Μέρες Χαράς

Νοιώθω υπερήφανος δια την Πατρίδα μου.

Ναι ρε ‘συ. Λίγο το ΄χεις να κατάγεσαι από μια χώρα που καταφέρνει την εξέλιξη της τέχνης των ανένδ ανεκδότων;

Κάποτε αστειευόμασταν με ανέκδοτα «politically incorrect», ρωτώντας π.χ. «πόσοι Πόντιοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα» και γελούσαμε με την απάντηση.
Τώρα μπορούμε να γελάμε μόνο με μια ερώτηση!

Όπως προχτές έγραφε ο Κ. Κωνσταντίνου
στη στήλη του «Κατά Βαρβάρων»
(εφημερίδα «Πολίτης»,
φύλλο 4156,
06/10/2010, σελ. 13) …

« Πόσοι παγωτάρηδες χρειάζονται τελικά για να συλλάβουν έναν μαχαλλεπάρη; »

Και γελάμε πικρά χωρίς καν να χρειάζεται μια απάντηση.

Προσπερνούμε βέβαια η ιστορία αυτή δεν θα έπρεπε να απασχολεί καν τα Όργανα … εκτός και αν η εμπλοκή τους θα αφορούσε έρευνα για το που και πως ακριβώς απέτυχαν το Γραφείο Ευημερίας και όλες οι άλλες σχετικές δημόσιες υπηρεσίες, ε;

Τα δελτία ειδήσεων στα κανάλια «μας» ανακοινώνουν, συνελήφθη άτομο για το κάψιμο της σημαίας στο πρόσφατο ντέρμπι Ομόνοιας-Α.Π.Ο.Ε.Λ., ο δε συλληφθείς έχει απασχολήσει και στο παρελθόν τα Όργανα.

Μάλλον από αγάπη για τον συνάνθρωπο και για χάρη προστασίας των προσωπικών δεδομένων, στο ρεπορτάζ δεν δίνουν όνομα. Θα το κάνουν αυτό αργότερα οι ομόκεντρες φυλλάδες. Κύματα εθνικής αγαλλίασης, η δικαίωση των εξοργισμένων πατριωτικών δυνάμεων, «..στη φωτιά στη φωτιά με τις ξενέ…».

Ακόμη και όταν γίνεται γνωστή η ταυτότητα του –τραγικού –«δράστη», επιμένουν. «Στην πυρρά!»

Οι «αντίπαλοι», τσαντισμένοι από τα χάλια της «ομαδάρας» και τα φάλτσα διαιτητικά (της δίαιτας) σφυρίγματα δηλώνουν «ναι ρε, να σφαχτούμε».
Αφορμή βοήθα.

Θα φωνάζουν από τη μια οι «έτσι», θα φωνάζουν απ’ την άλλη οι «αλλιώς» και εμείς –τα χαζά –θα πρέπει να διαλέξουμε που θα καταταγούμε.
Καθυστερημένα είμαστε.

Σύντομα θα έχουμε και πορεία διαμαρτυρίας των Ελληνόψυχων για την κακούργα δήλωση του Προέδρου. Λαμπρά! Λαμπρότατα!

Μεγαλύτερη εξυπηρέτηση στον Δημήτρη μου, Δημήτρη μου από αυτή δεν κάνει κανένας άλλος. Γιατί όσο φωνάζουν οι «ελληνόψυχοι» …τόσο οι απογοητευμένοι μπαίνουν σε υποψίες «βρε για να φωνάζουν αυτοί σημαίνει ότι σωστά πορεύεται ο Σύντροφος».
Και άλλο τόσο γίνονται ξεκάθαρες οι διαχωριστικές γραμμές, οι στόχοι, οι «άλλοι», «εμείς».

Κι’ αν εσύ δεν θέλεις να ενταχθείς, πρόβλημα σου.

***

Panem et circenses.

***

Δε βαριέσαι,
ήρθε ο Πρόεδρος
του Ξανθού Γένους,
έχουμε φίλους εμείς!

Ναι, πολύ καλούς φίλους
που μόνο το καλό μας σκέφτονται.

Σσσσσςςς… σιωπή!

***

Άκου λοιπόν φίλε μου καλέ, την στεναχώρια μου και την απογοήτευση μου δεν τα κάνω δώρο σε κανέναν. Αν είναι προς στήριξη της παράταξης που άρχισες πάλι το παλιό, καλό παραμύθι με τους κλαμένους… να με συγχωρήσεις αλλά αστόχησες.
Τούτη τη φορά τα «αλαφροΐσκιωτα» δεν πρόκειται να τα συμπαρασύρεις στη ψευδαίσθηση της ελπίδας.

Δικαίωμα στη Θλίψη ρε!

(Ούτε ο Πρόεδρος, ούτε η παράταξη είναι ο στόχος. Στόχος ήταν, είναι και θα είναι οτιδήποτε τολμά να λοξοδρομήσει από τα εθνικώς αποδεκτά. Μπορείς να τους ονομάσεις «διεθνιστές» ή «αναρχικούς» ή «εναλλακτικούς» ή δεν ξέρω και ‘γω ποια άλλη παρδαλή ορολογία θέλεις… το σημαντικό όμως είναι πως η «λοξή» νοοτροπία, ο τρόπος σκέψης και πράξης είναι που ενοχλούν και αυτά… πάει καιρός που δεν ανήκουν …στο Κόμμα.
Το Κόμμα απλώς πότε χαϊδεύει και πότε ξαποστέλνει τους φέροντες την νοοτροπία, ανάλογα των αναγκών του. Ουδέποτε όμως την υιοθετεί. Είναι ευθύγραμμο το Κόμμα και η νοοτροπία ορφανή. Σαν εμάς. Ευτυχώς!)

Εμείς, ναι, γελάμε και στον πόνο μας! Και στον πόνο μας απάνω κάνουμε πράγματα παράλογα, παλαβά, χωρίς νόημα. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι να μας θεωρούν και επικίνδυνους. Διότι το «χωρίς νόημα» σε μια κοινωνία όπου το «νόημα» εξυπηρετεί συγκεκριμένες κατευθύνσεις… η έλλειψη αυτού μπορεί να είναι από μόνη της μια κατεύθυνση άλλη.


Να το βράσω το νόημα σας,
σε κατσαρόλα με τεκίλα και γλυκό κρασί.

«…To keep yourself afloat gotta tread water carefully…»
Anne McCue, «Ballad of an Outlaw Woman».