Παράπονο—Τρέμολο

Ένοιωσες προ ημερών το περίεργο τρέμουλο εκεί
–ανάμεσα στα στήθη –
σαν να παραπατάει ο στρατιώτης στην παρέλαση,
να χάνει το βήμα και να τρέχει μετά να φτάσει.
Σκέφτηκες πρώτα, «δικές μου οι αρρυθμίες ή από τη γη βρήκαν δίοδο;»

Κοίταξες μετά το γιομάτο ήλιο παράθυρο και αναρωτήθηκες…
«Καλοκαίρι δεν είναι ακόμα και πως θα γράψουν οι φυλλάδες για ‘αναμενόμενους’ σεισμούς;»

(Τι σου είναι όμως κι’ αυτοί, οι «έγκυροι και έγκαιροι»...)

Επέμενε το τρέμολο και έφτασες να φωνάζεις στη Σύντροφο που σε ξυπνά με τα τηλέφωνα της, σάμπως και φταίει εκείνη που μόνο ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο βρίσκεις πια γαλήνη.

Άμα γουστάρεις αλαφροΐσκιωτη ζωή…
τράβα στις ερημιές αγόρι μου ν’ αγιάσεις.

Ψες τη νύχτα μιλούσε η μάνα σου με συγγενείς στο Λάτιν-Αμέρικα. «Κάτι κουνιέται», της είπε η ξαδέλφη. Μικρό το κακό, κάτω από 5 μα… στον πέμπτο όροφο αυτή και δύσκολα αποφεύγεις να λερώσεις το βρακί σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το πρωί άκουσες και τα νέα για τους «ορίτζιναλ» Λατίνους και τα δεινοπαθήματα τους με τον εγκέλαδο.

Εγωκεντρικός ως Κερασφόρος, είχες και το παράπονο έτοιμο… «έγινα που έγινα σαν τα ζα… τετράποδο που αλαφιάζει με της μάνας γης το κάθε τερτίπι… αλλά ένα …αμημένο κουπόνι στο στοίχημα δεν έκλεισα δυο μήνες τώρα».