World’s end. [Pt. 144]

[08:13]

«Ο Κόσμος.
Αύριο θα καταστραφεί»,
της είπε.

Καθώς αυτή ντυνόταν βιαστική,
του πέταξε ένα:
«Τι;»

«Ο Κόσμος λέω…»

«Τι έπαθε πάλι ο κόσμος;»

«Θα καταστραφεί!»

«Εντάξει μωρό μου»,
του είπε χαρίζοντας του ένα χάδι στο μάγουλο,
«αλλά εν τω μεταξύ εγώ πρέπει να πάρω λάδι καρύδας από το ‘Οικολογικό’.
Έχω να μαγειρεύω όλη μέρα σήμερα… για τα παιδιά.»
Έφευγε –μέσα απ’ το διάδρομο –προς την εξώπορτα.

«Λεφτά για ταξί έχεις;»
Το ερώτημα έμεινε για λίγο μετέωρο προτού σωριαστεί στο κρεβάτι.



[10:47]

Έκλεισε την καγκελόπορτα πίσω του και προσπέρασε με εκνευρισμό το υστερικό σκυλί.
Η πόρτα του σπιτιού ήταν ανοικτή.
Ο Ιερώνυμος έπλενε τα πιάτα.

«Καιρό είχε να σε δούμε, φίλε μου. Πως το ‘παθες κι ήρθες;»

«Ήρθε το τέλος του Κόσμου!»
Άφησε τσιγάρα, κινητό, γυαλιά ηλίου και σάκα στο τραπέζι και κάθισε.

«Εμένα μου λες;
Πάλι μας κόψανε από το επίδομα,
έσπασαν και τα υδραυλικά στο μπάνιο
–να δούμε τι λογαριασμό θα μου στείλουν τον άλλο μήνα –
και δεν ξέρω αν θα περισσέψουν για τον μπακάλη…»
Μιλούσε ενώ ακόμη έπλενε τα πιάτα, γυρνώντας πότε–πότε το κεφάλι πίσω.

«Θα πήγαινες… θα πας δηλαδή στον μπακάλη;»

«Εμ, τι; Έτσι θα μείνουμε; Πάλι στην απ’ έξω;»

«Θα προλάβουμε όμως;»

«Ε, ναι… αφού το βράδυ κλείνει.»

«Όχι, άλλο λέω… αύριο… ο Κόσμος θα καταστραφεί…»

«Ωραία! Οπόταν… χέσε τους λογαριασμούς, θα τα φάμε όλα τώρα και …αύριο βλέπουμε.»

«Σκοτάδι θα ‘ναι αλλά… εντάξει –ο,τι πεις!»



[13:44]

Κοντοστάθηκε στο τραπέζι της βεράντας.
Ακούμπησε εκεί τη σάκα του και –βγάζοντας απ’ αυτήν μια πετσέτα –
σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του.
Μετά πέρασε στον προθάλαμο του στούντιο.

«Σπέρα ανιψιέ. Έχεις δουλειά;»

«Α, μπα… Σε 2 ώρες έχω κάτι κολλημένους μεταλλάδες για πρόβες αλλά τώρα όχι.»
Καθόταν με σταυρωμένα πόδια και χαμογελούσε.

«Τους ξέρω;»
Στρογγυλοκάθισε σε μια καρέκλα ανθεκτική.

«Ε, τον ένα ναι. Αυτός ο …της ηλικίας σου … ο Κεφαλοκρούστης βρε… μάζεψε κάτι πιτσιρίκια και παίζει τα ίδια που έπαιζε πριν 20 χρόνια, να δεις πως τους λένε… Α!
“The Dying World”, έτσι τους λένε.»

«Κοίτα σύμπτωση! Αυτό ήθελα να σου πω.»

«Θα κάνουν συναυλία;»

«Όχι, άλλο…»

«Κάρβουνο;
Ε, ναι, θέλουν δουλειά ακόμα…»

«Όχι ρε ‘συ, άλλο λέω.
Ο Κόσμος…
Αύριο θα καταστραφεί!»

«Α, ήρθες με κακή διάθεση εσύ!
Πάω να φέρω 1–2 μπύρες απ’ το ψυγείο και μου τα λες.»
Σηκώθηκε και πήρε πορεία προς το διπλανό δωμάτιο.

«Όχι μπύρα για ‘μένα από τώρα, δεν έχεις καφέ;
Απ’ το πρωί έχω αυτή την αίσθηση και δεν λέει να με παρατήσει.»

Με το κεφάλι να ξεπροβάλλει απ’ την πόρτα της κουζίνας, μισοσοβαρά:
«Αίσθηση για καφέ;»

«Όχι, για το τέλος του Κόσμου.»

Απ’ το βάθος της κουζίνας, φωναχτά:
«Ε, τότε τι σε νοιάζει αν πιεις μπύρα από τώρα;
Πρέπει να είσαι νηφάλιος για το τέλος;»

Τσάι ήπιε.



[ Δύο μέρες και 9 ώρες μετά. ]

Παρήγγειλε
«μια Τσέχα φιάλης και μια Μεξικάνα κοντούλα, αμφότερες ξανθιές».

«Ώστε έτσι, ε; Ήσουν δηλαδή σίγουρος πως ερχόταν το τέλος του Κόσμου.»
Ο μπάρμαν του παρακμιακού άνοιξε την φιάλη και την τοποθέτησε δίπλα απ’ το μεγάλο ποτήρι μπροστά στον πελάτη του.

«Ακόμα είμαι.
Βέβαια, άδικα βγήκα πάνω στα βουνά 2 μέρες αλλά…
έχω ακόμη την ίδια αίσθηση:
Αυτός ο Κόσμος δεν φτιάχτηκε για να μείνει, καταδικασμένος είναι.»

«Χμμμ… και… πότε, με το καλό;»

«Ίσως αύριο, Τέρρυ. Ίσως αύριο να καταστραφεί ο Κόσμος.»

«Ε, να τις κάνω δύο τις Μεξικανές τότε»,
απάντησε ο μειλίχιος γίγας πίσω από το μπαρ,
σερβίροντας εαυτόν και ψιθύρισε χαμογελαστός
–δια τον φόβο των Ιουδαίων:
«Σκατά! Δεν το ‘ξερα να πάρω οφφ.»

«Τη δροσιά τους να ‘χεις», ανταπάντησε.

Οι Μεξικανές έκαναν τσουλήθρα
σε ουραν(ίσκ)ους πίσσας και νικοτίνης
προς μια όξινη κόλαση,
εκεί όπου θα παρέδιδαν το πνεύμα τους
για να θολώσει το δικό τους.
Οι Τσέχες ακολούθησαν από ζήλια.
Αιωνία τους η μνήμη.