..................Problem, No. 1?

[A Poem About Nothing.]

[ According to Wiki, • here.

“…As the price to buy a country's currency falls so too does the price of exports.

Imports to the country become more expensive…” ]

Question, Number One:

In the design

of a Monetary Unit

for an Entity of Peoples,

what does one do with

the different needs

for exports or imports?

Last Dance for the Markets' [Square]?

Πως είναι δυνατόν να δοξάζεις την αξία του να ανταμείβεται η σκληρή δουλειά –και όχι η απουσία της –αλλά ταυτόχρονα να περιμένεις «ανάπτυξη» όταν εκλείπει παντελώς το κίνητρο του (σημαντικού) κέρδους;

Πως είναι δυνατόν να περιμένουν την παραγωγικότητα να εμφανισθεί εν τη απουσία του –μέχρι πρότινος –βασικού τους δόγματος;
Ο τετραγωνισμός του κύκλου τους σε χορογραφία τρόμου. 

Referendum Pretendum. [Μια καμπάνια για το «Ίσως».]

Ο βασικός κορμός γράφτηκε προ ημερών οπόταν κάποια πράγματα που είχα γράψει έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.

***

Δεν θεωρώ πως μπορώ να κρίνω την όποια απόφαση των ελλήνων πολιτών.
Υπάρχουν έμμεσες συνέπειες για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά αυτοί θα πρέπει να επιζήσουν των άμεσων συνεπειών του δημοψηφίσματος.
Αν γίνει.. και υπό ποίες συνθήκες… και αν η πρόταση ήταν non–paper / έχει αποσυρθεί, κλπ., τα προσπερνάω.

***

Προτιμώ πρώτα να εστιάσω στο πως εγώ αντιλαμβάνομαι την έννοια «δημοψήφισμα» γενικά αλλά και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Τραγουδάκι λοιπόν και πάμε…

Όταν προτείνεις / αποδέχεσαι μια τέτοια διαδικασία, ουσιαστικά νομιμοποιείς την επιλογή ενός «ναι» ή ενός «όχι». Αποδέχεσαι δηλαδή –πριν απ’ όλα –να τίθεται το ερώτημα.

Πρώτη συνέπεια αυτού: Ακόμη και με τις όποιες κυβερνητικές δυνάμεις να ποντάρουν «εναντίον», είναι αδιανόητο να ονομάζονται «προδοτικοί» όσοι αποφασίζουν το «ναι».
Αν είναι τέτοιο το προτεινόμενο σχέδιο ή η προτεινόμενη λύση τότε μην τα φέρεις ενώπιον μου.
Αυτό θα έπρεπε να είναι καθολικά αντιληπτό και αποδεκτό.

Ανθρώπους που ταυτίζονται με «ξένα συμφέροντα» –ακόμη και ενάντια στο «κοινό καλό», όπως και να ορίζεται αυτό –πάντα είχαμε, όχι μόνο σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά σε όλες τις «αυτοκρατορίες» (χο–χο) και σε όλες τις Ιστορικές περιόδους.
Μάρκο Πόλο δεν διαβάσατε;
Βυζαντινή Ιστορία μήπως;
Ε, πολλαπλασιάστε αυτό που διαβάσατε επί ένα συντελεστή που να περιγράφει την επίδραση της σύγχρονης μας Αγοράς και θα δείτε την πραγματική εικόνα της υπόθεσης.

Αδιανόητο είναι επίσης κάποιοι απ’ την άλλη πλευρά να λένε πως το «όχι» είναι ανεπανόρθωτα καταστροφικό αλλά να συμμετέχουν στο δημοψήφισμα αντί να προτρέπουν για αποχή. Τζογάρετε δηλαδή κύριοι πως το αποτέλεσμα θα είναι το «μη καταστροφικό»;

***

Α!
Δεύτερη –κατά την άποψή μου –συνέπεια, αφιερωμένη σε αυτούς που νομίζουν πως η αποχή είναι απλά μια συμβολική, γενικευμένη απαξίωση του «συστήματος» και τίποτα παραπάνω.

Στο επερχόμενο δημοψήφισμα εν Ελλάδι –αν γίνει και αν θα έχει ίδιο/παρόμοιο ερώτημα –μια αποχή ύψους 60 με 70% (+) καθιστά –στα δικά μου τα μυαλά –το όποιο αποτέλεσμα άνευ σημασίας.

Μου είναι άγνωστες οι ελληνικές συνταγματικές πρόνοιες για τέτοιες περιπτώσεις. Άκουσα για πρόνοια που απαιτεί συμμετοχή 40%. Λένε διάφορα.

Προσωπικά, βρίσκω εντελώς παλαβό το να διεκδικήσει ο οποιοσδήποτε «νίκη» εάν το μέγεθος της αποχής είναι ένδειξη απόρριψης του ίδιου του ερωτήματος και όχι απλή απάντηση τύπου «ναι» ή «όχι».
Εάν δηλαδή υπάρχει ισχυρή πλειοψηφία που απορρίπτει και τα δύο ως επιλογές –ασχέτως συνταγματικών προνοιών για όριο προσέλευσης, εγκύρων, κλπ.
Αλλά που τέτοια τύχη;
Τσίμπησαν όλοι το δόλωμα και τώρα σκοτώνονται μεταξύ τους όπως εμείς το 04.
Ε, βέβαια!
Αφού είμεθα κακέκτυπα τους… όσο «πολιτικό πολιτισμό» έχουμε εμείς, τόσο έχουν και αυτοί –δηλαδή καθόλου!

