«ΑΤΝ», Paradigm 1: ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΜΩΜΑΤΑ

(Βάλτε Θηβαίο «Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου»)
«… Μη την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια

γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί

μέσα σε μια μέρα μονάχα

χίλιες φορές για να σωθεί…»

Συγκάτοικος με την «πρώην»,

οι τσακωμοί πιο συχνοί από «επαναπροσεγγίσεις» μίας νυχτός

(α ρε Παπαπέτρου, τι μας έκαμες)

και τα νεύρα σμπαράλια.

Τις τελευταίες μέρες δεν υπήρχε επικοινωνία χωρίς καυγά.

Προηγήθηκε μια δύσκολη νύχτα βομβαρδισμών.

Έξω χτυπούσε πλην είκοσι.

Εκείνη είχε πρωινό course.

Εσύ ανέκαθεν φρόντιζες να μην έχεις πρωινά και συχνά να έχεις και «off».

Με το που ξεπόρτισε είπες να ασχοληθείς με την τέχνη των οικοκυρικών.

Δεν ξέρω τι μαντζούνια φταίγανε

(ίσως το «sleepy time tea» από την προηγούμενη νύχτα)

…η έμπνευση όμως ήταν

τρομαχτική!

Δεν συγύρισες τα ρούχα της όπως κάθε άλλη φορά.

Δεν έβαλες φρέσκα σεντόνια στο κρεβάτι της

και δεν έφτιαξες το δωμάτιο για να δείχνει φιλόξενο.

Τα άφησες όπως τα άφησε αυτή,

μια ανακατωσούρα χειρότερη και από τη «σχέση» σας.

Άναψες τη θέρμανση μόνο στο κεντρικό δωμάτιο (καθιστικό-κουζίνα)

που από καιρό είχε μετατραπεί σε «καταφύγιο εκδιωχθέντος Αγρινού».

Έκλεισες την πόρτα που χώριζε τους δύο χώρους.

Φρόντισες να καθαρίσει η κουζίνα,

να ‘ναι όλα συγυρισμένα

και να υπάρχει εύκολη πρόσβαση για ότι αναγκαίο,

αφήνοντας μόνο κάτι δικά της πιάτα & ποτήρια.

Έφτιαξες νοστιμότατο φαγητό,

ίσα-ίσα που να φτάνει για δεύτερο πιάτο.

Πήρες απ’ το Liqueur Store απέναντι ένα καλό κόκκινο.

Ξέθαψες από το βάθος κάποιου συρταριού

κεριά και αποσμητικό χώρου.

Έβαλες χέρι σε καναπέ και τραπεζάκι,

έμοιασαν με ανοικτή αγκάλη όταν τελείωσες.

Ένα στρώμα ριγμένο χάμω

–μπρος απ’ την TV –

κατάφερες να το κάνεις να εκπέμπει θαλπωρή

με καινούρια σεντόνια και προσεγμένο στρώσιμο.

Στο μπάνιο καθάρισες

μα άφησες τα άπλυτα της ρούχα όπου τα βρήκες.

Έβαλες καθαρές πετσέτες για σένα στο κρεμαστάρι,

άφησες τις ταλαιπωρημένες δικές της απείραχτες.

Σε βρήκε την ώρα που έτρωγες,

νηφάλιο στον καναπέ

μπρος από την TV

με το φωτισμό ευχάριστο

και το χώρο ζεστό και φιλόξενο.

Δεν τη ρώτησες με ζήλεια

που ήταν και τι έκανε,

δεν κρατούσες μούτρα,

λειτούργησες «πάνω και πέραν»

από όσα προηγήθηκαν όλες αυτές τις μέρες.

Μπήκε και πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο της.

Στο πρόσωπο της η κούραση και το κρύο

είχαν ζωγραφίσει το «Η Guernica Σαν Ανάποδο Γαμώτο».

Δεν σου είπε ούτε ένα γεια.

Άκουσες τον ήχο μιας σάκας που πέφτει στο πάτωμα και έμοιαζε ασήκωτη.

ΓΚΝΤΟΥΠ !

Μετά από 5 λεπτά βγήκε.

Κρύωνε και ήθελε να ζεσταθεί,

κοίταζε γύρω της αναποφάσιστα.

Στα 6 λεπτά έκατσε κοντά σου.

Η μάχη στο κλειστοφοβικό της δωμάτιο

δεν κερδιζόταν με ξόρκια

από κουρασμένη – Κακόυργα Βασίλισσα.

Στα 7 λεπτά άρχισε να μιλά.

Πεινούσε.

Στα 9 λεπτά την ζέσταιναν ένα πιάτο φαί

και ένα ποτηράκι κρασί.

Απορούσε με την ηρεμία σου.

Στα 10 λεπτά μιλούσατε χαμογελώντας.

Ήθελε ευχάριστη κουβέντα και ανεμελιά.

Στα 20 λεπτά ξεκαρδιζόταν με το ρεπερτόριο

«κριτική στην Αμερικάνικη Τηλεόραση»

που ξεδίπλωνες μπρος τα μάτια της

--σαν Denis Leary σπινταρισμένος από υπερβολική δόση SUDAFED.

Της έλειπε η ανθρώπινη επαφή.

Στα 25 λεπτά άρχισε τα πειράγματα.

Ένοιωθε κουρασμένη από τους «players»

της τοπικής, φοιτητικής-ερωτικής σκηνής.

Στα 30 λεπτά ζήτησε μασάζ.

Ήθελε να νοιώσει αποδοχή “as is”

και χωρίς ανταλλάγματα μα

οι «παίχτες» δεν κάνουν τέτοιες ξήγες.

Στην 1 ώρα δαγκωνόσασταν

γυμνοί ανάμεσα στα σεντόνια σου

σαν κουταβάκια.

Έπεφτε, έπεφτε

σε ένα κενό που από μικρή την τρόμαζε

και χρειαζόταν επειγόντως δίχτυ ασφαλείας,

έστω και μπαλωμένο σαν την αφεντιά σου.

Στο τέλος της νύχτας

την αποκοίμιζες στην αγκαλιά σου

και έμοιαζε το πρόσωπό της σαν μικρού παιδιού.

(Τώρα βρέστε Ani DiFranco, album: Little Plastic Castle, track "As Is")

"...when i look around

i think this, this is good enough

and i try to laugh

at whatever life brings

'cuz when i look down

i just miss all the good stuff

and when i look up

i just trip over things

i've got no illusions about you

guess what i never did

when i say

when i say i'll take it

i mean i mean as is ..."