ΡΑΣΟΥΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

«...Μην την ψάχνεις φίλε
θα ελεγχθείς
εδώ είναι ο controller της ψυχής
ούτε μια λέξη, ούτε μια σκέψη
μέχρι να φέξει.
Πάνω στην μπάρα η αλήθεια σου
χορεύει γυμνή
ωραία, υπέροχη, μοιραία, στυγνή...»

Ταγμένος σε ένα ατόφιο Ανθρωπισμό, δεν μπορούσε παρά να αναφερθεί –με συγκεκριμένο τρόπο –στο άνοιγμα της Λήδρας και σε άλλα επίκαιρα, προλογίζοντας τα τραγούδια του. Όταν ο

Ρασούλης

μίλησε για «τείχη που πρέπει να πέσουν», η αντιδιαστολή χειροκροτημάτων και ξινισμένων φατσών τριγύρω έκαναν φανερή τη σύνθεση του ακροατηρίου. Δήμαρχοι και κλητήρες, ηθοποιοί και ηθο-ποιοί (λέγε μας ΜΜΕ-τζήδες), απομεινάρια απ’ τα Εξάρχεια και το 68… contra-lateral με «την αφρόκρεμα του εθνικού κορμού», μαζί… μέλη της ίδιας κυπριακής, σακατεμένης ανατομίας, να μπλέκονται τα μπούτια τόσο στην πίστα όσο και εκτός.

Ομολογώ πως και ο χώρος… και ο τρόπος αντίδρασης του κοινού (που περιμένει να επιδράσει η αλκοόλη και να παιχτούν «τα γνωστά» για να δείξει κέφι, ο κυπριακός γάμος σε ευτελή εκδοχή), εμένα δεν με ενθουσιάζουν. Ήταν όμως τόσο έντονη η μαγεία και της παρουσίας του και του στίχου του… που καμιά κυράτσα και κανένας «καθώς πρέπει» δεν μπόρεσε να με χαλάσει.

Θα προτιμούσα όμως
–σχεδόν μπορούσα να το δω μπροστά μου –
να ήτανε σε μια παραλία, με πιτσιρικαρία και φωτιές (ξ)αναμμένες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να στροβιλίζει στίχους και χορευτές «τρελά κι’ αδέσποτα».

Εγώ πάντως, σας ευχαριστώ.

(Συγχωράτε μου την άνευ άδειας φώτο, τη βρίσκω όμως σωστή στα όσα αποδίδει. Η πρωτότυπη στα 2.78 ΜΒ και στα 12 MP, KODAK EASYSHARE Z1275)