ΠΟΔΟ-σφαιρο-ΠΟΙΗΣΗ

Πολύς λόγος έγινε προσφάτως για τα ποδοσφαιρικά. Παρομοίως και για τις Δημοτικές Εκλογές. Ελάχιστα με συγκινούν και τα δύο.

Σκέφτηκα ότι το ντέρμπι πήγαινε για Over (2.5 τέρματα +) αλλά βαριόμουνα να βρω άλλες 3 ομάδες όπως απαιτεί ο Περί Νόμιμου Τζόγου Νόμος. Ούτε καν κοίταξα πόσα άφηνε. Στο μπαράκι όπου συχνάζω μόνο …μου άνοιξαν κουβέντα για το παιχνίδι και απάντησα «Ρε Μήτσο, έχουμε και εκλογές, ίσως να το πάρουν το παιχνίδι οι Πράσινοι, κάπως πρέπει να χαρεί ο –κόκκινος –Λαός». Κάτοχος του θέματος ο Μητσάρας, απάντησε, ανοίγοντας μια ΚΕΟ, «α, μπα… ισοπαλία δαγκωτό, έτσι παραμένει κάπως το ενδιαφέρον για το πρωτάθλημα, δεν τους χαλάει και τους Πορτοκαλί…».

2.30 APOEL 2.90 OMONIA 2.60

Γαλάζιοι Βενετοί, Πράσινοι, Λευκοί και Ρούσσοι, αρματοδρομίες για τη διασκέδαση των «κατωτέρων» κοινωνικών στρωμάτων της Ρώμης και του Βυζαντίου. Συμμορίες και πολιτικά συμφέροντα να μπλέκουν τα μπούτια τους και συ να αναρωτιέσαι πόσο καιρό ακόμη θα νικά ο Ιουστινιανός και πόσο ακόμα η Αμμοχωστιανή Θεοδώρα θα καθαρίζει για τους Αυτοκράτορες. Άραγε, εκείνη η καταραμένη Στάση του Νίκα πως γίνεται, στα τέσσερα; Όταν τότε άναβαν φωτιές, είχαν υπόψη τους το απεχθές «τάγκι» του συμπαθέστατου κ. Γαλανού, νικηφόρου υποψηφίου της Δημαρχίας στην κατεχόμενη Famagusta;

(«Τάγκι» = δοχείο –μεταξύ άλλων –βενζίνης, όρος που έμεινε αθάνατος στα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου όταν τον πρωτοχρησιμοποίησε ο Γαλανός και αφορά την πριμοδότηση του Α ή Β υποψηφίου σε εκλογές)

Παιχνίδια που βάλτηκαν να παίξουν οι λέξεις… Σαν κυκεώνας προεκλογικών υποσχέσεων που σε παραπέμπουν στο πουθενά.

Και με την •Ωραία Ελένη τι θα γίνει; Τι θα μπορούσε να πει ένας «μπλογκάς» στην αριστερή υποψήφια της «Τριμερούς» που κέρδισε τις δημοτικές εκλογές στην πόλη όπου ζει; Ε, λοιπόν … ε, λοιπόν (ωχ, με έπιασαν τα Καρατζαφέρ-ικα μου), θα σας μιλήσω κυρία Ελένη Μαύρου με λέξεις… και όχι •αριθμούς.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΑ > ΛΕΥΚΩΣΙΑ
100.00%

ΕΓΓΕΓΡ.: 39322 / 39322 ΨΗΦΙΣΑΝ:30061 (74.45%) ΑΠΟΧΗ: 9261 (23.55%) ΕΓΚΥΡΑ:28000 (93.14%)
ΑΚΥΡΑ:562 (1.87%) ΛΕΥΚΑ:1499 (4.99%)

ΜΑΥΡΟΥ ΕΛΕΝΗ 978134.93%
ΜΑΡΑΓΚΟΥ Γ. ΑΝΝΑ 9007 32.17%
ΖΑΜΠΕΛΑΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ 7650 27.32%
ΜΕΣΑΡΙΤΗΣ ΝΙΚΟΣ 1562 5.58%

Μου αρέσει να ξοδεύω χρόνο στα πολυαγαπημένα μου •answers.com , •wikipedia και •ΑΣΠΡΗ ΛΕΞΗ γιατί οι διάφορες ερμηνείες των λημμάτων τους προσφέρουν τροφή για συζήτηση. ( Ά, κάντε κάτι για τα λύματα κ. Ελένη, «μαύρισε» η ψυχή μας απ’ τη μπόχα). Ναι, ξέρω, θα έπρεπε να αναπτύξω κοινωνική ζωή.

Για παράδειγμα, στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος –αν και ο όρος ψηφοδέλτιο υπήρχε –η ψήφος για πολλά χρόνια στην ουσία ήταν ένα μολυβένιο σφαιρίδιο (μπίλια, μπάλα, είδες που ήρθαμε πάλι στο ποδόσφαιρο;). Η δε κάλπη, ξεχωριστή για τον κάθε υποψήφιο, ήταν χωρισμένη σε δύο … στην λευκά βαμμένη Δεξιά (από τότε την δήλωναν «αθώα» με το άμεμπτο λευκό) και στην κατάμαυρα βαμμένη Αριστερά. (Είδες Ελένη, από τότε βαφότανε μαύρη η Αριστερά. Όχι από μόνη της, από άλλους… διότι να έβγαζε η κάλπη χέρια και να βαφότανε μόνη της …κομμάτι δύσκολο μου φαίνεται).

