Gone Fishing Pt. 44.

Στα 4 και «άντα» (τα δεύτερα)… ένας αυτοπροσδιοριζόμενος απόγονος του Κοσμά του Ινδικοπλεύστη κάνει στον εαυτό του ένα δώρο.

Τα τελευταία 2 χρόνια… πρέπει να έχω πάει 6 ή 7 μέρες –το πολύ –δίπλα στην αγαπημένη Μάνα Θάλασσα. Κάτι ο ξεπεσμός του κατασκηνωτικού χώρου στην Πόλη, ίσως τα γεράματα, είναι και η μόνιμη –εκ πεποιθήσεως –αφραγκία…


Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να αφήσω πίσω τις ειδήσεις για το Κυπριακό, για την Ανάπτυξη που «έρχεται, έρχεται, τελειώωωωνειιιιι», για την «ολυμπιακή μας περηφάνια», για το οργανωμένο έγκλημα και την ανοργάνωτη Πολιτεία…
Κάποια μέρα θα αγοράσω ένα αδιάβροχο ραδιόφωνο και θα το ρίξω στο βυθό, να ακούνε για τα χάλια μας τα σαλάχια και να ξεκαρδίζονται στα γέλια.


Όσο για εσάς… πάρτε για δώρο ένα μιξάρισμα με μελοποιημένη, σύγχρονη ελληνική ποίηση και βγάλτε το σκασμό!

Another 6th.

Ακόμα μια 6η Αυγούστου και… «ζεις πρωτοπόρο Ναγκασάκι».
Να καμωνόμαστε τέτοια μέρα πως μας διακατέχει κάποιο "αρχαίο Ολυμπιακό πνεύμα"…
Ίσως αυτό της δολοφονικής μανίας;

Με φώτο δανεική και ένα τραγουδάκι θα το γιορτάσουμε.

Συν… ένα παραμυθάκι μου από το 2008. Αυτό μας έμεινε άλλωστε, να επαναλαμβάνουμε ιστορίες παλιές –με όλες τις αχρείαστες λεπτομέρειες –σαν Γέροντας που διαισθάνεται το τέλος και θέλει κάπως να αφήσει το στίγμα του.

 

“Death needs time
for what it kills to grow in.”

William Burroughs.

• Drop Zone