Μάθημα σε αναμετάδοση.

Μου το πάσαρε μια φίλη και σας το προτείνω. Από το Jungle Report, μια διάλεξη του Richard D. Wolff μαζί με πολλά άλλα καλούδια…

Ασχέτως του πως νοιώθει κανείς απέναντι στον Γ.Α.Π., γεγονός παραμένει ότι στην μέχρι τώρα «προσπάθεια» του ελάχιστα έχει αγγίξει «αυτούς που έχουν και μπορούν».

Όμως… πέραν από το ειδικό θέμα της Ελλάδας, καιρός είναι να επανεξετάσουμε και το πώς αντιμετωπίζουμε το θέμα της φορολόγησης του πλούτου γενικότερα.

Το σκεπτικό είναι απλό. Ο φιλελευθερισμός που πιπιλά την καραμέλα της «άδικης και αδικαιολόγητης φορολογίας» πρέπει να μας εξηγήσει πολλά. Κατ’ αρχήν… κάποιος πρέπει να θυμηθεί επιτέλους πως όταν οι φιλελεύθεροι διανοητές –μέχρι και τον 19ο αιώνα –μιλούσαν για την απελευθέρωση από την σκλαβιά του φόρου… αναφέρονταν σε φορολόγηση από Βασιλείς, Ευγενείς και Αποικιακές δυνάμεις. Σήμερα… ο φόρος δεν είναι κάτι που δίνεται «χαριστικά» ή απαιτείται «ετσιθελικά» από τους έχοντες… είναι η κοινή συνεισφορά όλων που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πρέπει να κατευθύνεται προς το κοινό, καλό. Είναι δηλαδή, σύμφωνα με το αστικό-εθνικό τόπο σκέψης… τα-ταααα… πατριωτικό καθήκον.

Δεν συμφωνείς με τα όποια επιδόματα; Οκ. Και εγώ δεν συμφωνώ με τον δρόμο 6 λωρίδων που γίνεται για να εξυπηρετήσει τους πελάτες του καινούριου εμπορικού κέντρου, θα προτιμούσα ο χώρος να έμενε πράσινος. Υπάρχουν όμως –ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ –μηχανισμοί και διαδικασίες για το πώς φτάνουμε σε τέτοιες αποφάσεις.

Κύριοι λεφτάδες, χωρίς τους δρόμους πως θα πηγαίναμε στα mall σας; Ε, τότε οι δρόμοι αυτοί πρέπει να χρηματοδοτούνται ΚΑΙ από τον πλούτο σας… και μάλιστα με βάση τις δυνατότητες του καθενός αλλά και σε συνάρτηση με το κέρδος που λογικά θα έχει ο καθένας από αυτό τον δρόμο. Πως θα κινείται η αγορά και πως θα ρέει το χρήμα αν δεν υπάρχουν η δωρεάν παιδεία και η φτηνή ιατρική περίθαλψη που ουσιαστικά συντηρούν το αγοραστικό σας κοινό και το εκπαιδεύουν στις «σωστές συμπεριφορές»; Ε, τότε αυτά τα κοινωνικά αγαθά πρέπει να χρηματοδοτούνται ΚΑΙ από εσάς.

Τούτα … δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να τα αντιληφθεί… μπορεί κάλλιστα να φτάσει σε τέτοια συμπεράσματα δια της φιλελεύθερης οδού.

Η αλήθεια είναι πως ο Richard D. Wolff μιλά για τον τρόπο διάσωσης ενός συστήματος που ΔΕΝ με βρίσκει σύμφωνο. Διότι … ακόμα και αν φορολογήσεις τον πλούτο και μηδενίσεις τα ελλείμματα, ακόμα και αν καταφέρεις να έχεις ένα κράτος προσηλωμένο στην κοινωνική ευημερία όπως ο μέσος πολιτικός νους την αντιλαμβάνεται… παραμένει το πρόβλημα ενός εξαρτημένου λαού που ουσιαστικά δεν παράγει τίποτα που να του ανήκει … δεν παράγει τίποτα που ΑΜΕΣΑ να εξυπηρετεί την επιβίωση του … δεν ‘ρίζει γή που να του είναι παραγωγικά χρήσιμη … δεν κατέχει ουσιαστικά την τεχνογνωσία που μπορεί να του δώσει λύσεις σε προβλήματα όπως ο ίδιος θα το επιθυμεί … δεν ελέγχει την φύση των Νόμων και τις ορέξεις των Νομοθετών … δεν ελέγχει διόλου το τι μπαίνει καθημερινά μεσ’ το κεφάλι του από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης – Εξαγρίωσης.