ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
[.......P..R..E..S..S.....P..L..A..Y......]
Επτά χρόνια ξηρασίας έλαβαν τέλος (προ)χθες Κυριακή, 2 Μαΐου 2010, με τη λήξη του κλασικού ντέρμπι ποδοσφαίρου μεταξύ των σωματείων
ΟΜΟΝΟΙΑ και ΑΠΟΕΛ.
Την τελευταία χρονιά που
η πράσινη αρμάδα της πρωτευούσης
πανηγύρισε την κατάκτηση του
πρωταθλήματος ήταν το σωτήριο
έτος 2003.
[ Το σημαδιακό έτος 2003 με άνοιγμα οδοφραγμάτων,
με πρωτάθλημα και τΑΣΣΟ πρόεδρο,
με δηλώσεις για το «επικοινωνιακό παιχνίδι» της Άγκυρας που θα ξεγυμνωνόταν από τους χειρισμούς των έμπειρων πολιτικών μας φωστήρων. ]
Ήδη η συνταρακτική αυτή Νίκη του Προλεταριάτου είχε σοβαρές επιπτώσεις.
Δια της αυξημένης κατανάλωσης καυσίμων,
τροφίμων και ροφημάτων
κατά τους πανηγυρισμούς…
αλλά και με διάφορους άλλους τρόπους …
τα εισοδήματα των εργατικών και αγροτικών μαζών
–κόντρα στην τρέχουσα οικονομική κρίση
του καπιταλιστικού συστήματος
και τις αντιλαϊκές απαιτήσεις
του κεφαλαίου –
σημείωσαν σημαντικότατη αύξηση.
Αναμένονται δε και εξίσου σημαντικές βελτιώσεις εις τα εθνικά θέματα του Κυπριακού Λαού και τον αντι-ιμπεριαλιστικό του αγώνα.
Χαρακτηριστική η (προ)ψεσινή βραδιά σε ότι αφορά
τη στοχοπροσήλωση,
την ορθή ιεράρχηση σκοπών,
την καθαρότητα της σκέψης
και την αποφασιστικότητα στις πράξεις
όλων των λαϊκών οργανώσεων και κινημάτων
που πρόσκεινται
στην Αριστερά της Νήσου των Αγίων.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ
ΔΙ-ΚΑΙΩ-ΝΕΤΑΙ
ΥΓ: Κατά την καθιερωμένη συνεστίαση μετά το καθοριστικό αγώνα, οι αγαπημένοι του Λαού
ήρωες–ποδοσφαιριστές
ακουστήκαν να τραγουδούν γνωστότατο,
λαϊκό, αγωνιστικό και εορταστικό άσμα:
«…κι η ψυχή, η ψυχή σαν χελιδόνι, φεύγει απ' τα χείλη μου…»
posted by the Idiot Mouflon at 6:42 AM
5 Comments:
:)
να πω ότι έχεις άδικο;...
έλα όμως που μόνο οι φίλαθλοι της ομόνοιας μας έμειναν να δίνουν και καμιά μπούφλα όταν υβρεοκοπούν οι γριβοναζί την ώρα που οι επίσημοι εκάμαν σταυροβελονιά την νοημοσύνη μας!
κάλιο τα λαϊκά ένστικτα!
(τον Πλούταρχο παραβλέπω τον!)
EN TO EPERIMENA POU ESENA NA EISOYN MPE-MPE-MPEKOS
@Anonymous
Ό,τι καταλάβει ο καθένας.
@Disdaimona
Τωρά τανώ της Κυβέρνησης να κάμει καφέ τζιαι να μαειρέψει, ευτυχώς τούτη αφήνει μου cigarette breaks, θα επανέλθω.
Το λοιπόν Disdaimona,
Semantics & Semiotics.
Πρώτον, δεν ξέρω αν μουσική τους έπαιζε ο Πλούταρχος, το άσμα πάντως είναι με τον Στράτο.
Μετά, "Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά" τρεις μέρες καθυστερημένα και με πρόφαση την Πράσινη κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Οι αγώνες δηλαδή αντικαταστάθηκαν από τον αγώνα. Της εργατιάς, του φούρπου. Γκέγκε;
Σε ίδιο κλίμα ο Ύμνος της Ομόνοιας με τα Μπέλλα Τσιάο και το Παντιέρα Ρόσσα. Καπάκι ο Στράτος.
Εδώ εμβαθύνουμε. Δεν είναι εντελώς παράδοξο για Έλληνες να τραγουδούν πένθιμα άσματα σε γιορτή. Είναι όμως χαρακτηριστικό και της σύχυσης που επικρατεί "ιδεολογικά";
Πάρακάτω...
2003-2010. Ε;
Μετά.
Οι "λαΊκές μάζες της Αριστεράς και της Προόδου" στις συμπεριφορές τους ελάχιστα διαφέρουν από τις "εθνικόφρονες δεξιές".
Σε περίπτωση "νίκης" όλοι τους κυκλοφορούν με την έπαρση του κοκάκια ή τζείνου που μόλις εσυνευρέθην με την πιο όμορφη / τον πιό όμορφο του χωρκού τζιαι θέλει να το πει ούλλου του κόσμου.
Φυσιολογικές εν μέρει συμπεριφορές, όταν όμως εμβολιάζονται από την πολιτική και εμπεριέχονται σε μια τακτική ομαδοποίησης - οπαδοποίησης ...ε, τότε αφόδευσε εντός.
Κατα την Πανουσική ρήση: "Δεν θα γίνεις Άνθρωπος ποτέεεε.... Οπαδέεεεε.... Οπδαδέ-ε-ε..."
Πανηγυρίζουν οι φίλοι Ομονοιάτες αλλά ούτε το Κυπριακό ελύθη, ούτε η "επανάσταση" επέτυχε. Τα ίδια Μιλτιάδη μου, τα ίδια βρε Μιλτή μου.
Δια το δε "λαίκό ένστικτο", να φοβάσαι...
Όπως τα περιγράφεις, όποιος δεν θέλει να τις τρώει από τους μεν έχει ώς μόνη επιλογή την προστασία των δε.
Και αν δεν ταυτίζεσαι με κανένα από τους δυό, τι κάνεις;
Τις τρως και από τους δύο;
P.S. Το συσχετισμό της φώτο πανηγυρισμών με το διπλανό κερδοφόρο κουπόνι 'εν εν' ανάγκη να σου τον εξηγήσω, ε;
Post a Comment
<< Home