Pseudolysicus Cyprioticus Politicus.

Το «Κυπριακό» ΔΕΝ λύνεται με πρωτοσέλιδους τίτλους.

Το αντίθετο, μια τέτοια τακτική έχει λογική μόνο εάν στρατηγική μας είναι η προώθηση μιας ακόμη αποτυχε(σ)μένης προσπάθειας και –επομένως –της οριστικής διχοτόμησης.

Το «σας φέρνω ένα Σχέδιο Λύσης εκεί που δεν το περιμένατε» είχε νόημα το 2004, τώρα απλά «δεν υπάρχει».

Χωρίς την δημιουργία πραγματικών –επί του εδάφους –κοινών συμφερόντων και κοινών στόχων ανάμεσα σε ΕΚ και ΤΚ πριν από την παρουσίαση μιας πρότασης λύσης, οι όποιες προτροπές του κάθε opinion leader της πεντάρας ΔΕΝ αρκούν.

[ Χρειάζεται να συναποφασίσουμε πράγματα και να εργαστούμε μαζί για αυτά.

Θα μπορούσε να είναι π.χ., μια ελάχιστη αυτάρκεια της Νήσου σε είδη πρώτης ανάγκης, η αυτό–οργάνωση δηλαδή προς εξασφάλιση αγαθών και υπηρεσιών πέραν της «βαριάς βιομηχανίας» που θεωρητικά είναι «πάνω από τις δυνάμεις μας».

Θα μπορούσε επίσης να αγγίζει τα θέματα πολιτικής οργάνωσης σε τοπικό επίπεδο (πόλεις, προάστια, χωριά) και επαναδιεκδίκησης εξουσιών από τον ίδιο το Λαό… έτσι ώστε να αποκτήσει νέο νόημα ο περιορισμός των όποιων γενικών εξουσιών του Κράτους –ομοσπονδιακού ή άλλου. ]

Μοντέλα της δεκαετίας του 90 (η Κύπρος ως πρότυπο συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων), το μόνο που μπορούν να επιτύχουν είναι η «επαναβεβαίωση» του άνωθεν διαχωρισμού που… και επικίνδυνος είναι με τις σημερινές συνθήκες και άκρως ανελεύθερος σε σχέση με εμάς που δεν αυτο–προσδιοριζόμαστε ως τέτοιοι.

Τι δεν καταλαβαίνετε ρε;

Άιντε τώρα, πάρτε και ένα τραγουδάκι

αντάξιο των προσπαθειών σας: