Simple.

Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται. Θεωρώ όσους –διαδικτυακά και όχι μόνο –επιμένουν πως "πρέπει κάποιος να διαλέξει πλευρά" στο θέμα «Ουκρανία/Ευρώπη vs. "Putin's Sovereign Democracy" (Ρωσία)»... πολιτικά -και όχι μόνο -καθυστερημένους που τζοιμούνται στέκοντα τζιαι άτομα που βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο με μωρά που κάθονται τζιαι παίζουν σε ένα τεράστιο παιχνίδι Pong
(βλέπε Carpenter’s Experiment … http://dotsub.com/view/2ba18e4f-3d43-4abf-85ab-f8b3f7741a90)
νομίζοντας ότι έτσι οδεύουμε σε μια τέλεια παγκόσμια κοινότητα (ευτυχισμένων αυτιστικών).

Πρήχτες ολκής ένθεν και ένθεν. Ξεχνάνε οι μεν ότι ο «δικτάτορας» –την πτώση του οποίου πανηγυρίζουν –είναι ο ίδιος πολιτικός που (ως προχθές) θα υπέγραφε με την Ευρώπη και θα στηνόταν κορδωτός ως «προοδευτικός ηγέτης» μαζί με τους άλλους μαφιόζους της «Ευρώπης μας» για ένα ακόμα φώτο-οπ. Οι δε άλλοι… ξεχειλίζουν από μια παιδική–δολοφονική χαρά μπροστά στη σκέψη ότι θα ηττηθούν πολιτικά ή και στρατιωτικά οι «κακοί δυτικοί» … χωρίς να αντιλαμβάνονται οι τρισηλίθιοι πόσο μεγάλη ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΑ είναι τούτη τους η στάση. Να τους βάλεις το Ράμπο να μιλά ρώσικα … δεν το χουν για τίποτα να ξεπετάξουν 20 συγγράμματα σε μια μέρα για το Νέο Ποιοτικό Κινηματογράφο των Λαών. Μπλιάχ!

Δεν με ενδιαφέρει ΚΑΜΙΑ συζήτηση με κανέναν τούτου του είδους. Βρίσκω ότι έχει 10000000000000000% παραπάνω αξία σε ένα και μόνο βλέμμα από κάποιον που αντιλαμβάνεται τη σημασία της «αντικατάστασης αίσθησης σκοπού» στο προαναφερθέν πείραμα και μπορεί χωρίς πολλές εξηγήσεις να αντιληφθεί την αλληλουχία από το φυσικό … στην ενδιάμεση λύση …στο τεχνητό όταν του μιλάς π.χ. για την πορεία από τον καπνό των Ινδιάνων, στα τσιγάρα των καπνοβιομηχανιών, στο ηλεκτρονικό τσιγάρο.

Ουγκ!