Ο-ΦΥΛΟ-ΜΕΝΟ

08/03

(χωρίς εικόνα)

Να σκιάζομαι απ’ τις αχτίνες και να κρύβομαι κάτω απ’ το σκέπασμα. Να φεύγω πίσω. Δεν θέλω να κάνω τίποτα, μόνο βυθίζομαι σε ημι-όναρ ο ημίονος. Ο Παλιμπαιδισμός ως λογοτέχνημα - απόπειρα.

Και μες τη μέση της νάρκωσης, πιο έντονα απ’ το πυρ, πιο καταλυτικά κι’ απ’ τη θάλασσα. Ένα χνώτο και ένα στριφογύρισμα, μούτρα με παράπονο μια κολασμένης Αγίας των Παθών. Τι να σου κάνω που γερνάμε; Πως να παλέψω ένα χάδι που πια δεν κυλά με άνεση στο κορμί; Και που ήσουν όταν έψαχνα το βλέμμα σου; Σε βλέπω.

Παλεύω με τα σκεπάσματα. Δρώνω, βυθίζομαι. Ένα γκαρσο-νάκι, άλλο παράπονο. Να μου λές πως μετάνιωσες και… Και ‘γω σαν υπνώττων ηλίθιος να επιμένω πως έτσι δεν προστατεύεις τη σχέση σου, πως κάνεις τα ίδια λάθη. Μα η μνήμη ενός στενού μαρκαρίσματος που η λιμνούλα σου έκανε στο ναυτάκι που κουνούσε το χέρι και έκανε Χάι… να με μολογά ξεδιάντροπα. Νουτέλα σε κρεβάτι καρφωμένο στον τοίχο, ψηλά, πάνω σε λόφο που στρέφει αγναντεύοντας Παρθενώνα, Λυκαβηττό και το Χάος των Εξαρχείων να σκουντουφλά και να χαχανίζει στα πόδια μας. Μια αγκαλιά. Αυτό μόνο. Αυτό ναι. Το έχεις. Πάντα το είχες.

Πιο πίσω. Χάνομαι σε σπηλιές λήθης-μνήμης, το κρεβάτι καίει. Μέρες στο Αμέρικα. Μέρες πόνου, ζήλειας, μαύρη καρδιά και να επιμένει να αγαπήσει. Γίνεται; Δωμάτιο σε λόφο με ρόδα και ο ρόλος «δίχτυ ασφαλείας». Δίχτυ για Κακούργες Βασίλισσες που όμως δεν πιάνονται, γλιστράν και απομένει παλιά ξεχασμένη οσμή: δυο φοιτητές , ένα άλλο δωμάτιο, κόκκινο κρασί, τυράκι, διαόλου λιβάνι και αγκαλιά. Εκεί που πρώτη φορά έσκυψα καθώς κοιμόσουν και σε μυρίστηκα. Στο στήθος, στο λαιμό… Παναγιά μου, τρελαίνομαι! Ύστερα ρώτησες αν σ’ αγαπώ. Είπα ναι. Επερώτηση, «γιατί»; Είπα «επειδή μπορώ» μα δεν το κατάλαβες ποτέ. Ακόμη μυρίζομαι σάρκα καμένης καρδιάς.

Πάλι πίσω. Αέρας ορμάει από χαραμάδες στο κεφάλι μου. Καλοκαίρι στην κορυφή μικρής πυραμίδας, δίπλα από τοίχος φράγκικο. Περιμένεις κρυστάλλινη πανσέληνο 6 χρόνια και τη μέρα εκείνη ο πύραυλος γιόμισε μπύρα, τεκίλα… Λιβάνι απ’ τα ρουθούνια του και στο φεγγάρι δεν πήγαμε ποτές. Και το γρασίδι να σου δανείζει μύκητες, ο Μητσοτάκης έκανε τα εγκαίνεια στο πάρκο του κολλεγίου;. Να ‘χες κρατήσει μόνο τη γεύση της στην κούτρα σου… αυτό μετανιώνεις.

Πάντα πίσω. Μνήμες καλοκαιριού, αιώρα στη βεράντα –η μήπως δίπλα στη θάλασσα; -και η μουσική μόνη σύντροφος. Πρώτα σκιρτήματα, πρώτα ακούσματα, πρώτο τσιγάρο, πρώτο ποτό. Πρώτος έρωτα; Όχι δα, ακόμη δεν κατάλαβες για ποια γράφεις, τη μαυρομάλλα ή την καστανόξανθια… Τότε που ο καπνός δεν είχε ακόμη κάνει κατάληψη στο στόμα, στη μύτη. Τότε που καταλάβαινες ακόμη γεύση, ακοή, οσμή, αφή… -όραση, καλά, αυτή δεν την είχες ποτές σου. Μα δεν τα καταλάβενες. Έμαθες όμως να κάθεσαι σε περβάζια ακούγοντας μουρλούς εγγλέζους να σου τραγουδάν για πεθαμένες λατρείες του νότου.

«The kids of the Coca-Cola nation
Are too doped up to realise
That time is running out
Nagasaki's crying out»

Μόνο πίσω. Μια γιαγιά να σου λέει παραμύθια καθώς σιδερώνει, μια μάνα να σε νανουρίζει με λατίνες μελωδίες… «A dormir…». Πίσω ολοταχώς λεβέντες μου πίσωωωωω…

.ςήφορτσιπε αρτήμ εσ ιασενώχαναξ αν ςόρκεν υοπσΏ