσ ιασενώχαναξ αν ςόρκεν υοπσΏ

    Labels:

    Monday, March 05, 2007

    GONE...

    Κανεί! Εβαρέθηκα τη μαμημένη τη Λευκωσία. Πάω...

    ...δαμέ.

    Labels: