BAR—ΑΚΜΗ

Ούτε να κάνεις αστεία με τα τερτίπια των αρχόντων μας πλέον δεν αξίζει, πώς να ταιριάξει δηλαδή το χιούμορ με τέτοιους ανέραστους;

Και δεν υπάρχει πια σταγόνα σοβαρότητας σε αυτά που ακούμε. Μόνο.. να… εκείνη η επιμονή του Λιλλήκα, σχετικά με την έννοια των «τραυματικών εμπειριών» που του έταξαν οι του ΑΚΕΛ και η διασύνδεση που επιχείρησε λέγοντας «τι θα μου κάνουν, θα πάθει, πχ., κάτι το παιδί μου;»… με έβαλε σε –σοβαρές –σκέψεις. Μη μας προκύψει κανένα re-run του επεισοδίου με το παιδί που το απαγάγουν οι κακοί ή χάνεται κάπου στο δάσος ή δεν ξέρω και ‘γω τι… και μετά το επιστρέφει ένας καλός κύριος μέσα σε Κάντιλακ … εεεεεε;

Σας έβαλα, αγαπητοί ακροατές (ναι, μουρλάθηκα), ένα κομματάκι του συνάδελφου (στην ασθένεια) Barrett .. ένα τραγουδάκι απαλό, μια ευχάριστη νότα για καληνύχτα. Ακολουθεί επίσης χαλαρωτικό ρεπερτόριο. Ελπίζω να σας ευχαριστήσουν οι επιλογές μας, ετούτη την κουρασμένη Τρίτη. Για όσους θα μείνουν εντός δηλαδή, είναι και κάποια παιδιά –εκ’ κατασκευής –ανήσυχα.

Γι’ αυτό και ‘γω ετοιμάζομαι να ξεπορτίσω, να πνίξω λίγο τους τίτλους ειδήσεων σε σταγόνες κίτρινη τεκίλα, μπας και στη δίνη της ζάλης μου τους καταπιούν συλλήβδην και η Σκύλλα και η Χάρυβδης. Παρά να κάθομαι και ν' ακούω τη βρύση που στάζει, προτιμώ να ψάχνω για κουρέλια και κόκκαλα, για μάγισσες που θα μετατρέψουν τις ορχιδέες σε σκυλιά, να μ' ακολουθούν σαν βαριεστημένες λοβοτομές που θα ουρλίαζουν νικηφόρα την απελπισιά τους.


P.S.: Που ‘σαι; Άμα δεις καμία νεράιδα απόψε, σε παρακαλώ, πες της να μη φοβάται, πες της πως είσαι ακίνδυνος και δεν ζητάς πολλά. Μόνο… να… όταν τη νύχτα θα την κοιτάς στα μάτια … να σβήνουν τα’ άστρα στον ουρανό πίσω της. Εεε;