Shipwrecks and Refugees.

Κάθονται δίπλα ο ένας στον άλλο, ακουμπώντας στην μπάρα παρακμιακού της ενδοχώρας κάποιας Νήσου. Ένας οικονομικός μετανάστης εξ Ελλάδος και ένας ντόπιος  μπεκρούλιακας· αμφότεροι με καταγωγή –κάπου στο βάθος του Χρόνου –από Μικρά Ασία.

Ανταλλάζουν Ιστορίες προσωπικές. Για το πώς ο προπάππους του ενός είχε πλοία που κουβάλαγαν ξυλεία σε δρομολόγια Σμύρνη – Λίβανο και τούμπαλιν. Για το πώς ο προπάππους του άλλου έφτιαχνε σαπούνια «εργοστασιακά» για τις κυράδες –λίγο έξω απ’ την ίδια πόλη.

Κι’ αφού κατάπιανε ακόμη ένα μεξικάνικο φαρμάκι από χρυσό, ο τόπακας –μη αντέχοντας άλλο –την αμολάει την σκέψη που τον έτρωγε:

«…Δηλαδή, ρε ‘συ, λίγο αλλιώς να γίνονταν τα πράγματα … τώρα εμείς … τα ναυάγια … θα ήμασταν λέει δύο καλοαναθρεμμένα θρεφτάρια της αστικής τάξεως …πρόσεξε, ε… που θα τα πίναμε σε κανένα καπηλειό ή σε καν’α τεκέ –σε κάποιο κυριλέ προάστιο της Σμύρνης. Ο Σιορ Υιός Εφοπλιστή και ο Κόντε Υιός Βιομήχανου!»