ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ

Τρείς και κάτι το πρωί, ξημερώνει Τρίτη…

Tuesday I hate, oh Tuesday, ain't no girls on the streets
Tuesday it ain't good for nothing drinking beer, watching TV

…που λέει και ο ποιητής. (JJ Cale)

Τρίτη
–ημέρα τελετών –
και βάλθηκες ξανά
να φορέσεις
(σ)το κεφάλι σου
πλεξούδες
με λίγες τρίχες
που απέμειναν
εισόδους και εξόδους
να φυλάνε
σε αρχέγονες σπηλιές ,
ξεφτισμένοι φύλακες–ξωτικά
ίδια φθαρμένης πίστης ,
οι τελευταίοι των Μοϊκανών
ενός αγώνα που νόημα δεν έχει
–ούτε ψάχνει –
πια.

• Πρέπει να ‘ναι σαφέστατα τα διακριτικά, που λέει και ο Τζιμάκος.

Τα πιάνεις στα χέρια σου,
τα νοιώθεις να σπάνε,
να ξεψυχάνε
μ’ ένα μουγκρητό
σιωπής
που μοιάζει
σαν προάγγελος
• όλων των φεγγαριών του θέρους.

(«Δεν πειράζει,
έτσι θα τελειώσω γρήγορα»,
παρηγοριέσαι.)

Μα ετούτο το καλοκαίρι,
τι δικό σου, το προσωπικό,
• δεν λέει να ‘ρθει,
ξέμεινε λένε σε κάποια πλατεία,
αγανακτισμένο κι’ αυτό,
επιμένει να σε χρήσει προφήτη
που ήθελες να στήσεις απ’ το Μάη κηδείες
με απόθεση στεφάνων,
αψηφώντας
την αιώνια προσδοκία κάποιου Σεπτέμβρη.

Ε, λοιπόν,
εσύ θα κηρύξεις Καλοκαίρι
με το έτσι θέλω
κι’ ας σε ξεγέλασε
η πρώτη έξοδος του Ιούνη,
παραμονές κατακλυσμού.

Όχι μάτια μου,
δεν μιλάω μόνο για τον καιρό.
Ούτε για την πολιτική,
αυτή μας μάρανε τώρα.
Αρκετά αφήσαμε
την διαχείριση
του συναισθήματος
στους επαγγελματίες.
Θα φτιάξουμε δικά μας ψέματα ρε!
Λιακάδα, καύσωνας σου λέω…
ναι ρε…
και βροχή κι ανεμοστρόβιλος μαζί,
έτσι το θέλουμε το καλοκαίρι μας ρε…
Σάμπως και τα δικά τους ψέματα
είναι λιγότερο γκαγκά.

Καιρό είχε να κάνεις
τέτοια δουλειά
με την κόμη σου.
Εδώ που τα λέμε,
είχε καιρό να κάνεις
την όποια εργασία.
Βρέθηκε όμως μια ψευτοδουλειά,
περισσότερο την έκανες
από υποχρέωση σε φίλο,
θυμήθηκες γιατί
καταριέσαι τους προγόνους
που εγκατέλειψαν τη Γη,
το χωράφι,
τ’ αμπέλια και τον τρύγο,
θυμήθηκες μετά
πως θέλεις
«• να πνίξεις την αγάπη σου για να μπορείς να ζήσεις ελεύθερο σκυλί»,
κι αυτή το δείλης απορούσε
γιατί ωρυόμενος την έβριζες.

Τώρα κοντεύεις
να τελεύσεις με το δέσιμο
κι’ αναρωτιέσαι …
ποια τάση αυτοκτονική
σε σπρώχνει να φοράς
τα τρίχινα διακριτικά
την στιγμή ακριβώς
που οι ορδές
των αγρίων «πολιτισμένων»
περικυκλώνουν.

Εβρισκόμενος ήδη
εν μέσω τόπου χλοερού,
σε ανεμοδαρμένα
υψίπεδα των Άνδεων
του μυαλού σου,
εκείνη η σκρόφα
–της (παρα)νόησης «φωνή» –
σου ψιθυρίζει μες ‘τ’ αυτί πως
«όλα τριγύρω εχθρός,
κανένας σύμμαχος,
καμιά φυλή,
όλα μαζί
ατσάλινη αλυσίδα
στα πόδια,
στα χέρια,
στο μυαλό… φύγε, φύγε, φύγε».