«……............ Οι διαμάχες του 20ου αλλά και του 21ου αιώνα είχαν σαν κύριο χαρακτηριστικό –παρά τις διαφορές στις προφάσεις πολέμου –τον επεκτατισμό και την εξασφάλιση επιρροής σε όποια εδάφη και με όποιους τρόπους χρειαζόντουσαν για τη διατήρηση και πληθυσμού …αλλά κυρίως των στρατιωτικο-πολιτικών, των επιστημόνων και των αναγκαίων ‘παραγωγικών’ τάξεων. Στον 22ο αιώνα παραμένει ο στόχος της διατήρησης αυτών… αλλά αυτό επιτυγχάνεται δια του περιορισμού. Η κύρια έλλειψη, αυτή που ανάγκασε τις διάφορες τοπικές αρχές να περιορίσουν σημαντικό αριθμό παραγωγικών δυνάμεων στις Κάψουλες Παραγωγής μαζί με ικανό αριθμό ασφάλειας και διοίκησης, ήταν εκείνη του νερού. Αρχικά αποσκοπούσαν στην εξασφάλιση των τελευταίων πηγών φυσικού, αμόλυντου νερού, μετά προωθήθηκε η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών ύψιστης ανάγκης σε ένα περιβάλλον με την ελάχιστη μόλυνση. Στη συνέχεια τα έντονα καιρικά φαινόμενα και οι διαβρώσεις των ακτογραμμών έκαναν πιο επιτακτική τη δημιουργία ασφαλέστερων και αποδοτικότερων Κ.Π.. Το σχήμα των Καψουλών Παραγωγής οριστικοποιήθηκε και η νέα γενιά αεροδυναμικών Καψουλών με κινούμενους και μεταβλητούς θόλους μπορούσε πια να εκμεταλλευτεί ενεργειακά τους τρομακτικούς ανέμους των μέγα-καταιγίδων αλλά και το πιο απαλό αεράκι. Φυσιολογικά ακολούθησαν μεταλλεία και βιομηχανίες. Λόγω του σχήματος τους, οι χαμηλότερες παραγωγικές τάξεις επινόησαν για αυτές τον όρο Drops, Σταγόνες. Η συγκοινωνία μεταξύ τους αλλά και η μεταφορά της παραγωγής προς τον έξω κόσμο γινόταν είτε υπογείως, είτε –αργότερα –με ‘αποστολές-ασανσέρ’ από τη Γη σε δορυφορικές αποβάθρες και πίσω ή πάνω. Ξεκίνησαν οι πρώτες, νέες μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Η Ευρώπη και η Βόρειος Αμερική πλημμυρίζονταν από ορδές μεταναστών από τις άλλοτε αποικίες τους. Αργοπέθαιναν στις «εκτός Ζωνών» περιοχές του Παλαιού και του Νέου Κόσμου ενώ οι ίδιοι οι Αμερικανο-Ευρωπαίοι μετακινούνταν ολοένα και περισσότερο προς τις Τροπικές και Υποτροπικές Ζώνες που οι ιδιωτικές τους εταιρείες χρηματοδότησαν και εξαγόρασαν τόσο στις δικές του Ηπείρους, όσο και στις άλλες. Μόνο οι μετακινήσεις στην Ινδία και στην Κίνα είχαν περισσότερο εσωτερικό χαρακτήρα. Παρά τις τρομερές απώλειες, είχαν καταφέρει στους προηγούμενους αιώνες να μαζέψουν την απαραίτητη τεχνογνωσία και βεβαίως είχαν γερές πηγές παραγωγικού πληθυσμού. Είχαν επίσης συνεταιρισμούς με εκείνους ακριβώς τους χρηματοδότες σε Ευρώπη και Αμερική που επιθυμούσαν να κρατήσουν μια ‘πίσω πόρτα’, σε περίπτωση που οι άλλες τους επενδύσεις δεν απέδιδαν τα αναμενόμενα. Οι καιρικές συνθήκες και το κόστος μεταφοράς μη μολυσμένων αγαθών ουσιαστικά έκανε ασύμφορες τις συγκοινωνίες αλλά και την κάθε προσπάθεια συντήρησης ζωής εκτός των Drop Zones (των περιοχών δηλαδή όπου υπήρχε σημαντική συγκέντρωση Καψουλών Παραγωγής) … και έτσι οι ‘κατάλληλοι’ πληθυσμοί μετακινήθηκαν –αργά μα σταθερά –προς αυτές, γύρω από αυτές … και στο τέλος μέσα σε αυτές.. Ο σωβινισμός πλέον δεν είχε χαρακτήρα φυλετικό. Εντός ή Εκτός ήταν η νέα διαταγή. Μεσολάβησε βέβαια η σταδιακή μεταφορά όλων των άλλων ‘συμπεριφορών’ προς τα μέσα, ακόμη και των ‘επιβλαβών’ όπως οι εθισμοί και ο έκλυτος βίος. Φτάνει να είχε κάποιος ικανότητα να προσφέρει στη διατήρηση της ζωής ‘εντός’ …............................................»
