THE YEAR THAT (HE) WANTED TO LIVE.

.

Κοίταξε ακόμα μια φορά το καλεντάρι. 
Ήθελε να μείνει. 
Ένοιωθε πως είχε ακόμη
τόσα πολλά να κάνει.  
Ήθελε να απλώσει
το άλλοτε παντοδύναμο χέρι του
πάνω απ’ τις ημερομηνίες,
ν’ αρπάξει τις μέρες και από 31
να τις κάνει ερεζούμ 32, ερεζούμ 33 και μισό,
να μπλέξει τους μήνες με τις μέρες,
να πάρει μια επιμήκυνση. 
Μα ο κοσμάκης είχε θυμώσει
και ο Επόμενος περίμενε
στη γωνία.

Βγήκε στο μπαλκόνι
της κουζινόπορτας και φώναξε: 
«Εεεεε, εσείς εκεί κάααατω… 
Τι περιμένατε δηλαδή; 
Δε φταίω εγώ για όσα
φέρει το πέρασμα μου,
δεν έφτιαξα εγώ
τους κανόνες σας λέω. 
Εσείς… εσείς φταίτε! 
Εσείς ζείτε
όπως διαλέγετε,
εγώ απλά
μετράω τις ώρες, μετράω τις μ…»

Κανείς δεν άκουγε.

Μπήκε πίσω στη κουζίνα
και έφτιαξε καφέ. 
«Μην μας πιάσουν στον ύπνο»,
σκέφτηκε και γέλασαν τα μουστάκια του. 
Το μάτι όμως
–που άνοιξε στη πρώτη ρουφηξιά –
άφησε ένα μοναχικό δάκρυ
να δραπετεύσει. 
«Αυτό θα μείνει», μουρμούρισε. 

Την ώρα που ο Επόμενος ήρθε
σπίτι του Προηγούμενου
για να πάρει το Ρουν,
δηλαδή το επίσημο
σκήπτρο του κάθε Χρόνου,
το βρήκε να επιπλέει
σε μια λίμνη από κόκκινα δάκρυα. 
Εκείνος άφαντος. 
«Α τον μπαγάσα, που νομίζει ότι θα πάει;» 
Ύστερα κάλεσε τους συμβούλους του
για να φτιάξουν το νέο ετήσιο πλάνο. 

Το οργισμένο πλήθος
τσάκωσε τον Προηγούμενο
λίγο πριν επιβιβαστεί
σε ένα αεροπλάνο
με προορισμό το Βλαδιβοστόκ. 
Τι περίμενε να βρει εκεί,
κανείς δεν κατάλαβε. 
Του έσκισαν τα ρούχα
στο σημείο που τον βρήκαν
και τον έκαναν κομματάκια. 
Κυριολεκτικά. 

Ήθελαν και εκείνοι
πίσω το αίμα τους,
ο καθένας ήθελε πίσω
ένα Κάτι Που Χάθηκε:
Τα νιάτα τους,
κάποια
παλιά αγάπη που μαράζωσε,
τις άπειρες στιγμές
υπακοής στη κάθε Αρχή,
τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για καλύτερη ζωή,
τα εξαϋλωμένα όνειρα αξιοπρέπειας…

Πρόλαβε μόνο να ψελλίσει: «Εεε… εγώ…»