Μπάρ "το Ναυάγιο"

Χωνεύοντας μια μακαρονάδα με κοτόπουλο και μανιτάρια, παρακολουθούσα τις βυζαντινές… εεε… scuse, εκκλησιαστικές εκλογές. Μετά την αποχώρηση των «λαϊκών» του Κύκκου Νικηφόρου έκανε δηλώσεις εκείνο το παιδί θαύμα, ο Θεολόγος Πιτσιλλίδης. Τον συγκεκριμένο δεν τον πολυσυμπαθώ γιατί χρησιμοποιεί την ευφράδεια και την ευστροφία του όχι για να «σώσει ψυχές» αλλά για να προωθήσει ατζέντες. Όμως εκείνη τη στιγμή κέρδισε τη συμπάθεια μου.

Και εξηγώ… Κάποια κυράτσα -εμφανέστατα άγαμη -ακούστηκε να του φωνάζει «σπίτιν σου Πιτσιλλίδη, σπίτιν σου». Η φωνή της ήταν ποτισμένη με τη χολή χιλίων οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας. Έμοιαζε με μικρό, χαιρέκακο παιδί που χτυπά με μανία τα παιγνίδια του μετά από υπερβολική κατανάλωση ζάχαρης –παιδί όμως με την προοπτική ενός Χίτλερ. Κάπως έτσι φανταζόμουν το πλήθος που φώναζε "Σταύρωσον..."

Μπορούσα –ακούγοντας στο μυαλό μου τον Πανούση να αναφωνεί «δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτεεεεεέ, οπαδεεεεεεέ, οπαδέ-ε-ε» -να οσμιστώ τον βόθρο που πλημμύριζε τη ψυχή της. Αυτή είναι η «Διδασκαλία της Αγάπης»;

Κάποτε, στο γυμνάσιο, τα «ελληνόπουλα» του κατηχητικού με προσέγγιζαν με το ίδιο ύφος. «μα χέλεις να πεις ρε Ηλίθιο Αγρινό, εσού εν’ πιστέφκεις στο Θεο; Εν πάεις εκκλησία; Ρε, μα η μάνα σου εν ξενιτζία»; Το ίδιο ύφος συναντά κανείς και όποτε η Ομόνοια «δέρει» το ΑΠΟΕΛ ή vice-versa. Το ίδιο και στις πολιτικές εκλογές. Ακόμη και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και στην κοινωνική μας ζωή έτσι είμαστε οι Κύπριοι … χαιρέκακοι, μισαλλόδοξοι, με πάθος να νοιώσουμε «νικητές» και με φόβο να «χάσουμε πόντους», μικροαστοί ως τα μπούνια μας, θρασύδειλοι και χέστηδες κατά βάθος. Δεν ξέρω αν οι πολλοί κατακτητές δημιούργησαν ένα συλλογικό και ενσυνείδητο σύμπλεγμα ή αν κάπως έχουν συνεισφέρει σε κάποια γενετική διάβρωση...

Ευρώπη 2006 και ούτε με πολλαπλή κλωνοποίηση
του Πάτερ Παίσιου δεν αγίαζουμε μάτια μου…

Ο Roger Daltrey μου τραγουδά… «I don’t need to be forgiven…”