Απ' το σπίτι που με φιλοξένησε, κοιτάζοντας προς βορρά είδα τη θάλασσα της Μόρφου στα αριστερά και την άκρη του Πενταδακτύλου δεξιά.
Και στο βάθος...;
Κάναμε ένα μικρό ταξιδάκι παίρνοντας κατεύθυνση προς τα «κάτω χωριά» σε εκείνη την πλευρά της οροσειράς. Είναι άλλη η αίσθηση άμα ατενίζεις από ψηλά προς εκείνες τις κατεχόμενες περιοχές που κείτονται μεταξύ Βυζακιάς και του κόλπου της Μόρφου. Μπορείς βέβαια τώρα, με τα οδοφράγματα ανοιχτά, να κάνεις «εξακρίβωση στοιχείων» μέσα από την άνεση του αυτοκινήτου σου. Η κάθοδος από ψηλά όμως σου επιτρέπει άλλη προοπτική και για το έδαφος… και για τον Άνθρωπο.
Κατάλαβα πόσο αλλοιωμένη είναι η αντίληψη όσων από εμάς μεγάλωσαν και ανατράφηκαν στη Λευκωσία των δεκαετιών 80-90. Άμα –σε κάθε βόλτα σου στην πόλη –αντηχεί στ’ αυτιά σου η εντολή «μην πάρεις κατεύθυνση Βόρεια» και άμα η μόνιμη θέα ενός Πενταδάκτυλου τραβεστί με λαμπάκια σου αποκρύβουν την ύπαρξη ζωής «στην άλλη πλευρά»… τότε πιο εύκολα αποδέχεσαι ότι αυτός ο τόπος δεν μπορεί να είναι ένας.
Και δεν είναι μόνο η μορφολογία του εδάφους υπεύθυνη για αυτό, όπως δεν είναι μόνο η κατοχή υπεύθυνη για την έλλειψη θέλησης για επανένωση. Δεν θα επεκταθώ στο θέμα του «ποιους συμφέρει να μείνουν έτσι τα πράγματα». Άλλωστε δεν έχω «αποδείξεις και χαρτόσημα».
Ανακάλυψα όμως μια παράγκα!
Τώρα ποια από όλες τις παράγκες είναι, αδυνατώ να σας πληροφορήσω. Η Παράγκα της Πολιτικής μας ίσως; Μπορεί να ν’ και η περιβόητη Παράγκα της Διαιτησίας…
Αποκαρδιώνεσαι λοιπόν και στρέφεις τη ματιά αλλού. Δυτικά. Προς γην ημι-καλλιεργημένη, ημι-ελεύθερη. Την κοιτάς, ακούγοντας τα διάφορα πτηνά και το ρυάκι που μουρμουρά λίγο πιο κάτω.
Φαντάστηκες στους απέναντι λόφους πράματα και θάματα. Μικρές κοινότητες με βιοτέχνες και συναυλιακούς χώρους φιλικούς στο περιβάλλον, προσεγμένες οικοδομές, μετρημένους διαδρόμους για τον Άνθρωπο αλλά… χωρίς φόβο για την τεχνολογία …που σήμερα μπορεί με δορυφορικές να σου εξασφαλίσει τηλέφωνο, διαδίκτυο και τηλεόραση ακόμη κι’ αν η μάνα του διαβόλου χάνεται καθοδόν προς το σπίτι σου, που γεωθερμικά και αιολικά σου ετοιμάζει το μπάνιο και το φαγητό σου, που δεν σε αναγκάζει να ανεχτείς την πόλη ακόμη κι’ αν η δουλειά σου εξαρτάται από όσους ζουν σε αυτήν.
Τι να την κάνεις την TV τους δηλαδή… άμα με ψηλά τζάμια έχεις κάθε νύχτα πρώτο τραπέζι πίστα στο Χορό των Αστέρων –των πραγματικών που κλαίνε με τον καημό του Άσιμου και όχι των «reality». Να δεις που στο τέλος θα κουραστείς και με τ’ άστρα και θα στρέψεις πάλι το βλέμμα στα επίγεια. Ώσπου να μάθεις επιτέλους τι πάει να πει 
Με την Γη και τον Ήλιο σαν σύμμαχους –και όχι σαν λόγους για παράπονο –και με προσοχή στον τρόπο που η βροχή μας αγγίζει …και το πώς εμείς την μεταφέρουμε εδώ κι’ εκεί… τούτη τη γη μπορούσαμε να την κάνουμε πάλι Μακάρια και γενναιόδωρη όπως ήταν η φύση της. Έστω και αν δεν έχουμε πλέον ένα Μακάριο.
