ΘΗΒΑΙΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Θέλω να πιω μαζί σου ένα τσιγάρο

να δω να καίγεται στα χείλια σου ο χρόνος

Θέλω να πιω μαζί σου ένα τσιγάρο

για μια στιγμή να γελαστώ

και να ξεχάσω, ν' αρνηθώ πως είμαι μόνος

Πριν 3 ή 4 χρόνια, τον είχα δει πρώτη φορά στο Εναλλάξ λίγο μετά που βγήκε ο Άμλετ της Σελήνης. Συνεσταλμένος και μη ξέροντας πως ακριβώς να προσεγγίσει τον κόσμο... δύσκολος χώρος το Εναλλάξ, μια σταλιά τόπος και η σκηνή στο ίδιο επίπεδο με το κοινό... στο ένα μέτρο η απόσταση μεταξύ του καλλιτέχνη και του "κοσμάκη". "Εεε... αυτό το τραγούδι είναι πολιτκό...", έλεγε σχεδόν για όλα.

Δεν ξέρω αν έφταιγε ο πυρετός μου, η βουλωμένη μύτη και τα 4-5 Snip (ψευδεφεδρίνη, αγάπη μου) που κατάπια για να καταφέρω να πάω και φέτος να τον δώ... ή αν αιτία ήταν η τριβή του με τον κόσμο γενικά και ειδικότερα με τον κόσμο της Κύπρου και τα παιδιά στο μαγαζί... ή αν βοήθησε το λιγοστό αίμα που ρέει στο αλκοόλ μου ("if the river was whiskey I was a diving duck, you know I swam to the bottom and... and drunk my self back up, χικ!) ...μα ετούτη τη φορά μου φάνηκε πιο "κοντινός", πιο "δικός μας" (με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό). Μέρος του "show" θα μου πείτε, αλλά άμα ο καλλιτέχνης βρίσκεται μπρος ή και πίσω απ το μπαρ και σχεδόν σε σερβίρει... άλλη είναι η αίσθηση που αφήνει.

Μου έλειπε ο πιο "κιθαριστικός" ήχος του Άμλετ και το τότε αμόρε μου (η Γκαρσο-Νάκι μου), στεκόμουν σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος γιατί όλες οι θέσεις ήταν κρατημένες ("scuse, scuse, ω συγνώμη, ναι περάστε, ελεύθερα, scuse, scuse, άουτς, θελετε να... ναι βεβαίως...") αλλά θα ξαναπήγαινα και σήμερα αν δεν με είχε τσακίσει ο βήχας (βουλωμένη μύτη + πυρετός + Κάμελ = ΚΛΕΙΣΑΜΕ).

Να 'σαι καλά...

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά

Τίποτα..