Electric Jar Blues

Όπα ρε!
Πλάκωσαν και τα δικά μας
τσακαλάκια τώρα και • άρχισαν τα όργανα
για τους κακούς φοροφυγάδες.

Σύντομα
και για τους δικούς μας
ζακυνθινούς τυφλούς.

Εξ αριστερών νομίζουν
ότι θα κάνουν κάτι
με την φορολόγηση του πλούτου.

Μισό λεπτό ρε παιδιά.

Οι υπερ-πλούσιοι
δεν είναι αυτοί
που έχουν προσβάσεις
σε τραπεζικό σύστημα,
στους ικανότερους των λογιστών και δικηγόρων,
στα αξιόλογα πανεπιστήμια με σχετικούς κλάδους
και στην έρευνα,
στις νομοθετικές διεργασίες,
στους κομματικούς μηχανισμούς,
στα λόμπυ … και πάει λέγοντας;

Ε... τότε,
πως θα τους πιάσεις μάτια μου;

Εκείνους θα πιάσεις εσύ ή εκείνοι εσένα;

Ο υπάλληλος
ήδη είναι πιασμένος
–να μην πω από πού –
και τώρα ψάχνουν
αυτοεργοδοτούμενους,
υποαπασχολούμενους και άνεργους μπρε. Τίποτα δεν κατάλαβες ακόμα;

Ακόμη και να επιβάλεις εφαρμόσιμο,
ψηλό φόρο στον προσωπικό πλούτο,
τι θα κάνεις με τον πλούτο που ανήκει
σε Εταιρείες / Νομικά Πρόσωπα;

Φοροαπαλλαγές
για υποβοήθηση
της επιχειρηματικότητας δεν θα περάσουν
από τους σοφούς μας εκπροσώπους;
Πως είπες; Όχι;
Αφού θες ανάπτυξη, δεν θες; Ανταγωνιστικότητα δεν θες;

Ε, τότε… θα περάσουν.
Και είναι χίλιοι δυό άλλοι τρόποι μάτια μου.

Θα «συνδέσουν» λένε
και τους ανέργους
με την Αγορά.
Θα δώσουν δηλαδή
τις λίστες των ανέργων
εκεί που πρέπει … να μην χάνουμε χρόνο και χρήμα.
Τι το πήρε το Νόμπελ • ο δικός μας μπρε;

Υπάρχει βέβαια
και άλλος τρόπος ανάγνωσης:
«Να ξέρουμε ποιος απελπισμένος
θα δεχτεί αμαχητί ό,τι του προσφέρουμε».

Και η αριστερά
να σεκοντάρει
με όνειρο
την δίκαια
ανακατανομή του πλούτου.

Α–να–κα–τα–νο–μή.

Αν μια μειοψηφία (μειονότητα, 17/12/2015)  κρατάει
το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων,
τότε όλο το χρήμα είναι δικό της.
Κατάλαβες;

Οι φόροι που προορίζονταν
για το κοινό καλό … πάει…
μας τελείωσαν σαν παραμυθάκι παιδικό.

Τα ψίχουλα θα είναι
για τη διατήρηση κρατικού μηχανισμού
και ελάχιστης κοινωνικής συνοχής.
Τα πολλά για εκείνους
που έχουν τα υπόλοιπα.
Κατάλαβες ή ακόμα;

Όσα δεν στα πάρουν με φόρους
θα στα πάρουν με κατανάλωση. Κατάλαβες ή να συνεχίσω μπρε;

***

Κι εγώ ο Ηλίθιος
να ονειρεύομαι
χώρους κατοίκησης
με φρούτα να ξεπηδάν
απ’ τα ζωντανά τοιχώματα.

Η–λί–θι–ος!

Να τριγυρνάνε
στην κεφάλα μου
οι ίδιοι στίχοι:
«…Αφέντη πάω στο βορρά,
 • να προσκυνήσω τα βουνά…»

Να περιμένω να δω στην ΤιΒι
κάτι –έστω το ελάχιστο –που
να μου ξηγά τους παλιούς τρόπους,
απ’ την απλότητα του Διογένη ως την Καστοριαδική Αυτονόμηση.

Αντ’ αυτού • να βλέπω
και να ακούω
συνταγές για σουπιές
με σπανάκι και ντομάτα!

***

Είναι κι άλλοι στίχοι
που με βασανίζουνε συχνά:

«…Σε δίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια
σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια
και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή…»
“Ηλεκτρικός Θησέας”, Γ. Μαρκόπουλος / • Δ. Βάρος.
Πρώτη Εκτέλεση: Π. Σιδηρόπουλος / Μ. Φωτίου.

Θα πάω
στους κάμπους και στα βουνά
να τους τραγουδήσω μπρε!
Να μεταφέρω
στην ύπαιθρο
τις μικροαστικές μου ασθένειες,
να γίνω και ‘γω παραγωγικό μέρος
του όλου πλάνου, κατοικίδιο σε γυάλα
που βλέπει
μέσ’ απ’ το γυαλί
τη φύση που είναι μέσα σ’ άλλη γυάλα…

Παράκαιρα όμως,
εκτός εποχής,
μπας κι από λάθος
κάνω τη ζημιά!