The Lilliq Heist.

Ο Πρόεδρος Μπάμιας χτυπούσε νευρικά τα δάχτυλα του στο γραφείο καθώς σήκωνε με το άλλο χέρι το τηλέφωνο, μετρώντας από μέσα του 3 δευτερόλεπτα πριν απαντήσει.  Χίλια ένα, χίλια δύο, χίλια τρία…

«Παρακαλώ;»

Είχε προηγηθεί ένα άλλο τηλεφώνημα από τον Πρέσβη της Υπερδύναμης για να γίνουν οι απαραίτητες συνεννοήσεις.  Ο Πρόεδρος Δημητρώφ –ο πλανητάρχης δηλαδή ετούτου του κόσμου –ήθελε να μιλήσουν.  Επρόκειτο για θέμα «υψίστης σημασίας», τόνισε ο Πρέσβης, διευκρινίζοντας πως όντως σχετιζόταν με τις υποβρύχιες εξερευνητικές γεωτρήσεις που μια εταιρεία συμφερόντων της Υπερδύναμης είχε ήδη κάνει εντός της ΑΟΖ της Παττιχίας.  Της δικής του Παττιχίας! 


Αφού ξεμπέρδεψαν με τις φιλοφρονήσεις, μια διαδικασία που έβρισκε αφόρητα ψυχοφθόρα …ειδικά αφότου δεν υπήρχε πλέον θέμα επανεκλογής του… ο Πρόεδρος Μπάμιας έκανε την ερώτηση που έμαθε να χρησιμοποιεί επανειλημμένα από τότε που η χώρα του ανέλαβε την 6μηνη Προεδρία των Στενοπαïκών Κρατών:

«Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;»

Άκουγε προσεκτικά το συνομιλητή του, σποραδικά κάνοντας μικρές διευκρινιστικές ερωτήσεις που μάλλον ήταν αχρείαστες, απλά και μόνο για να δείχνει ότι παρακολουθούσε και καταλάβαινε. 

«Θέμα ασφάλειας, ε;»
«Ναι, αντιλαμβάνομαι.  Εκεί που αφήσαμε το καπάκι, ναι θυμάμαι.  Τρομοκρατική απειλή;  Έχετε πληροφορίες;»
«Διακριτικά, βεβαίως. Υποβρύχιο;»  

Άξαφνα σταμάτησε.  Το πρόσωπο του έγινε κατακόκκινο και με το ένα μάτι να κοιτάζει προς τον Υπουργό Αειφόρου Ανάπτυξης, Ενέργειας, Τεμαχίων, Περιβάλλοντος, Συμμαχιών και Συμφερόντων –ο οποίος καθόταν απέναντι του και μασουλούσε πασατέμπο –πήρε μια βαθειά ανάσα και ξεκίνησε το ποίημα:

«Εντός των Χωρικών μας Υδάτων; Να κινηθεί εντός των Χωρικών μας Υδάτων, είπατε;  Κύριε Πρόεδρε, με όλο το σεβασμό!  Η παράταξη μας, το Κόμμα του Λαού… έχουμε ξέρετε μια μακρόχρονη Ιστορία αντίστασης στον Ιμπεριαλισμό και το Διεθνές Κεφάλαιο, με σειρά θυσιών και μαρτύρων που έδωσαν και τη τελευταία σταγόνα αίματος τους….»  


Συνέχισε το λογύδριο του για ένα ακόμη λεπτό, κοσμώντας το με όλες εκείνες τις λέξεις που ήξερε να  χειρίζεται τόσο καλά όποτε βρισκόταν ενώπιον του κατάλληλου ακροατηρίου και κατέληξε –στριφογυρνώντας την καρέκλα του έτσι ώστε να έχει την πλάτη γυρισμένη προς τον Υπουργό του –ψιθυριστά: 

«…σας διαβεβαιώνω πως θα κάνω ότι μπορώ… μείνετε ήσυχος.»     


                                       ***



Αμέσως μετά κανόνισε ένα γεύμα με τον Πρέσβη.  Έπρεπε να διασφαλίσει κάποια πράγματα και δεν είχε καμιά διάθεση να υποχωρήσει.  Η Αντιπολίτευση, που πιθανόν να γνώριζε ήδη τις προθέσεις της Υπερδύναμης… έπρεπε να βγάλει το σκασμό.  Άλλωστε, αυτή είχε την ιδεολογική συγγένεια με την Υπερδύναμη, όχι εκείνος.  Καμία κριτική, καμία διαρροή, ούτε καν μια υπόνοια!  Σχημάτιζε μες το μυαλό του τις λέξεις, τις φράσεις που θα ξεστόμιζε με στόμφο κατά το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο κυρίως πιάτο (αρνάκι με πατάτες ογκρατέν) και το επιδόρπιο (μπακλαβάς). 