***

Κατ' εμέ... υπάρχει ένα κόμμα που θα έπρεπε πρώτο να πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Για το ΚΚΕ –με βάση τις θέσεις του –η αποχή είναι η μόνη επιλογή.
[Το «συμμετέχω με δική μου πρόταση» –που νομίζω μετράει ως άκυρο –είναι «μισή δουλειά».]
Μόνο που για να φτάσεις τέτοια επίπεδα αποχής θέλεις συνεργασίες –κομματικές και όχι μόνο –ενώ το ΚΚΕ έχει κάψει –διαχρονικά –πολλές γέφυρες.

***

Έχουν οι Έλληνες λόγους να πουν «όχι»;

Βεβαίως.

Δεν είναι μόνο τα βάσανα των τελευταίων ετών και η αποτυχία της «λιτότητας» στο να διορθώσει το πρόβλημα.
Είναι και η κατεύθυνση που φαίνεται να παίρνει η Ευρώπη, όπως την περιέγραψα σε • πρόσφατη ανάρτηση μου.
Ευρώπη “Made in China” ΔΕΝ αγοράζουμε, μάτια μου…

Είναι δε απόλυτα ορθή η θέση των κυβερνητικών πως τα όποια μέτρα θα είναι άνευ (θετικού) αποτελέσματος εάν δεν γίνει κάτι με το χρέος το οποίο είναι –προφανέστατα –μη βιώσιμο.
Βέβαια... και η Κυβέρνηση Σαμαρά το ίδιο φαλιρισμένη ήταν –παρά τους ισχυρισμούς για το αντίθετο –απλά εκείνος έλεγε “oui” σε όποια μέτρα του έφερναν (και ας μην εφάρμοζε τα μισά τον τελευταίο καιρό γιατί ήξερε πως «δεν έβγαιναν τα νούμερα») και έτσι συνέχιζε να παίρνει την χρηματοδότηση–οξυγόνο από τους «εταίρους».

Ε, τώρα που όλοι ήξεραν πως «το πλάνο δεν δουλεύει»… πώς να εκλάβω το αμετακίνητο των «εταίρων» ως προς το αίτημα για ταυτόχρονη διευθέτηση του ζητήματος με  το χρέος; Εταίροι που δεν αλλάζουν στάση με τίποτα δεν είναι εταίροι, είναι αγάλματα.

***

Υπάρχει όμως και ένας ισχυρός λόγος που καθιστά το «όχι» ανεδαφικό αν όχι και επικίνδυνο.

Δεν βλέπω την παρούσα κυβέρνηση να είναι ικανή να διαχειριστεί μια κατάσταση πτώχευσης ή/και εξόδου από το ευρώ … ή έστω απλά απομόνωσης από την υπόλοιπη Ευρώπη. Για την ακρίβεια, δεν βλέπω κανένα πολιτικό και καμιά παράταξη στη Ελλάδα που να είναι ικανή για κάτι τέτοιο. Ο ίδιος ο Λαός ίσως από μόνος του… ΑΝ μπορούσε να απογαλακτιστεί από τις παρατάξεις.

Λέμε βέβαια πως δεν υπάρχει πρόνοια για «διώξιμο» κάποιου από την Ευρωζώνη, υπάρχουν όμως λόγοι οικονομικοί που θα έσπρωχναν την Ελλάδα να επιδιώξει η ίδια την έξοδο εφόσον δεν θα έχει πλέον οικονομική στήριξη από κανέναν.
Θα το ξαναπώ.
Τζογάρετε κύριοι πως το αποτέλεσμα θα είναι το «μη καταστροφικό»;

Πρώτα απ’ όλα, «μπλοφάρισμα» και «chicken game» ΔΕΝ μπορεί να γίνει.
Υπήρχαν στο διαδίκτυο –από καιρό –διαθέσιμες βιντεογραφήσεις διαλέξεων του Φον Βαρουφάκη, είχα μάλιστα ανεβάσει μια από αυτές • εδώ.
Όταν ο ίδιος παραδεχόταν –προτού υπουργοποιηθεί –πως παρά την αντίθεση του στο Ευρώ δεν βλέπει πως μπορεί να γίνει μια έξοδος από αυτό χωρίς ανυπόφορο τίμημα… τότε πως σκατά θα «τρομάξει» τους εταίρους;

Επιπλέον, υπάρχουν αρκετοί στην Ευρώπη που ονειρεύονται από καιρό ένα Ευρώ για «λίγους και καλούς», ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν και διάφοροι εντός και εκτός Ευρώπης που πολύ θα γουστάρανε συνολική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος αλλά και του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού έτσι ώστε ως «Σωτήρες» να προτείνουν –μετά τον όλεθρο –μια «νέα Λύση». Σε τέτοιο περιβάλλον δεν τζογάρεις γιατί μπορεί να σου πάρουν όχι μόνο τα σώβρακα αλλά και το περιεχόμενό τους.

***

Αν ζούσα στην Ελλάδα –χωρίς δυνατότητα μετανάστευσης –και είχα δικαίωμα συμμετοχής… το πιο πιθανό να επέλεγα την αποχή ή –αν τα ποσοστά της φαινόντουσαν ανεπαρκή –να επέλεγα την… ποίηση.
Μοντέρνα και μονολεκτική:

«Ίσως;»