Thursday, May 31, 2007
SPOT POST TOPS … STOP
Για να κρύψουν κάτι απ’ τους κακούς δημοσιογράφους ή γιατί έτσι εφαρμόζονται πιο άνετα τα σενάρια;
Ηθελημένα ή άθελα, το τι ρωτάς επηρεάζει το τι θα γίνει.
Και στις δημοσκοπήσεις.
Και αλλού.
" Ά κ ο υ ___ Μ ά ρ κ ο ..! "
Labels: ΠΟΛΙΤΕΊΑ
Tuesday, May 29, 2007
ΧΟ-ΤΣΙ-ΜΙΝΧ, χέρι χέρι...
Οι τόπακες τον πήραν βόλτες και φυσικά τον πήραν και σε όλα τα αξιοθέατα.
Και ιδού το θαύμα.. ο Νέο-Δημοκράτης Καραμανλής να βάζει στεφάνι στο Μαυσωλείο του Χο Τσι Μινχ*.
Κι’ εγώ ο καημένος να αναρωτιέμαι… «ποιος μαλάκας έριξε LSD στο νερό μου, ε»;
* Ο άνθρωπος ήθελε να τον αποτεφρώσουν και να σκορπίσουν τις στάχτες του στους λόφους, ήταν έλεγε πιο υγιεινό αυτό και θα εξοικονομούσαν και αγροτική γη… Ηθικόν δίδαγμα: άμα θες να σε κηδεύσουν όπως επιθυμείς μην γίνεις εθνάρχης / ηγέτης, μη σφάξεις και μη σφαχτείς, κλπ.
Monday, May 28, 2007
ΙΔΟΥ: ΔΕΝ ΒΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΙΝΕΖΟΥΣ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΠΟΕΛΙΣΤΕΣ
εις την Μητέραν Ελλάδαν είχαν μείνει πίσω εν σχέση με την εκτίμησην της παρούσης καταστάσεως.
Δεν ξέρω αν τα άτομα σοβαρομιλούν ή αστειεύονται.
Εγώ πάντως τους εύχομαι απογόνους Ασιάτες.
Λεπτομέρεια: πολλή κόλλημα με το πρωκτικό βρε παιδιά, δεν βρέθηκε κανείς να τους κάνει τη χάρη;
Labels: ΑΠ - ΕΥΘΎΝΟΜΑΙ, ΠΟΛΙΤΕΊΑ
Saturday, May 26, 2007
IN MEMORY
Σας άκουσα να παραπονιέστε για το μονοπώλιο στην έκφραση απόψεων σε ότι αφορά τη στάση του ΑΚΕΛ στις επερχόμενες προεδρικές. Στην προσπάθεια σας να υποστηρίξετε την υποψηφιότητα τΑΣΣΟΥ, επικαλεστήκατε κομματικό και πατριωτικό καθήκον για να αιτιολογήσετε την «εκτός κόμματος» έκφραση απόψεων.
Για όνομα του Λένιν κ. Χριστοδουλίδη, δεν ντραπήκατε να το πείτε αυτό;
Ήθελα να σας γράψω πολλά … με «μυστικά και ντοκουμέντα» …μα 1) είναι κρίμα να σπαταλάμε άδικα το χρόνο της επαγρύπνησης, έχει πιο σημαντικά πράγματα να κάνει (στα βραχέα) και 2) σιγά μην χαλάσω τη μέρα μου με φυσιογνωμίες αόρατες.
Θα σας υπενθυμίσω μόνο την απόφαση δικαστηρίου (εργατικών διαφορών) Αρ. Υποθ. 159/94, της 6ης Ιουνίου 95 που αφορούσε την απόλυση ως "πλεονάζων προσωπικό" ενός–μακαρίτη σήμερα –πολιτικού συντάκτη της «Χαραυγής» στην ηλικία των 53 ετών. Τούτος ο Άνθρωπος ήταν μετριοπαθής στις απόψεις του και στον τρόπο έκφρασης τους αλλά με ακράδαντη επιμονή σε όσα θεωρούσε ηθικώς ορθά και στο δικαίωμα του να τα εκφράσει, ηλίθια ρομαντικός και έντιμος.
Επίσης να σας θυμίσω την -ενώπιον του Ανωτάτου -«Έφεση δι’ Υπομνήματος Αρ. 307» της 27ης Σεπτεμβρίου 1996, που τον δικαίωσε τελεσίδικα. Εκείνη ήταν η μοναδική μέρα μετά από πάρα πολύ καιρό που είδα αυτό τον άνθρωπο να χαμογελά ολόψυχα. Ήταν επίσης και η τελευταία.
Πέστε μου κύριε Χριστοδουλίδη, εσείς πως αντιδράσατε όταν τη περίοδο 86-93 στελέχη του ΑΚΕΛ κυνηγήθηκαν, συκοφαντήθηκαν, αποκεφαλιστήκαν πολιτικά και επαγγελματικά, καταστράφηκαν οικονομικά και ψυχολογικά από το ίδιο τους «το κόμμα» … ακριβώς επειδή εξέφρασαν την άποψη τους και άσκησαν κριτική ΕΝΤΟΣ;
Κ. Χριστοδουλίδη… έχετε απόλυτο δίκαιο όταν λέτε πως πρέπει να γίνεται διάλογος και να ακούγονται «άλλες φωνές» και εντός και εκτός «του κόμματος». Άλλωστε, το ποιόν του ανθρώπου δεν μειώνει τη δύναμη των επιχειρημάτων του.
Αυτό που με ενδιαφέρει να καταλάβω είναι το πως εσείς βρήκατε το θράσος να διαμαρτυρηθείτε για την «ελευθερία της έκφρασης» μετά από τις τόσες «συντροφικές», πισώπλατες μαχαιριές που έχετε στο ενεργητικό σας.
Για όνομα του Μαρξ κ.
Χριστοδουλίδη (του
αποκλείεται), δεν
ντρέπεστε καθόλου;
Labels: ΑΠ - ΕΥΘΎΝΟΜΑΙ, ΠΟΛΙΤΕΊΑ
Wednesday, May 23, 2007
ΑΫΠΝΙΕΣ
Και είναι δύσκολο να αναπληρώσεις ανάσες με σφιγμένα δόντια.
(Αν με δείτε να αλλάζω χρώμα σπρώξτε με και υπενθυμίστε μου «άνοιξε στόμα και ρουθούνια… εισπνοήηηηη… εκπνοήηηηηη…»)
Τον λόγο θα σας τον εξηγήσω αμέσως.
Έτσι απλά.
Mathematics.
Παγκόσμιος Πληθυσμός (εκτίμηση) σύμφωνα με το τμήμα στατιστικής («Department of Economic and Social Affairs - Population Division», 2006 revision) των Η.Ε, περίπου:
Κίνα:
Το ένα πέμπτο καταγράφει η Κίνα. Λίγο πιο κάτω, καμιά 150αριά εκατομμύρια, η Ινδία. Ναι, ξέρω, τα νούμερα μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι και σε αυτές τις χώρες έχουμε διαφοροποιήσεις σε βαθμό που ο όρος «φυλή» --αναγκαστικά –να διευρύνεται και ...μπλα μπλα μπλα... αλλά ... who gives a shit, the numbers are there !!! <-- Προφέρεται με γερμανο-αγγλική προφορά παράφρονα επιστήμονα.
Είμαστε άραγε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα τα εγγόνια των τρισέγγονων μας να έχουν ινδο-ασιατικά χαρακτηριστικά;
Εγώ πάντως δεν έχω πρόβλημα.
Ενημερωτική εκπομπή στο σταθμό «Σίγμα»… κάπου στο κέντρο του κόσμου.
Φέρνουμε ένα Πρέσβη –ενός μεγαθήριου, της Κίνας –και ένα Ύπατο Αρμοστή –των πρώην «μάστρων» και always δαιμόνων μας –στο στούντιο και τους τρατάρουμε μεζέδες. Η χαριτωμένη –στο όνομα αλλά μόνο –κοπελιά συνομιλά με τους προαναφερθέντες. Η παραδοσιακή, κυπριακή φιλοξενία τώρα προστάζει «Ζιβανία»…
Όι, εννά εγλυτώνναν!
Παρατηρώ πως οι παρουσιαστές –αρχικά τουλάχιστον –αδυνατούν να απαντήσουν στην ερώτηση του –ικανού στην ελληνική –Πρέσβη της Κίνας για το «πόσους βαθμούς» έχει η περιβόητη Ζιβανία.
Ναι, η «σπιτίσια» παραγωγή στα διάφορα χωριά σημαίνει και κυμάνσεις στο νούμερο αυτό αλλά η είσοδος μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει τυποποίηση. Κάποια νούμερα θα πρέπει να δηλώσαμε. Ίσως εμάς τους ίδιους. Ο Πρέσβης πάντως φαινόταν να γνώριζε τα σχετικά νούμερα που αφορούσαν παραδοσιακό ποτό της χώρας του.
Στο τέλος τους έβαλαν να μας πουν και «καληνύχτα».
Έτσι απλά.
Όντως.
Labels: ΑΠ - ΕΥΘΎΝΟΜΑΙ, ΠΟΛΙΤΕΊΑ
Monday, May 21, 2007
MEGAJERK
των MEGADETH δηλώνει "born again christian" σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσα ναρκωτικά έχει πάρει ο άνθρωπος για να φτάσει ως εκεί. Όχι πως δεν έχει ξαναδώσει τέτοια δείγματα γραφής με τους στίχοι του ("ελαφρώς" προπαγανδιστικά) ... αλλά γαμώτο ρε Dave, έχεις τον καημό που δεν έγινες ο Hetfield των Metal-λάικα, δεν σου φτάνει αυτός για κουσούρι; Κρίμας το ταλέντο.
Labels: ΑΠ - ΕΥΘΎΝΟΜΑΙ
Friday, May 18, 2007
PIZZA AND A MOVIE
Σε μια περίοδο που η ψυχολογία μου ήταν στο πλην 1000000000, τούτη η ταινία –με σκηνοθέτη τον
(γνωστός για τη συνεργασία του με τους Monty Python καθώς και τα επίσης εξαιρετικά «Brazil», «Fear & Loathing in Las Vegas» και «Twelve Monkeys») και τους Robin Williams & Jeff Bridges στους πρωταγωνιστικούς ρόλους –κατάφερε να με κάνει να νοιώσω… αγρινό!
Η σκηνή του
είναι … αχ… είναι.
.....
Επίσης ενδιαφέρον έχει και η σκηνή με τον ανάπηρο βετεράνο (Tom Waits !!!) να περιγράφει στον Jeff Bridges τη λειτουργία των «παρακατιανών» στο κοινωνικό σύνολο.
Δεν είναι εύκολο για μια ταινία να σου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα όσο περνά ο χρόνος μα η «singing telegram» τραβεστί και η σκηνή του δείπνου με τα δυο ζευγάρια καταφέρνουν
ακριβώς αυτό… μετά δεκαπενταετίας εξακολουθούν να με στέλνουν στον κόσμο της ανεπαρκούς οξυγόνωσης. Ο δε Robin Williams παίζει σε αυτό το έργο το ρόλο που του ταιριάζει καλύτερα… δηλαδή τον –σοφό –τρελό.
.........................................................Enjoy
Labels: ΞΕΝΙΤΕΊΑ
Wednesday, May 16, 2007
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ
Το γέρο μου κάποτε τον είχα τσακώσει στην κουζίνα με τον καφέ στο τραπέζι, το τσιγάρο στο σταχτοδοχείο, την μια εφημερίδα ανοικτή μπροστά του, την δεύτερη έτοιμη στο πλάι … και τρία διαφορετικά ραδιοφωνάκια συντονισμένα σε τρεις διαφορετικούς σταθμούς…
Δεν έφτασε η χάρη μου σε τέτοια σημεία. Παραδέχομαι όμως πως όταν το δεύτερο αεροπλάνο χτυπούσε τον εναπομείναντα –εκ των διδύμων –πύργο εγώ είχα ήδη πάρει τηλέφωνα δυο γνωστούς στο Αμέρικα, έχοντας ξυπνήσει με την –για ώρες αναμμένη –TV στο κανάλι της ΝΕΤ που είχε έκτακτο ρεπορτάζ λόγω του πρώτου κτυπήματος. Μερικά χρόνια πριν, ευρισκόμενος ο ίδιος στο Αμέρικα, ξύπνησα από τα φλας της «έκτακτης είδησης» και την ταραγμένη φωνή του Αμερικάνου παρουσιαστή να ανακοινώνει ότι «…οι Ρώσοι μπήκαν στην Πρίστινα».
Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες τα διάφορα που μας λεν τα ΜΜΕ, ειδικότερα τις μεσημβρινές, ενημερωτικές ζώνες των ΡΙΚ, CNC Plus και ΑΝΤ1 …για τα γιουροβύζια τους, για την στρογγυλή θεά, για ντόπιες version
, για παπάδες επισκέπτες και μόνιμους κατοίκους, για τις διαβουλεύσεις ενώπιον προεδρικών…
μπλα μπλα μπλα
φτάνω στο εξής –υποπτεύομαι –ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ
συμπέρασμα:
.
.
.
.
.
.
.
NUG NUG
...
Labels: ΠΟΛΙΤΕΊΑ
Monday, May 14, 2007
...still required
απ' τη μπάλα
και τη γιουροβι...
(φτου φτου φτου)
Ωραία.
Για να δούμε...
Επιτρέπει ακόμα
ο νόμος
τ' αδέσποτα;
Labels: ΞΕΝΙΤΕΊΑ
Thursday, May 10, 2007
ΕΝΑΛΙΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ
Α, ναι...
Κάτι μέρες πριν. Η Αγία των Παθών άρχισε πάλι τις εμμονές με τα μηνύματα στο κινητό, σε σημείο που εσύ πλέον να λειτουργείς μόνο με το θυμό.
Ένας γνωστός σου τρελάθηκε, οι φίλοι του αυτομόλησαν πια, οι γονείς αδιαφορούν ή δεν ξέρουν πώς να βοηθήσουν, οι γιατροί υπνώττουν και ‘συ δεν ξέρεις αν δύνασαι να κάνεις καλό ή κακό. Πώς να χειριστείς έναν άνθρωπο που στα 18 πέρασε σφαίρα –μακάβριο φυλαχτό –μέσα απ’ το λαιμό του κι’ έζησε;
Τι άλλο; Πληρώθηκες μια παλιά εργασία καλά μα κατάφερες ελάχιστα από όσα ήθελες να πραγματοποιήσεις με τα χρήματα. Δυο-τρία CD, «θκυολιρίσιμα» γυαλιά ηλίου, λίγα χρήματα να δώσεις της μάνας σου, κάτι χρέη… και τα υπόλοιπα στο μπαρ: «φέρνε τεκίλες ώσπου να πελλάνω ρε τζιαι πε του μάστρου σου να δυναμώσει τσας τη μουσική».
Ο τοίχος στο σπίτι σου που θέλεις να «μοτιφάρεις» παραμένει αγέρωχος σαν κάστρο του Λυσσαρίδη. Η δουλειά ελάχιστη. Οι φίλοι χασιμιοί, πνιμένοι στα βούριστρα και τις υποχρεώσεις, οι νεράιδες των ονείρων σου απόμακρες.. Αν εξαιρέσεις το half time / full time 1-2 στο ματς United-Milan (η λίρα σου 25) και τον ερχομό μιας αγαπημένης φίλης, της «είθας», τίποτα άλλο δεν σου έδωσε χαρά τούτες τις ημέρες.
Έχεις και τον προκαθήμενο της Εκκλησίας να λέει πως αυτή «ουδέποτε θα συναινέσει σε περαιτέρω υποχωρήσεις στο Κυπριακό». Αφού αυτά πάντα θα τα λένε χωρίς κανένας πολιτικός να προσπαθεί καν να τους εξηγήσει ...μπλα μπλα μπλα... μπλα μπλα μπλα... από «εθνάρχες». Δεν θέλουν διαπραγμάτευση, σιμώνει λένε ο καιρός που του Αιτωλού και του Παΐσιου τα λεγάμενα θα γενούν. Αν τα καταλάβαιναν αυτά κιόλας θα τρόμαζαν. Μα πώς να καταλάβουν τέτοιο τρόμο οι άτεκνοι;
Άλλωστε, ποιος πολιτικός θα τους εξηγήσει τι; Μπλα μπλα μπλα... ή Ο Λιλλήκας, που καταδίκασε ως προδότες όσους εξέφρασαν άποψη σε δημοψήφισμα που το κράτος αποδέχτηκε; Έξω φυσάει κόντρα.
Άκουσες αργότερα στο Euronews σχόλια για τον Σαρκοζύ και σου ‘ρθε να περάσεις τις Βέρμαχτ σου μέσα από την οθόνη. Καλά, το «hyperactive, ambitious, workaholic» (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;) να το χωνέψεις, εκείνο το «charismatic, pragmatic, populist» δεν ήταν κουβέντα να στην πουν άγρια χαράματα.
***
Σε ξυπνά το ελαφρώς κρύο νερό του Μάη και τα παιχνιδίσματα της μουρλής με το κύμα. Πάλι καλά γιατί με αυτούς τους αχώνευτους στη σκέψη σου θα βυθιζόσουνα.
Φυσούσε ακόμη.
***
Που ήσουνα;
Α!
Κυριακή.
Μάης.
Το κουδούνισμα στο κεφάλι σου δεν ήταν απ’ την χθεσινοβραδινή μπαρότσαρκα.
Στο κουνιστό σου η φωνή της «είθας» (που έγινε μαμά) ακουγόταν επιτακτική:
«…μπλα μπλα μπλα … Θάλασσα …μπλα μπλα μπλα …κάπου κοντά…».
«Πάμε», αποκρίθηκες, «…μπλα μπλα μπλα…».
Όταν είχε πλέον κλείσει το τηλέφωνο ήρθε ο –Άγιος των Τρελλών –πανικός και στρογγυλόκατσε στο σβέρκο σου. Πάντως αυτή τη φορά δεν πήρες σταχτοδοχείο μαζί σου. Πήρε όμως αρκετά για να σκάσει η «είθα» στα γέλια όταν είδε το σωρό χαλάκια-ομπρέλα-παγωνιέρα-τσάντα-σακίδιο ώμου-κασετόφωνο-ΚΑΛΑΜΙ…
Φεύγοντας διασταυρώσατε την εκκλησιά που έτυχε να φιλοξενεί τον Μα(σ)καριότατο Χριστόδουλο (κοπυράιτ Πανούσης). Κοντεύοντας στον Άγιο Γεώργιο Αλαμάνου σκεφτόσουνα ακόμη την κακοτυχία που σε κυνηγάει τα καλοκαίρια.
Ήρθες κάποτε και με τον Χ. (Γαλάζιο Σύννεφο) εδώ τριγύρω, πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού και καταλήξατε –περνώντας από παραλία σε παραλία –κάπου κοντά στην άλλη άκρη της Ακτής Κυβερνήτη. Μόλις ξάπλωσε στην πετσέτα που έριξε στο βράχο ο Χ…. πλάκωσε ακριβώς από πάνω σας μια κατάμαυρη συννεφιά, πάγωσε το αγέρι, θύμωσε και η κυρά θάλασσα.
«Ρεεεε Χ….», του ‘χες πει με φωνή παλαίμαχου θαμώνα φρενοκομείου, «άμπα τζιαί γελαστείς να ισhιώσεις προς τη θάλασσαν τζιαι πιστέφκω εν’ να μας σύρει κανέναν κεραυνόν ρεεεε…»
Ούτε και αυτή τη φορά ήσουν τυχερός. Στου Αλαμάνου, εκεί που κάποτε σύχναζαν μόνο γυμνιστές και παράνομα ζευγάρια, ήταν τίγκα στα παρκαρισμένα –μα κόσμος στην βραχώδη, όλο βότσαλα, ακτή δεν υπήρχε. Λίγο πιο πάνω, στολίδι-σκουπίδι.
«Πού θα βάλω τη μικρή να παίξει εδώ βρε»;
Στην κεντρική της Ακτής Κυβερνήτη, εκτός απ’ το γεγονός ότι ως κορυφή στην καμπύλη του κόλπου μαζεύει όλη την μόλυνση από τα τριγύρω εργοστάσια, πεθαμένα λατομεία, και ιχθυοτροφεία, έχεις και την πολυκοσμία. Είναι βέβαια ωραία εκεί κατά τις 6 το απόγευμα. Ο κόσμος φεύγει, ο άνεμος κοπάζει κάπως και το βαρετό απ’ τα αντηλιακά και τα καύσιμα νερό γίνεται λάδι… (no pun unintended).
Όταν –με όλη την πραμάτεια σου, πρόσφυγας απ’ την Τασκένδη – κατέβηκες τα σκαλιά αριστερά από την Κάλυμνο και ανακάλυψες ότι εκείνη η μικρή παραλία έχει πάλι διαβρωθεί, βρωμίσει και συληθεί από όσους κατεβάζουν τη βάρκα τους εκεί με τη διπλοκαμπινιά… η εξοργισμένη, οικολόγα, χορτοφάγος, μπλα μπλα μπλα... «είθα» έδειξε –αφού πρώτα έβρισε –προς τα δεξιά. Παράξενοι καιροί.
«Εκεί».
Έφτασες στην απέναντι παραλία με τα χέρια σου να τρέμουν απ’ το κουβαλητό και αφού βρήκες «κάπου να κόφκει», άπλωσες χαλάκια, έστησες και έδεσες για ασφάλεια την ομπρέλα –που την κρατούσες σαν φρικιό ψυχαναγκασμού όλη μέρα να μην φύγει –έριξες Radio Bemba, Marley και Active στο CD μπας και ξορκίσεις το κακό.
Χάζευες την «είθα» μαμά πού άρχισε το παιχνίδι με την μικρή της και άραξες αποχαυνωμένος μπρος στην ομορφιά της ανθρώπινης κατάστασης. Εκεί. Σε παραλία μολυσμένη κι’ ανεμοδαρμένη. Χωρίς μπλα μπλα μπλα.
***
Έτσι είναι η ζωή κωλόγερο, παρ’ το χαμπάρι.
Εσύ παίρνεις κερί για να φτιάξεις ατμόσφαιρα σε παραλίες βραχοκρυμμένες. Αυτή σου φυσά στα μούτρα. Κατσουφιάζεις με τους σοβαροαστείους που σου χρεώνουν κάθε μέρα τα ΜΜΕ και θέλεις να θυμώσεις πολύ. Αυτή σου στέλνει ένα παιδικό μουτράκι, έτσι για να εμπεδώσεις τα πραγματικά σοβαρά. Δεν ξέρουν καν το μπλα μπλα μπλα και τα τετραπέρατα σε κάνουν να καταλάβεις τι θέλουν μια χαρά.
Κουνάς το κεφάλι και αποσείεις άμμο, πολιτικούς και παπάδες. Λίγο κολύμπησες γιατί ο αέρας, το κύμα και η ηλικία σου δεν σε ενθαρρύνουν να βγεις πιο ανοιχτά όπως το ΄χεις συνήθειο. Αρκετά όμως για να γλυκάνεις απ’ την κούραση και σαν ναρκωμένο από μυστήρια κάμπια πιθήκι να γελάσεις με τα όσα ως πριν λίγο σε σκοτείνιαζαν.
«Φοάται η σhέστρα το σκατόν λεβέντη μου»;
(Ο "Θρόνος" του Ποσειδώνα;)
Πιάνεις κουβέντα με την «είθα». Να ‘ρθει, να μην ‘ρθει; Και τι να κάνει εδώ; Για την πρωτεύουσα εδώ δεν κάνει, της το πες και ‘συ. Στην Αθήνα ωραία είναι μα πώς να βρει εκεί δουλειά που να της δώσει την ανεξαρτησία που χρειάζεται; Δεν είναι όλα εύκολα όπως "εδώ στο σπίτι μας", αν και πάντοτε κάτι παλαβά σαν και μας νοιώθουν εντελώς ξένοι εδώ και ξέρουν πως το βόλεμα στην Κύπρο κάθε άλλο παρά ανεξαρτησία είναι. Είναι και το παιδί… που ούτε εκεί θέλει να το μεγαλώσει, ούτε όμως και κοντά στους γονείς της. Είναι κι' άλλοι φίλοι με τον ίδιο προβληματισμό, στην πόλη οι ευκολίες, έχει όμως και τα μείον... και τι θα γίνει με το "κυπριακό" και μπλα μπλα μπλα...
Αχ, μάτια μου, τι να σου πω; Αφού είμαστε όλο «γειά μας» και η σκέψη κολλημένη και συνάμα μπάλα που κυλάει απ’ το κεφάλι του Ζινεντίν στα πόδια του Μαραντόνα. Δεν γίνεται παιχνίδι έτσι μάτια μου. Σαν το παραμύθι που σκαρφίζεται το κεφάλι μας για το χωράφι όπου θα καλλιεργηθούν οινόθαμνοι. Σαν τον τοίχο στο σπίτι μου που παραμένει ανέγγιχτος. Μας φάγανε όνειρα που γίναν τοίχοι και τείχη που γίναν εφιάλτες.
Η αλήθεια είναι πως σε προτιμώ εδώ, έτσι, για την παρέα. Κι’ ας μου την σπας με το αιώνιο «μη-με-ξενερώ» σου βλέμμα. Θα σε ξενερώνω γιατί καιρός είναι να ξενερώσουμε. Μετράω τώρα κοντά δυο δεκαετίες –τύφλα να ‘χει ο Φιτζέραλντ –χαμένες.
Σαν το κρασί και τις αναμνήσεις, θέλει ο χρόνος να δουλέψει σωστά, να ζυμώσει και να βρει την κατάλληλη στιγμή ν΄ αναδυθεί. Αχ, αυτός ο χρόνος. Μας ρουφάει όπως η καστανόξανθη άμμος τους βαρετούς από τον ζαχαρωμένο ύπνο τουρίστες. Πλέκεται μες τις φλέβες μας, φτιάχνει κάστρα και μετά τα πνίγει με κύματα λήθης. Τον φυλακίζεις σε κλεψύδρα και αυτός όλο και δραπετεύει. Μετράς, ξαναμετράς, λειψός κι’ αυτός, λειψή και η ζωή που απομένει.
Έλα να μετρήσουμε μαζί. Να σου πώ εγώ πόσα έχασα με το μπλα μπλα μπλα... και το δικό μου και των άλλων...
90. Κλεμμένα δυο χρόνια και κάτι στο στρατό. Ύστερα επτά μήνες σε εργοστάσιο. Κολλέγιο μετά και πουλούσα την εξυπνάδα-κοντραμπάντο σε καθηγητάδες για να διασκεδάσω την απελπισιά μου. Το αεροπλάνο που με πήρε στο Αμέρικα το ξανασυνάντησα μια νύχτα μεσοδυτική, ήταν φουλαρισμένο με αλόγων υπνωτικό αντί κηροζίνη και πετούσαμε πίσω ολοταχώς. Έκανα δυό χρόνια να ξαναπατήσω Κύπρο. Από 99 ως 01 κέρασα χρόνο σε Κακούργα Βασίλισσα και τσακισμένος επέστρεψα για τα καλά μα όχι για καλό. Νομίζω κάπου εκεί συναντηθήκαμε, τώρα … πότε ακριβώς … θα σε γελάσω. Σίγουρα ήταν στη μπάρα. Από καιρό ξέραμε μόνο εκεί να ζούμε.
Ξαναβρισκόμασταν όποτε ανέβαινα εγώ για φόρτισμα μπαταρίας στην Αθήνα ή όποτε κατέβαινες εσύ στην κατηραμένη νήσο. Την τελευταία φορά που ήρθα απάνω ήμουνα ξεχαρβαλωμένος. Εγώ θρηνούσα το τέλος με το Γκαρσο-νάκι και ετοιμαζόμουνα να ξαναπιαστώ στο δίκτυ της Αγίας των Παθών. Δεν με έφταναν τα δικά μου βάσανα, έφερνα και κακά μαντάτα για τον Άτυχο που πέθανε στη μέση του δρόμου. Μανία αυτό το παιδί να κυνηγάει το κακό του! Αλλά κανένας γνωστός μας δεν ήταν ποτέ τυχερό παιδί.
Θυμάμαι ακόμη το μονάρι σου στους Οινόκηπους σαν ζεστή αγκαλιά, σαν αυτή που σου ‘δωσα όταν ήρθα να με φιλοξενήσεις. Μου ‘φερνες καπνά και μου κάνανε παρέα ο Μάλαμας και ο Θανάσης απ’ το Πισι σου. Επέστρεψα για να δω τον γέρο μου να πεθαίνει. Μετά από λίγο καιρό με πήρες τηλέφωνο να μου πεις πως προάχθηκες σε μαμά. Τώρα ήρθες πίσω για να σκεφτείς τι θα κάνεις. Τσαντίζεσαι με τους γέρους σου που επιμένουν να ταΐζουν τη μικρή με πατάτες βουτηγμένες στο λάδι και το αλάτι. Μου φέρνεις την ψυχή στο στόμα οδηγώντας στο αντίθετο ρεύμα και ‘γω σου τη σπάω με στιγμές αμήχανες και αμίλητες.
Πού ήμουνα; Α, στο μέτρημα…
Μετράς καλά «είθα»; Δεκαεπτά (ναι, το ξέρω, τον γουστάρεις αυτό τον αριθμό) έτη σε τρεις παραγράφους. Φεύγουν βρε μουρλή, σαν άμμος στην άνεμο.
Όλο αυτό τον καιρό χτυπιόμαστε σαν χταπόδια με τους έρωτες μας, με το κρασί μας, με τον περίγυρο, με την μουσική που μας ανάβει, με τα τσιγάρα μας που σιγοκαίνε, με τις φωτιές που πάνε να σβήσουν. «E un mondo difficile» που λέει κι’ ο ποιητής. Όλα αυτά τα χρόνια χτυπιόμαστε και χτυπάμε.
Που ήμουνα; Α, Πέμπτη σήμερα, 13:20…
Μπλα μπλα μπλα... Φιλαράκι, φεύγει ο χρόνος... μπλα μπλα μπλα...
Θέλω να τα παρατήσω όλα για ένα όνειρο. Θέλω να κοιμηθώ σε παραλία με φωτιά και κόκκινο κρασί. Έξω ψιλοβρέχει. Θέλω να μπλα μπλα μπλα... Me cago en el Amor !!!
Πάω για ύπνο.
Labels: ΞΕΝΙΤΕΊΑ
Sunday, May 06, 2007
Wednesday, May 02, 2007
SIEMPRE
Αυτό το καλοκαίρι δεν θα 'ρθεί.
Η τρέλλα της φύσης είναι ότι ζει.
Η τρέλλα της φύσης είναι ό,τι ζει.
Η τρέλλα της φύσης είναι ότι η Ύλη προσπαθεί! Παράλογα, αναίτια, πέραν και πάνω απ' τις δυνάμεις της.
Και όμως προσπαθεί!
Ζει...
Η τρέλλα της φύσης είμαστε εμείς.
Αυτό το καλοκαίρι θα 'ρθεί.
Αυτό το καλοκαίρι δεν θα 'ρθεί.
Labels: ΚΑΚΟ-ΠΟΙΗΣΗ, ΞΕΝΙΤΕΊΑ