Dreamtime II.

 

Έχω αρχίσει να ανησυχώ με το περιεχόμενο των ονείρων μου.

Υγειονομικός υπάλληλος ερωτά παλαίμαχο «εργαζόμενο κορίτσι»:

«Εκδίδεσαι;»

Απαντάει αυτή, «κάθε 10 χρόνια, σαν επετειακό τεύχος».

ΥΓ: Η DivShare μαμιέται οπόταν το podcast (στον πάτο της σελίδας) δεν λειτουργεί.
Προσωρινά το ρεπερτόριο δια της Γιουτιούμβιας οδού.

Survivalists.

Έλεγα κι εγώ, «κάτι με τρώει, κάτι δεν πάει καλά».

Μέχρι που ανέγνωσα κάποια επιστολή του Δήμου.

Δεν απευθυνόταν σ’ εμένα.

Απαριθμούσε τα επιτεύγματα του Δήμου

–κατά τα τρία τελευταία χρόνια.

Αναζωογονήσεις,

ρεαλισμός και υπευθυνότητα,

τροχιοδρομήσεις

(τροχοδρομήσεις επιμένει ο ορθογράφος)

τροχιοδρομήσεις επιδιορθώσεων λέω,

(επ)ανακοστολόγηση,

αντιπλημμυρικά,

ποδηλατοδρόμοι,

ομαδικότητα, ευελιξία, διαφάνεια,

αισθητή μείωση δυσωδίας

και 13 μικρά λεωφορεία.

Εστάλη σε άτομο χωρίς δικό του εισόδημα.

ΥΓ:

Ευρώπη, 2015.

Η Πολιτεία μας εξακολουθεί να «θεραπεύει»

αλκοολικούς και –χρόνια –πολυχρήστες

με βενζοδιαζεπίνες ανεξέλεγκτες

–μπας και δεν επέλθει η αποβλάκωση -
και επίδομα ανάλογο (αν)ικανότητας για εργασία.
.

 

Επίσημη πολιτική.

Πολυδιάστατη.

Η φανερή «λογική» τους λέει

πως αυτός που έχει

μεγαλύτερο πρόβλημα

δικαιούται μεγαλύτερης ενίσχυσης.

Η κρυφή σιγοψιθυρίζει…

πως αυτός που χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη

–έτσι –

θα φροντίσει να αποκτήσει μεγαλύτερο πρόβλημα.

Λογιστικά μιας ακούσιας γενοκτονίας;