Σε λένε Αμμόχωστο Dust. "Dusty" για τους φίλους. Πληκτρολογώντας τις σκέψεις σου, κοιτάς την Αφρική απ’ το παράθυρο της Googolplex Earth-Space Relay. Σκέφτεσαι. ‘Τι ειρωνεία! Η Ήπειρος των Κολασμένων έγινε καταφύγιο των Προνομιούχων’. Η Αφρική ήταν πια η επίγεια Ζώνη με τις καλύτερες συνθήκες, πάντα εντός των Καψουλών. Κοιτάς τον χρονομέτρη. Σε λίγο τελειώνει το πρώτο μισό της περιόδου που συνήθως διαθέτεις για ‘Μη Παραγωγική Ενασχόληση’. Θέλεις το άλλο μισό να το περάσεις κοντά στη Φύση. Προς το τέλος της ασκήσεως δημιουργικής γραφής, ένα χόμπι που απόκτησες τελευταία, ανάβεις ένα Ηλεκτρονικό Τσιγάρο με Αμπούλα Νικοτίνης και Μικροτσίπ Ρύθμισης. Κοιτάς μια διαφήμιση Εσωτερικού Ηλεκτρονικού Επιδέσμου Νικοτίνης. Κλείνεις το ΠιΣι.
Παίρνεις μια τσάντα με τα απαραίτητα ενδύματα και κατευθύνεσαι προς τα μεσαία καταστρώματα της Κάψουλας Παραγωγής PC-20, Ζώνη Ευρω-Ασιατικής Αποικίας του Άρη. Στη διαδρομή προς το Κατάστρωμα ‘Θάλαττα’ σε διαπερνά μια παράξενη σκέψη. «Έξω δεν υπάρχει κανείς». Γελάς. Στον Άρη έτσι είναι. Πατάς το πόδι στην τεχνητή άμμο, φοράς τα ακουστικά και τότε ξεκινούν οι οδηγίες για το χτίσιμο Καστρο-Τούρτας. Όταν το τόπι της διπλανής πιτσιρικο-παρέας διαλύει το κατασκεύασμα σου … χαμογελάς προς αυτούς με ευγένεια, ψιθυρίζεις στο μικρόφωνο ‘Μικρο-Μηχανές Επαναφοράς’ και χρεώνεις την Κάρτα Αποδοχής σου με 30 μονάδες. Σε λίγο η Καστρο-Τούρτα είναι πάλι όπως πριν. Τελειώνεις και ικανοποιημένος αποθηκεύεις το αποτέλεσμα στην Κάρτα σου.
Παρά τη δύναμη του μυαλού σου –για αυτό το λόγο άλλωστε εξασφάλισες μια τέτοια προνομιούχα θέση –αδυνατείς να κατανοήσεις πως οι ανθρώπινες συμπεριφορές μπορούν να είναι εγωκεντρικές και συνάμα να οδηγούν σε απώλεια αυτονομίας.
Στα 20 λεπτά που απομένουν παραγγέλλεις για τα ακουστικά σου Ελληνική Ποίηση της Ύστερης Περιόδου και … καθώς ακούς τους στίχους του Ποιητή … « …Ζεις πρωτοπόρο Ναγκασάκι, σε κάθε δρόμο κάθε σοκάκι…» … βυθίζεσαι σε ένα σύντομο, γλυκό ύπνο, όπως ακριβώς η Καστρο-Τούρτα βυθίζεται στην Άμμο.
*******
Μια εξήγηση.
Ίσως να βρήκατε υπερβολική αυτή την απόπειρα Μη-Επιστημονικής Φαντασίας. Κατανοητό. Εγώ βρίσκω υπερβολές στην και στην
Αυγούστου, θυμάμαι δε πως «σταγόνα» για τον καθένα μας μπορεί να είναι το σπίτι μας το καλοκαίρι (σταγόνα δροσιάς), οι χρηστικές μας σχέσεις με ανθρώπους και πράγματα (σταγόνα μολότοφ στις συνάψεις), η εθνική μας υπερηφάνεια (σταγόνα στον Ωκεανό), η τυφλή πίστη (σταγόνα εκτυφλωτική), τα ολοφάνερα ψέματα (σταγόνες αίμα), ακόμη και οι σταγόνες μετά την καταστροφή – δάκρυα.
Λίγα τζιτζίκια άκουσα φέτος και έχω την αίσθηση πως άργησαν, Δεν ξέρω όμως για τι ακριβώς.
«…You see control can never be a means
to any practical end.... It can never be a means to
anything but more control.... Like junk...»
W. Burroughs, ‘Naked Lunch’.
Labels: CROSSROADS, Non-Science Fiction, ΚΑΚΟ-ΠΟΙΗΣΗ, ΞΕΝΙΤΕΊΑ