Goal–Post.

Η απόδοση της όποιας «Εθνικής» δεν αντικατοπτρίζει την όποια ανωτερότητα ή κατωτερότητα του όποιου DNA. Για την ακρίβεια, δεν αντικατοπτρίζει καν την «ποδοσφαιρική κατάσταση» της χώρας και του συγκεκριμένου πρωταθλήματος.   

Δείτε την Ολλανδία για παράδειγμα. Νομίζετε πως το Ολλανδικό πρωτάθλημα είναι εφάμιλλο της Εθνικής Ολλανδίας; Γελιέστε! Ούτε σπουδαίο είναι, ούτε και το πιο καθαρό. Ορισμένα πιτσιρίκια από το πρωτάθλημα τους έχουν στην εθνική τους ομάδα και αρκετά εξ αυτών είναι καλοί παίκτες, τούτο όμως δεν αρκεί για να πει κάποιος ότι το πρωτάθλημα τους είναι τόσο καλό όσο μια εθνική με Φαν Πέρσι, Χούντελαρ, Σνάιτερ και Ρόμπεν.

Η απόδοση της όποιας «Εθνικής» αντικατοπτρίζει κυρίως την εξυπνάδα αλλά και τις μονομανίες της αντίστοιχης Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας… μετά τις ικανότητες (και τις επιλογές) του Προπονητή … και μετά την κατάσταση των παικτών που επελέγησαν κατά την συγκεκριμένη περίοδο –για την συγκεκριμένη διοργάνωση.

Δείτε για παράδειγμα την Αργεντινή στο προηγούμενο Μουντιάλ –με Μαραντόνα για Προπονητή.

Η καλή ή κακή απόδοση της όποιας Εθνικής δεν θα έπρεπε να «εξιτάρει» τον όποιο εθνι-κ-άφρο-να ή/και τον όποιο «κοσμο–πολίτη». Αν μη τι άλλο, από τους δεύτερους περίμενα να υπερισχύει μέσα τους η Λογική αντί του Συναισθήματος. Φευ!

Ίσως τελικά να μην είναι θέμα ιδεολογικής κατεύθυνσης. Η εμπάθεια –με όποιο χρώμα και αν βάφεται –προδίδει το που πραγματικά «δείχνει» η πυξίδα του καθενός μας. Ο πληγωμένος εγωισμός του κάθε μικροπρεπή ανθρώπου λάμπει ζοφερά στις «νίκες» και στης «ήττες». Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα κόκα-κόλα…