Στη δεξιά έμπαινε η θετική ψήφος, στα αριστερά η αρνητική. Τώρα τι να σου πω Ελένη; «Να παν όλα δεξιά»; Πήγαν, αλλά σαν ευχή δε λέει. Να σημειώσω πάντως πως –παρά το επίθετο σου –δεν σε χάλασε το «μαύρισμα».

Να σημειώσω επίσης πως δύσκολα θα ξεχωρίσεις ποιον να ευχαριστήσεις. Ίσως τα «λευκά», λέτε να καθάρισαν αυτά; Την Αποχή ίσως, μα πάλι …πως ευχαριστείς κάποιον που δεν παρίσταται; Είναι βέβαια και τα Άκυρα και ο κ. Μεσαρίτης, τι απ’ τα δύο σας είναι πιο συμπαθές δεν ξέρω. Μπορείς βέβαια να μας ευχαριστήσεις όλους… και ας μην είμαστε της Τριμερούς.

Στην προεκλογική περίοδο συχνά κάποιοι –ένθεν και ένθεν του πολιτικού άξονα –ανέφεραν την ανησυχία τους για την υποψηφιότητα σας. Μπορεί να τους φόβισε το όνομα, να τρόμαζαν στη σκέψη πως –ίσως --απ’ τη θέση αυτή θα λαμβάνατε αποφάσεις και θα εφαρμόζατε πράγματα που θα έκαναν το μέλλον της πατρίδας μας «μαύρο και σκοτεινό». Εγώ δεν πολυκατάλαβα γιατί φοβούνται, τίποτα δεν αναφέρατε για τους «συγκάτοικους» στο •στυλαρισμένο πρόγραμμα σας (ZIP) και για την όποια ανάγκη να ξαναβρεθούμε με αυτούς στην ίδια μας την πόλη.
Βέβαια, το μαύρο χάλι της πόλης μας ανέκαθεν το δικαιολογούσαν –τα ίδια άτομα –με το σκεπτικό, «δεν είναι πολλά που μπορείς να κάνεις σε μια διχοτομημένη πόλη».

Διαφωνώ, είναι πάρα πολλά που μπορείς να κάνεις.

Να γνωρίζεις πάντως πως ο Φόβος υπήρξε σύντροφος των συμπαθών Κύπριων για χιλιάδες χρόνια. Τόσοι κατακτητές, οι άφοβοι δεν είχαν και πολλές ευκαιρίες να αναπαραχθούν και πιότερο οι φοβισμένοι γεννοβολούσαν… Άμα σε κυνηγάν που να βρεις χρόνο για προφυλάξεις; Έτσι μας έμεινε το κουσούρι, δεν είχαμε βλέπεις την βυζαντινή πανουργία των αθεόφοβων θεόσταλτων που έγιναν απαραίτητοι στους κατακτητές, μεσολάβησαν για το καλό μας, εισέπραξαν χωράφια και οφίκια …και –εν τέλει –διέσωσαν τον Ελληνισμό μας. Αυτοί που σήμερα κλαίνε τις Αγίες Σοφίες που έγιναν τζαμιά και μουσεία. Αυτοί που κατηγορούν όποιον πάει «απ’ εκεί» για να λειτουργήσει εκκλησιά. Οι ίδιοι.

Είναι και σήμερα ο φόβος μεγάλος. Όχι μόνο από κατακτητές. Ακόμη και από τους πληβείους φοβούνται οι πατρίκιοι. Για αυτό άλλωστε έχουμε εμείς –οι κάτοικοι της Λευκωσίας –αναθέσει τη φρουρά της Παλιάς Λευκωσίας στους δύστυχους αλλοδαπούς …που η ανάγκη τους έφερε σε μια πόλη φάντασμα (πράσινο, σαν τη γραμμή που τη χωρίζει)… ενώ εμείς χαλαρώνουμε με διεγερτικά ροφήματα στα καφέ της Μακαρίου. (Ανάποδοι μια ζωή).

Να θυμάσαι λοιπόν ότι ο φόβος μας έρχεται από παντού. Αριστερά, δεξιά, επίγεια και επουράνια. Κάτι σαν σφαίρα. Σφαιρικά να το δείτε και σεις το θέμα. Και ας μην είμαστε ΟΜΦΑΛΟΣ-κόποι ΤΗΣ ΓΗΣ.

Να θυμάσαι επίσης και τον όρο "•Tribune" / "•tribune", που από προστάτης των πληβείων μπορεί να μετατραπεί σε δημαγωγό ή σε άβουλο όργανο Αυτοκρατόρων, να ξεπουλήσει το παιχνίδι και να χάσει εύκολα τη σφαίρα… εεε… το μπαλάκι».

Δεν γνωρίζω αν συνηθίζεται να κάνουν αγιασμό κατά την τελετή ανάληψης καθηκόντων ενός / μίας Δημάρχου. Εσείς πάντως, καλού-κακού, πάρτε μαζί σας λίγο νερό –ας είναι και «Άγιος Νικόλαος», θα χαρεί ο Υιός (Νικόλαος) του Πατέρα (τΑΣΣΟΥ) –και νίψτε χείρας και πρόσωπο. Μόνο θυμήσου, «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» και μην αφήσετε το όποιο όραμα σας να αποδειχθεί απατηλό, «…σαν ένα πουκάμισο αδειανό, σαν μιαν Ελένη».