Ύστερα πρόσθεσε με Διάταγμα ένα ακόμη τίτλο στον Υπουργό του, αυτό του Υπουργού Θαλάσσιων Καλωδίων, εξασφαλίζοντας έτσι τα νώτα του. 

Τις επόμενες εκλογές βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να τις κέρδιζε η παράταξη του αλλά… ο Μπάμιας δεν επρόκειτο να καταγραφεί στην Ιστορία ως φίλος των Φονιάδων των Λαών, Υπερδυνάμεων!  Όλα κι όλα! 


                                         ***


«Προηγμένη τεχνολογία είναι αυτή που δεν ξέρει ακόμα ο κοσμάκης», έλεγε και ξανάλεγε ο κ. Φέλλερτσάιλντ, Διευθύνων Σύμβουλος της GAP International (Gas And Petroleum), χαχανίζοντας και ρουφώντας λαίμαργα τον καπνό του πούρου του.

Την ιδέα τους την είχε δώσει ένας πολιτικάντης της κακιάς ώρας… που κατά τη διάρκεια προεκλογικής ομιλίας είπε πως είχε τη λύση για το οικονομικό πρόβλημα της Παττιχίας.  Ήθελε λέει να προ-πωλήσει το αέριο στο Οικόπεδο «Λιλλίτσια»*, που στους επίσημους διεθνείς χάρτες της Παττιχίας αναφερόταν ως «Lilliq».

Το σχέδιο ήταν απλό.  Μετά το σφράγισμα της πρώτης εξερευνητικής γεώτρησης στο πάτο της θάλασσας… ένα ειδικό υποβρύχιο θα την ξανάνοιγε και θα έβαζε σε λειτουργία το καινούριο «μαραφέτι» της Εταιρείας, ένα υποβρύχιο σούπερ συμπιεστή αερίων που έδινε τη δυνατότητα στους χειριστές του να αποσπούν και να μεταφέρουν πενταπλάσιες ποσότητες φυσικού αερίου από τα συμβατικά μέσα που ήδη υπήρχαν στην αγορά.  

Χρειάζονταν βέβαια μεγάλα χρονικά διαστήματα για τη μεταφορά του φορτίου από τα υποβρύχια στα τάνκερ που περίμεναν αρκετά έξω από τα χωρικά ύδατα της χώρας–θύμα, ο χρόνος όμως δεν είναι ποτέ πρόβλημα όταν απέναντι σου έχεις ένα μάτσο αδαείς χωριάτες.

Κάτι η πολιτική αστάθεια που είχαν ήδη προγραμματίσει, κάτι η υπάρχουσα ήδη οικονομική κρίση, βάλε και τον χρόνο που χρειάζεται όποτε αναθέτεις μια σημαντική δουλειά σε άσχετους, λίγος ακόμα χρόνος λόγω του «θερμού επεισοδίου» με τους φονταμενταλιστές σε κάποιες γειτονικές χώρες, ένα ατύχημα κατά την πρώτη απόπειρα εξόρυξης…

Όταν οι ποσότητες αερίων που θα έβγαιναν από την «επίσημη» γεώτρηση θα αποδεικνύονταν πολύ κατώτερες των αναμενομένων, το συμβόλαιο –που προνοούσε πρώτα απόσβεση των εξόδων και μετά σταδιακή απόδοση κερδών ανάλογη των ποσοτήτων –θα καθιστούσε τις όποιες διαμαρτυρίες εντελώς ανώφελες.           

Τα φουσκωμένα ψεύτικα νούμερα που είχαν παρουσιάσει όταν έγινε η εξερευνητική γεώτρηση ήταν «όλη η δουλειά».  Υπήρχαν λάθη στους υπολογισμούς που «ειδήμονες» θα ανακάλυπταν αργότερα.  Για ασφάλεια πάντως, «αγόρασαν» και τους 2-3 ικανούς τεχνοκράτες στο Τμήμα Εξορύξεων του Υπουργείου Αειφόρου Ανάπτυξης, Ενέργειας, Τεμαχίων, Περιβάλλοντος, Συμμαχιών, Συμφερόντων και –τώρα –Θαλασσίων Καλωδίων… έτσι, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους ότι κανείς δεν θα μυριζόταν τίποτα. 

Ούτε μισή κλανιά!