Remembering Ravi.

Όταν ήμουν φοιτητής –προ χιλιετίας δηλαδή, κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες –είχα συγκεκριμένα CD να με συντροφεύουν για συγκεκριμένες «εργασίες» ή διαθέσεις. Οι Rage Against the Machine για άσκηση, το “Sleeps with Angels” του Neil Young για διαύγεια απογευματινή, Skynyrd και JJ Cale για κέφια και ντέρτια.

 

Και για το άδειασμα του μυαλού;

 

Ravi Shankar!

 

Προχτές τον είχα θυμηθεί και κατέβασα ένα σωρό έργα του. Ίσως γιατί τώρα τελευταία «ψάχνω» συνεχώς ένα σημείο μες τον εγκέφαλο μου όπου όλα πάνε πίσω στο μηδέν. Σήμερα άκουσα ότι πέθανε. Δεν θα προσποιηθώ ότι ξέρω όλη του τη δουλειά, ούτε καν ότι μπορούσε πάντα να με συγκινεί. Είναι όμως κάποιες στιγμές –όπως στο «διδακτικό» του δίσκο «The Sounds of India» ή σ’ εκείνη τη κασέτα απ το Ντουμπάι που μου χάρισε ο Α –όπου ο Ravi κατάφερνε εκείνον ακριβώς το μηδενισμό του κοντέρ, σαν αυτόν που βρίσκεις μια μόλις στιγμή πριν απ΄ τ΄ όνειρο.