Need [Permanent Holiday].

Μουσική πρώτα ρε!
Προσπαθώντας να ταρακουνήσω τη ζαλάδα από τις ψεσινές τεκίλες, ανοίγω την τηλοψία πρώτη φορά σήμερα κατά τις 3 παρά.
Ενημερωτική ζώνη του Κρατικού, δεν ξέρω ποιοι ήταν οι φιλοξενούμενοι και υπό ποιαν ιδιότητα βρίσκονταν εκεί.
Θέμα της συζητήσεως: τα ναρκωτικά.

Μια «κυρία» επιμένει πως «πρέπει να δίνουμε αξίες στα παιδιά μας για να έχουν αντιστάσεις».
Πρώτο εγκεφαλικό, όσοι κάνουν –«ψυχαγωγική» ή άλλη –χρήση ουσιών δεν έχουν (τις σωστές) αξίες.
Την επόμενη φορά που θα πάω μπυραρία …μόλις μπω… θα φωνάξω σε όλους:
«Ανάξιοι!»
Υποθέτω πως εκείνη τη νύχτα κανείς δεν θα κεράσει.

Μετά ένας νεαρός μας πληροφορεί πως ακόμα και αν εξαλείψουμε κάθε χρήστη… θα παρουσιαστούν καινούριοι ελέω κοινωνικής ανισότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης. Όσο υπάρχουν αυτά –λέει –θα υπάρχει και χρήση.
Δεύτερο εγκεφαλικό, πρέπει να πάρω τηλέφωνο τους όποιους πλούσιους φίλους έχω για να τους ρωτήσω:
«Πως είναι η ζωή χωρίς ναρκωτικά;»
Αναμένω χοντρό δούλεμα τύπου:
«Τι είδος χρειάζεσαι αγόρι μου και σε ποιες ποσότητες;»

Τρεις και κάτι, κλείνω την τηλοψία.

Δεν θα κάνω εδώ ανάλυση των δικών μου απόψεων επί του θέματος.
Θα επαναλάβω μόνο αυτό που εδώ και πολλά χρόνια μεταφέρω σε όσους εμπλέκονται σε μια τέτοια συζήτηση μαζί μου:
«Το τάμπα–τούμπα ‘ούλλη μέρα, κάθε μέρα’ ΔΕΝ λειτουργεί.»

Θα κάνω όμως μια πρόβλεψη.
Εάν το συγκεκριμένο θέμα … το έτος 2016 βρίσκεται –από πολιτειακής πλευράς –στα χέρια τέτοιων δικαιοφανών παραγοντίσκων με μυαλά του 1986 … τότε το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο:
Ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι ΘΑ ΘΕΛΟΥΝ –και ίσως θα πρέπει –να κάνουν ναρκωτικά.

Πάω στη βεράντα.
Θα μου ανοίξω μια μικρή φιάλη γνωστής μάρκας αναψυκτικού με 300 κιλά ζάχαρη, θα μου ανάψω μια νικοτινούχα ολυμπιακή δάδα και θα αράξω στην αιώρα περιμένοντας το τρίτο εγκεφαλικό.

Ουγκ!