Κι’ ήταν ο Ήλιος στις αρχές του Μαρτίου Παντοκράτορας.
Τίποτα από αυτά όμως δεν θα μπορούσε να γίνει στην Νήσο των Αγίων. Μόνο κερδοφόρες επιχειρήσεις καρποφορούν. Όπως, ας πούμε, τεράστιες εκκλησιές που βιάζουν το τοπίο εκεί πιο νότια, εν μέσω βουνών, θέαμα γοτθικό που δεν το περίμενες ούτε και από αλαζόνες και αλαλάζοντες Βυζαντινούς. Όχι, δεν θα ασκημίσεις σήμερα και το χώρο σου με φωτογραφίες τους.
Δύσκολα ανοίγει ο Κύπριος μονοπάτια μόνος του, πρέπει να είναι αδήριτη η ανάγκη. Όπως ο Λιμνίτης και η Οδός Λήδρας. Είναι τέτοια μυαλά που χωρίζουν "κέρδος μας" με "κέρδος τους" μα στο τέλος --χρόνια τώρα --μας μετατρέπουν σε υπαλλήλους υπηρεσιών για τουρίστες και υπαλλήλους «μεταπούληδων», ένας λαός που έμαθε να κινεί το χρήμα αλλά ξέχασε πως ο ίδιος να παράγει (πραγματικά να παράγει αγαθά, κουλτούρα, ζωή και όχι απλώς να παράγει χρήμα για να καταναλώνει τα αγαπημένα του εισαγόμενα ή αντιγραφόμενα, ρούχα "μάρκες", καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες, ομάδες, ιδεολογίες και παρατάξεις), που περιμένει λύσεις αλλά αδυνατεί να τις δοκιμάσει. Σε όλα μας, σχεδόν όλοι μας, έτσι είμαστε.
Τι δεξιά κι' αριστερά μάτια μου, κάτω στη Γη πρέπει να κοιτάει ο Άνθρωπος για να βρεί διόδους και για να φτάσει στ' άστρα.
Σκάσε και κολύμπα Αγρινό.
Ανεβαίνεις νότια-νοτιοδυτικά, απ’ τα Λαγουδερά αρπάζει στο βάθος το μάτι σου τη Δεσπόζουσα Λευκωσία.
Με Δεσπότες και Δεσποτάδες.
Με τα πλοκάμια τους, επίδοξους developers, να σου υποδεικνύουν γήπεδα γκολφ και πολυτελείς επαύλεις, μόδες και έπιπλα για τους πρωτευουσιάνους, κάρρα για μόστρα σε κεντρικές οδούς.
Φέρνεις σιγά-σιγά πίσω το βλέμμα σου, σαν να προσπαθείς να επαναφέρεις τη σκέψη σου σε ότι σε στηρίζει, στο χώμα που βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου. 
Να ‘χαμε μόνο το κουράγιο να δούμε πέραν από το πώς αρπάζουμε και ‘μεις κομμάτι απ’ την πίττα, να μην είχαμε ξεχάσει πως υπάρχει ζωή πέραν από τα πρωτοσέλιδα και πάνω από τα κεφάλια / κεφάλαια, να μας είχαν διδάξει καλά πως κάποια πράγματα δεν μπορεί να στα ικανοποιήσει καμία τράπεζα με όποιο από τα δανειοληπτικά της σχέδια.
Mufa Tango φίλε μου, μούφα ταγνκό και η ζήση μας... και η τέχνη μας... και η πολιτική μας, μούφα τα όνειρα, μούφα οι αγώνες, μούφα η χαρά που περιφέρουμε στους χώρους διασκεδάσεως, μούφα ... μούφαγες τα σωθικά με αυτά που μου 'δειξες 'κει πάνω. Άσε άλλους να σκαρφίζονται πως θα αρπάξουν μερίδιο από την πίττα που ζυμώνουν "δασκαλούες τζιαι κυβερνητικοί". Το νου σου εσύ... να συνεχίσεις να τον βγάζεις περίπατο και μην κολλάς "στους τρόπους τους".
Μία παραγωγή "Φάτε Μάτια Ψάρια".
(Φώτο με digital SONY DSC R1 και "απλή" NIKON F401, "πείραγμα" με σκανάρισμα και adobe photoshop.)Labels: FMP, ΞΕΝΙΤΕΊΑ, ΠΟΛΙΤΕΊΑ
"...Everybody seems the same all over
