Tam Tariram

.
«Ταμ ταριράμ, ταμ-ταριράμ,

ταμ ταριράμ ταραμ-τάμταμ»

Αυτή είναι

η πιο αγαπημένη μου στροφή

από όλους τους

ελληνόφωνους στίχους

που γνωρίζω.

Οι λόγοι μου διαφεύγουν.

Δεν γνωρίζω

αν είναι δημιούργημα του στιχουργού

• Οδυσσέα Ιωάννου

ή μετέπειτα προσθήκη

του Θηβαίου.

Υποψιάζομαι όμως πως

βρίσκονται εκεί για κάποιο

λόγο σοβαρό.

Τους θυμήθηκα τις προάλλες

όταν έκανα blog-ο-τσάρκα

και βρέθηκα • εδώ.

***

Τώρα τελευταία

αυτό που

δεν αντέχω

–πιότερο από τους

πολιτικούς μας απατεώνες –

είναι οι εθελοντές μα…άκες

που τους «κρώννουνται».

***

Ένα Μοϊκάνι,

ένας Απάτσι

και ένας υιοθετημένος

Γιάνκης

δραπετεύουν από

την πρωτεύουσα.

Ο Γιάνκης σκέφτεται

αν πρέπει να πάρει

μαζί του
το κανό

ή το ποδήλατο.

Του λέω,

«μπρε ‘συ,

αν τα συνδυάσουμε σε ένα

ίσα που προφταίνουμε

για ταξιδάκι προς Συρία

προτού την βυθίσουν και γίνει

Sea-riaaaaaaaaaaaaaa!»

***

Λοιπόν…

Έτοιμοι;

Να ελέγξω

και την περιβόητη

• λίστα.

Χμμμ.

Διαβατήριο;

Α, μπα…

Τι να το κάνω; 

Δεν θα πάω και

στον Άγιο Μαυρίκιο!

***

Έχει και

άλλους στίχους

ο Οδυσσέας:

«Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια

πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες

ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ' τα ίδια

αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες»