A Letter to General Custer.

«Παίζουν» οι Αγορές, θα δείξει αν θα τις κρατήσουν.
• Κάτι είναι κι’ αυτό.

Συγχωρέστε με που δεν θα ασχοληθώ –σήμερα –με τα τετριμμένα.

Η λεπτομέρεια όμως που κάνει το κεφάλι μου
να ΘΕΛΕΙ να σκάσει σε χίλια κομμάτια
είναι έξω από κάθε τηλεοπτική / διαδικτυακή
εικόνα που είδαμε επί του θέματος.
Μάλλον σαν παραμυθάκι μοιάζει.

Βάλτε μουσική και πάμε:

A Letter to General Custer.

• Ενταύθα.

Στρατηγέ,

Ενώ στα έδρανα της Γερουσίας
συζητάνε οι πολυάσχολοι μας άρχοντες
τα θέματα του Ανατολικού μετώπου,
η μάχη χάνεται ταχέως επί του εδάφους.
Όχι όμως από εχθρικές επιχειρήσεις.
Φροντίζουμε οι ίδιοι
να αποδυναμώνουμε
τους εκεί Λαούς
στην πιο κρίσιμη ώρα.
Οι δε μισθοφόροι των Αντιπάλων
κατεβαίνουν σαν τουρίστες
με “all–inclusive” πακέτα!

Σαν υπενθυμίζω πως
την τελευταία φορά
που κάναμε τέτοιες βλακείες
έγιναν τα εξής:

1α) Ο Τζένγκις–Χαν,
• περνώντας απ’ τη Θράκη για ψάρι…

1β) …βρέθηκε στα βουνά του Κόμη Δράκουλα για τσάι…

1γ) …αλλά αναγκάστηκε να φύγει
• όταν ο μέθυσος οδηγός του –ο Ögedei – τράκαρε με το αμάξι και σκοτώθηκε.


Όλων μας οι φυλές
έφταναν ολοένα και πιο Δυτικά
–συχνά πολεμώντας.
Μπορείς να το πεις «μόνιμο τουρισμό
με κατακτητικές διαθέσεις»,
μπορείς όμως να το πεις και αλλιώς:
«Πίσω μας είχαμε χειρότερη μοίρα».

Θα μου πείτε,
• παλιές ιστορίες αυτές…

Ειλικρινά,
δεν αντιλαμβάνομαι
τους σχεδιασμούς των σοφών μας ηλιθίων.

Γιατί τώρα;

Ιστ€ρικούς Χαιρετισμούς.

Υποδεκανέας Κλάουζεβιτς.

A Greek Composition on Competition.

[ Κάλπικη λίρα ]

Για να ξηγιόμαστε,

την ώρα που

στη Βουλή των Ελλήνων

στο μαθητικό “reality show”

των Ελλήνων

ακούαμε

–από όλους ανεξαιρέτως –

εκθέσεις ιδεών...

…στην Νήσο των Αγ(ρ)ίων

είχαν ήδη βγεί

οι υπολογιστικές μηχανές έξω

και πληκτρολογούσαν πολλοί:

«Τόσα πλην και συν από θέσεις εργασίας

πληρωτέες σε –όσα –ευρώ,

τόσα πλην από

–φθηνό –

ανταγωνιστικό τουρισμό,

‘γιόκ’ κάτι χαριστικές συμφωνίες…

συν και πλην

για δικό μας φτηνό τουριστικό προορισμό,

συν και πλην

οι σπουδές των παιδιών μας εκεί…»

Αιμοβόρο ζώο ο άνθρωπος!

Βρε,

δεν κάνετε όλοι ένα τσιγάρο

να ηρεμήσετε, λέω ‘γω!

World’s end. [Pt. 144]

[08:13]

«Ο Κόσμος.
Αύριο θα καταστραφεί»,
της είπε.

Καθώς αυτή ντυνόταν βιαστική,
του πέταξε ένα:
«Τι;»

«Ο Κόσμος λέω…»

«Τι έπαθε πάλι ο κόσμος;»

«Θα καταστραφεί!»

«Εντάξει μωρό μου»,
του είπε χαρίζοντας του ένα χάδι στο μάγουλο,
«αλλά εν τω μεταξύ εγώ πρέπει να πάρω λάδι καρύδας από το ‘Οικολογικό’.
Έχω να μαγειρεύω όλη μέρα σήμερα… για τα παιδιά.»
Έφευγε –μέσα απ’ το διάδρομο –προς την εξώπορτα.

«Λεφτά για ταξί έχεις;»
Το ερώτημα έμεινε για λίγο μετέωρο προτού σωριαστεί στο κρεβάτι.



[10:47]

Έκλεισε την καγκελόπορτα πίσω του και προσπέρασε με εκνευρισμό το υστερικό σκυλί.
Η πόρτα του σπιτιού ήταν ανοικτή.
Ο Ιερώνυμος έπλενε τα πιάτα.

«Καιρό είχε να σε δούμε, φίλε μου. Πως το ‘παθες κι ήρθες;»

«Ήρθε το τέλος του Κόσμου!»
Άφησε τσιγάρα, κινητό, γυαλιά ηλίου και σάκα στο τραπέζι και κάθισε.

«Εμένα μου λες;
Πάλι μας κόψανε από το επίδομα,
έσπασαν και τα υδραυλικά στο μπάνιο
–να δούμε τι λογαριασμό θα μου στείλουν τον άλλο μήνα –
και δεν ξέρω αν θα περισσέψουν για τον μπακάλη…»
Μιλούσε ενώ ακόμη έπλενε τα πιάτα, γυρνώντας πότε–πότε το κεφάλι πίσω.

«Θα πήγαινες… θα πας δηλαδή στον μπακάλη;»

«Εμ, τι; Έτσι θα μείνουμε; Πάλι στην απ’ έξω;»

«Θα προλάβουμε όμως;»

«Ε, ναι… αφού το βράδυ κλείνει.»

«Όχι, άλλο λέω… αύριο… ο Κόσμος θα καταστραφεί…»

«Ωραία! Οπόταν… χέσε τους λογαριασμούς, θα τα φάμε όλα τώρα και …αύριο βλέπουμε.»

«Σκοτάδι θα ‘ναι αλλά… εντάξει –ο,τι πεις!»



[13:44]

Κοντοστάθηκε στο τραπέζι της βεράντας.
Ακούμπησε εκεί τη σάκα του και –βγάζοντας απ’ αυτήν μια πετσέτα –
σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του.
Μετά πέρασε στον προθάλαμο του στούντιο.

«Σπέρα ανιψιέ. Έχεις δουλειά;»

«Α, μπα… Σε 2 ώρες έχω κάτι κολλημένους μεταλλάδες για πρόβες αλλά τώρα όχι.»
Καθόταν με σταυρωμένα πόδια και χαμογελούσε.

«Τους ξέρω;»
Στρογγυλοκάθισε σε μια καρέκλα ανθεκτική.

«Ε, τον ένα ναι. Αυτός ο …της ηλικίας σου … ο Κεφαλοκρούστης βρε… μάζεψε κάτι πιτσιρίκια και παίζει τα ίδια που έπαιζε πριν 20 χρόνια, να δεις πως τους λένε… Α!
“The Dying World”, έτσι τους λένε.»

«Κοίτα σύμπτωση! Αυτό ήθελα να σου πω.»

«Θα κάνουν συναυλία;»

«Όχι, άλλο…»

«Κάρβουνο;
Ε, ναι, θέλουν δουλειά ακόμα…»

«Όχι ρε ‘συ, άλλο λέω.
Ο Κόσμος…
Αύριο θα καταστραφεί!»

«Α, ήρθες με κακή διάθεση εσύ!
Πάω να φέρω 1–2 μπύρες απ’ το ψυγείο και μου τα λες.»
Σηκώθηκε και πήρε πορεία προς το διπλανό δωμάτιο.

«Όχι μπύρα για ‘μένα από τώρα, δεν έχεις καφέ;
Απ’ το πρωί έχω αυτή την αίσθηση και δεν λέει να με παρατήσει.»

Με το κεφάλι να ξεπροβάλλει απ’ την πόρτα της κουζίνας, μισοσοβαρά:
«Αίσθηση για καφέ;»

«Όχι, για το τέλος του Κόσμου.»

Απ’ το βάθος της κουζίνας, φωναχτά:
«Ε, τότε τι σε νοιάζει αν πιεις μπύρα από τώρα;
Πρέπει να είσαι νηφάλιος για το τέλος;»

Τσάι ήπιε.



[ Δύο μέρες και 9 ώρες μετά. ]

Παρήγγειλε
«μια Τσέχα φιάλης και μια Μεξικάνα κοντούλα, αμφότερες ξανθιές».

«Ώστε έτσι, ε; Ήσουν δηλαδή σίγουρος πως ερχόταν το τέλος του Κόσμου.»
Ο μπάρμαν του παρακμιακού άνοιξε την φιάλη και την τοποθέτησε δίπλα απ’ το μεγάλο ποτήρι μπροστά στον πελάτη του.

«Ακόμα είμαι.
Βέβαια, άδικα βγήκα πάνω στα βουνά 2 μέρες αλλά…
έχω ακόμη την ίδια αίσθηση:
Αυτός ο Κόσμος δεν φτιάχτηκε για να μείνει, καταδικασμένος είναι.»

«Χμμμ… και… πότε, με το καλό;»

«Ίσως αύριο, Τέρρυ. Ίσως αύριο να καταστραφεί ο Κόσμος.»

«Ε, να τις κάνω δύο τις Μεξικανές τότε»,
απάντησε ο μειλίχιος γίγας πίσω από το μπαρ,
σερβίροντας εαυτόν και ψιθύρισε χαμογελαστός
–δια τον φόβο των Ιουδαίων:
«Σκατά! Δεν το ‘ξερα να πάρω οφφ.»

«Τη δροσιά τους να ‘χεις», ανταπάντησε.

Οι Μεξικανές έκαναν τσουλήθρα
σε ουραν(ίσκ)ους πίσσας και νικοτίνης
προς μια όξινη κόλαση,
εκεί όπου θα παρέδιδαν το πνεύμα τους
για να θολώσει το δικό τους.
Οι Τσέχες ακολούθησαν από ζήλια.
Αιωνία τους η μνήμη.

ΜΕΝΟΥΜΕ… ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ. [R ‘n’ R]

Rest + Relaxation.

_P_L_A_Y__L_O_U_D__

Tales From a Hammock.[Escapism?]

P_l_a_y__L_o_u_d__

There is a hammock

that swings

from left to right

and back.

Strange thing, miLord!

One cannot tell

which one is which

until one’s in it.

Qué hora(s) son mi corazón ?

Ναι.

Μπορεί κάλλιστα κάποιος να αναρωτιέται

• «εσύ τι ώρα έρχεσαι»

για τους “like a virgin” / «πρώτη φορά αριστεροδέξια».

(Αλήθεια, που εθεάθη πρώτα;)

Παραμένει όμως το μεγάλο ερώτημα

για τους –όποιους –Ευρωπαίους.

«Εσύ, σε τι πολίτευμα θέλεις να είσαι;»

Δεν υποστηρίζω καμιά

(επι)στροφή σε Σοβιετίες, θεωρώ γελοίους

(και)

τους δεξιούς

όταν μου μιλούν

για τον «εκεί» σοσιαλισμό.

 

[Δείξτε μου πρώτα

που και πως

τα μέσα παραγωγής

ήταν πραγματικά

στα χέρια των εργαζομένων

και τότε μιλάμε γι’ αυτόν.]

Όμως οι προσταγές τύπου

«θα δουλεύετε τόσο,

θα κάθεστε τόσο,

θα παίρνετε σύνταξη στα τόσα,

θα έχετε παραγωγικότητα

και μισθούς ‘τόσα–όσα’,

θα πεθαίνετε +/- στα όσα»

εμένα

–με ή χωρίς φταίξιμο

του Έλληνα ψηφοφόρου

για την ανάγκη δανεισμού –

μου μυρίζει ίδια ακριβώς

με ο,τι άλλο

οι «φιλελεύθεροι»

ιστορικά αποκάλεσαν

«απολυταρχικό καθεστώς».

Οι μπουρμπουλήθρες

του «ορθολογισμού»

δεν ξεπλένουν

διόλου

τέτοια μπόχα.

Life As a Failure.

No ma’am,

not –just –my own,

you need to believe

to be counted in

and assessed.

In general.

“Ever get the feeling

you’ve been cheated”,

asked John.

Προς Υποστηρικτές Φιλελευθεροποίησης Ωραρίων και Αδηφάγους Καταναλωτές… [Up-side Down.]

Εμείς θέλουμε

τις μπυραρίες

ανοιχτές

όλη μέρα ρε,

γκεγκε;

Welcome to the Wild World Brother. (*)

(*) Title borrowed from

• Big Head Todd + the Monsters.

[Conversations with a Young Feline.]

Young cat resting, Cyprus, June 2015, afternoon.

Modified w/ Adobe Phtshp CS5.