Το Ρυάκι που Βρυχιόταν σαν Χείμαρρος.

[ Εναλλακτικός τίτλος: Μνήμη Χρυσόψαρου.
Ναι, ξέρω,
μύθος κι αυτό. ]

Γέμισε και τούτο,
γέμισε και κείνο,
τώρα περιμένουν τα άλλα…

Μόνο που…

Πέρασαν επτά χρόνια απ’ τη τελευταία φορά που είχαμε τέτοια ροή. Τα πυροτεχνήματα που ρίξαμε τότε …δεν μας εμπόδισαν από το να βρεθούμε στην άλλη άκρη μέσα σε μερικά χρόνια και να κάνουμε αγιασμούς στο νερό που αγοράσαμε από την Ελλάδα.
Αδίκως.

Βρώμισε και το ρίξαμε για «εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφόρων στρωμάτων». Ούτε και στους πλοιοκτήτες βγήκε σε καλό.


Απ’ τα πυροτεχνήματα στους αγιασμούς λοιπόν...


Όπως και με το Κυπριακό. Κοντή η μνήμη των πιστών που περίμεναν ανάσταση και εισέπραξαν …τσιμέντο.


Όπως σε όλα μας.


Α!


Καλά που θυμήθηκα…

Επειδή μια τάση
για ατυχήματα
την ψιλοέχουμε…
πόσο καλά

ελέγξαμε τα φράγματά μας
αυτά τα 7 χρόνια;

«…They say goldfish have no memory

I guess their lives are much like mine

And the little plastic castle

Is a surprise every time

And it's hard to say if they're happy

But they don't seem much to mind…»

“Little Plastic Castle”, Ani DiFranco