Simmer in the City

Του Ιούλη 26η και ακόμα δεν (περ)πάτησες –σαν μεταμοντέρνος Γιόσhουα Μπεν Γιόζεφ –θάλασσα.


Δε βαριέσαι, υπάρχουν και χειρότερα, στην Ελλάδα κάηκαν πάνω στο κύμα.
Κάηκαν στην Ελλάδα. Πάλι;
Ναι, πάλι!
Γιατί;
Μα –προφανώς –επειδή υπάρχει καύσιμη ύλη.


Θα ακούσουμε τώρα το μακρύ και το κοντό του καθενός, μνημόσυνα πολιτικής κερδοσκοπίας, μοιρολόγια για την κατακα(η)μένη λογική με άταφη την ανθρωπιά μας.
Στέλνεις μήνυμα σε 2 – 3 αγαπημένους απάνω, όλα καλά, η μια είχε το παιδί της εκεί κοντά αλλά –από ένστικτο ίσως –το μάζεψε κι έφυγαν πριν αρχίσει το κακό. Τι σου είναι όμως η Ζωή, τώρα γελάς σε ένα γάμο, μετά σε κλαίνε σε μια κηδεία, «ας μακροημερεύουν οι Ζωντανοί» είναι το μόνο που αντέχω να πω.


Ιούλης και θάλασσα καμία, έτρεχες τη Μάνα σου σε καταρράκτες γραφειοκρατίας, εύκολη επέμβαση μα δύσκολη η συνδιαλλαγή με μια κουτσουρεμένη υγεία. Να βλέπεις τσακισμένους από κούραση τους ταγμένους κρατικά στον Ιπποκράτη …ώσπου να μας μολογήσουν τα τσακαλάκια της Αγοράς το μυστικό: Σε ιδιώτες ή ψοφάτε.

Είχες και την Κυβέρνηση με το μεγάλο φόβο, έβγαλε μια Θύρα, όλα καλά, είμαστ’ ακόμα ζωντανοί κι ας σιγοβράζουμε μέσα στις πόλεις των απολίτιστων. Πάει κι αυτό, φέρτε μας άλλα!
 
Τι; Το Κυπριακό; Αυτό πέθανε από καιρό βρε, δεν μυρίστηκες την πτωμαΐνη; Ο Συνεργατισμός; Μη συνεργάσιμος και ως εκ τούτου αποσυναρμολογημένος. Απλά προβλήματα, απλές λύσεις. Σαν τα γατιά στη βεράντα σου που απλώνουν στη σκιά μέχρι να φύγει το φλεγόμενο σκυλί.

Σε παίρνει τηλέφωνο καλός αδελφός, «έλα ρε να πάμε μια δυο μέρες δίπλα στην παραλία, κανονίζω εγώ τη διαμονή».


Ωραία, αλλά τώρα πρέπει να κανονίσω εγώ τα παρελκόμενα –πανικός, πανικός, τρεχάτε ωρέ κλεφτόπουλα! Αρχίζουν τα τηλέφωνα εδώ κι εκεί προς ανεύρεση παγωνιέρας, σου βρίσκει μια ο Πάτερ Ιερώνυμος αλλά χωρίς χερούλι. Είκοσι λεπτά καθόμασταν να βρούμε κάποια λύση, κουτιά με βίδες και βελόνες από δίπλα, «ύφασμα και σχοινί θα χρειαστούμε» συμπεραίνεις και… «Για περίμενε ρε συ, έχω τσάντα στο ‘σάιζ’ της», σου λέει. Εκεί που αδειάζετε τη τσάντα, βρίσκεις το πιο σημαντικό για μια εκδρομή, ένα μαγικό ραβδί του Χάρι Πότερ!
Το παίρνεις στα χέρια σου, σημαδεύεις στον αέρα και λες το ξόρκι:
«Ευρωξεχέστηκουμ!»
Τίποτα. Λες, «μήπως χρειάζεται πρώτη ύλη», σημαδεύεις μια κονσέρβα με τροφή σκυλιών, ξαναδοκιμάζεις:
«Ευρωξεχέστηκουμ!»

Σκατά, κυπριακό μαγικό ραβδί βρήκαμε, πώς να δουλέψει;

Δεν πειράζει ρε, μαγικά ραβδιά καπνίζεις κάθε βράδυ που αυτό–διαλύεσαι μέσα σε φίλτρα τεκίλας –απάνω σε Άγιες Τράπεζες Οινο-πνευμάτων.

Κάπου εκεί στους Παραδείσους θα τη βρεις τη λύση και θα το αναγκάσεις να δουλέψει το μαλακισμένο… μέχρι τότε…

πες ένα «Ωωωωοοοωωωμμμ»

και ένα (you gotta move sucker)

«Χέη–Χοπ»!