Noodle Blue.

Πληρώνεις τα 5 δολάρια

και περπατάς κατά μήκος του μπαρ

μέχρι • την άλλη άκρη του δωματίου.

«Δυο πόρτες έχει η ζωή»,

σιγοψιθυρίζεις και χώνεις

την κεφάλα σου δεξιά,

στο άνοιγμα προς τη μικρή σκηνή.

Honkies με mid τέμπο, κυρίως κλασσικά.

Αρκετά τραπεζάκια είναι ακόμη άδεια

…οπόταν αρπάζεις την ευκαιρία.

Στρέφεσαι προς την άλλη δίοδο,

στα μέσα του διαδρόμου

σε καλωσορίζει

ο ήχος απ’ τη μεγάλη σκηνή.

Νεαρότεροι,
με δικά τους, πιο «μπητάτοι»,

βρίσκεις θέση στο μπαρ της γωνίας

και παραγγέλλεις «ένα συν ένα».

Καμιά απ’ τις μπάντες

δεν είναι 100% του γούστου σου

αλλά… διάολε…

με πέντε ψωροδολάρια για «cover»

το δικαίωμα της επιλογής και μόνο

σε κάνει να γουστάρεις.

Αν δεν υπήρχε και αυτή η όαση

θα αναγκαζόσουν να ξημεροβραδιάζεσαι

στα βόρεια προάστια,

–τουτέστιν 15 μονά περισσότερα για ταξί –

με 80’ς, ντίσκο
και R’n’B πρώιμης Αγιά-ναπας.
.

Είναι 1997 και είσαι ακόμη 25ρης.

Κατσ’ εδώ αγόρι μου.

Δεν ξέρω σε ποια σκηνή

θα κάτσετε εσείς,

πάντως όποτε το χρειάζεστε

–μέχρι να περάσουν οι ποπο!εκλογές τους –

μπορείτε να ξεκουράζεστε εδώ.

Βάλτε οθόνη στο μέγιστο,

λίγο ακόμη ήχο… λίγο ακόμη…

και κεραστείτε μόνοι σας.

.
Μια κοινωνική προσφορά

του Ηλίθιου Αγρινού.