After Midnight...

• JJ Cale: December 5, 1938 – July 26, 2013.

Auto’s Lament.

[  Μοιρολόι απ’ τη Βεράντα. ]

Γραφεία Δημοσίων Σχέσεων
τρέφουν με ανακοινώσεις
το πόπολο,
δύσκολοι καιροί
για πλιάτσικο λέξεων,
φθόγγων, κραυγών-σιωπής.

Κι’ αφού επιστημονικώς
διαχειρίστηκαν την εργασία,
έπραξαν το ίδιο και με τη Χαρά.
Έντονη.
Σύντομη.
Ποτέ αρκετή.
Rinse with water.
Επαναλάβατε δις.

Όχι, όχι!
Δεν έγινε κανένα λάθος.
Αυτή η μουσική σας εκφράζει,
αυτό το στυλ σας ταιριάζει.
Δεν έγινε κανένα λάθος,
αν όμως θέλετε…
γεμίστε φόρμα παραπόνων
online.
Υπογράψτε: AUTOMATON

Karma Caramel. [Ιστορίες Εκτός των Τειχών.]

Το χαλασμένο μπλε του ουρανού απέβαλε την πρωινή του υγρασία σαν καραμέλα που λιώνει και απεκδύεται το πλαστικό της περιτύλιγμα. Αυτό θρυμματιζόταν πάνω στις στέγες και στα τζάμια των σπιτιών, στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, συγκεντρωνόταν στα μέτωπα των υπηρετριών που άπλωναν τη ψεσινή μπουγάδα, κατρακυλούσε απ’ τα πισινά των ταλαιπωρημένων πλασιέ καθώς ξεφόρτωναν τη πραμάτεια τους… και κατέληγε στο νεκροταφείο σταγόνων του εδάφους όπως όλα τα ξοδεμένα κομμάτια κάθε ζωής που δεν πρόλαβε να ζήσει.

Η καραμέλα, απελευθερωμένη πια από τα –γιομάτα ενοχές –δεσμά χνώτων και αναθυμιάσεων της αστικής νυχτός, παραδιδόταν στη τσιμεντένια αντανάκλαση του παθιασμένου Ήλιου. Λίγο πριν το μεσημέρι, άφηνε μια μακρόσυρτη κραυγή και ύστερα έσκαγε σαν μπαλόνι σε χίλιους μύριους ασπροκίτρινους κόκκους τρέλλλας. Αργά το απόγευμα, όταν οι άνθρωποι κάθονταν στις βεράντες τους για καρπούζι και χαλούμι… λίγη απ’ αυτή την τρέλα τρύπωνε στις ξεθυμασμένες μπύρες των νοικοκυραίων και τ’ αποστειρωμένα μοχίτο των νοικοκυρών. Μα δεν ήταν αρκετή. Δεν ήταν ποτέ αρκετή.

Μέχρι το άλλο πρωί… θα κυριαρχούσε η προγραμματισμένη πομπή τερμιτών που μάζευαν πάλι την τρέλα–καραμέλα και έχτιζαν γύρω της μια νέα φυλακή φτιαγμένη από φλούδες πλαστικού που μάζευαν απ’ εδώ κι απ’ εκεί. Απ’ τις απαστράπτουσες μπουτάρες εξ ανατολών Χιονάτης που σταύρωνε ερμητικά τα πόδια καθισμένη δίπλα σε βαρβάτο ευπατρίδη γιαλαντζί, απ’ τα θραύσματα κρυσταλλωμένων εγκεφαλικών κυττάρων που πέθαναν χορεύοντας τέσσερα τέταρτα σε υπερυψωμένα υπόγεια, απ’ τα νεκροστέφανα γαμήλιων τελετών στα καφέ της εντός των τειχών αυτό-εγκλωβισμένης νεολαίας.

Ήξερε πως… κάποια μέρα αυτή η μάχη καρα-τρέλας και νάιλον χαράς θα ξεσπούσε σαν μπόρα πάνω απ’ το κέντρο της πόλης –επί δικαίων, αδίκων και δικαστών. Μα δεν τον ένοιαζε –ακόμα –αυτή η προοπτική. Έκανε τη γύρα του απ’ τις παρυφές και μετά στράφηκε πάλι προς τα έξω.

«Καλό το φολκλόρ αλλά…», έλεγε …

όμως ο διπλανός

–στο μπαρ –

γέροντας

ήταν ήδη χαμένος

σε περασμένες εποχές, μονολογώντας:

«…you know, they called it free love
but the drugs were expensive…»

***

 

Αντί στεφάνων παρακαλούμε όπως συνεισφέρετε εις το ταμείο δια τους αναξιοπαθούντες κληρικούς και πρίγκιπες.

July Morning.

Λοιπόν,

άλλα είχα υπόψη μου

να σας πω

ετούτο το πρωινό του Ιούλη

αλλά δεν μου πολυβγαίνει.

Εξάλλου,

νομίζω πως αρκετές

παπαροπαπαριές

ακούσατε

αυτές τις «επετειακές» στιγμές,

οπόταν…

Ιιιι-τά!

FAIL TREK.

L_i_f_e_t_i_m_e_s__s_p_e_n_t

–t_o__n_o__a_v_a_i_l_–

s_e_e_k_i_n_g

t_h_e__•_h_o_l_o_d_e_c_k.