Salto Mortale

«…We find ourselves on different sides

of a line nobody drew

though it all may be one in the higher eye

down here where we live it is two…»

Leonard Cohen.

Να σας πω

αυτό που καταλαβαίνω εγώ,

όσο πιο απλά μπορώ.

Με το που βρήκαμε τα αέρια μας

–ως γνήσιοι απόγονοι του Μακαρίου –

επιχειρήσαμε να κάνουμε παιχνίδι

ακροβατώντας ανάμεσα σε Μεγάλες Δυνάμεις.

Τούτη η βιαστική

–καθότι πειναλέοι –

κίνηση μας απεδείχθη

Σάλτο Μορτάλε.

Όταν σε συζητήσεις μου –εκτός Διαδικτύου –εξέφραζα την άποψη πως διαλέξαμε την χειρότερη περίοδο να εμπλακούμε στο αέριο παιχνίδι και πως καλύτερα θα ήταν να «βάζαμε καπάκι», να καθυστερήσουμε δηλαδή τη –μετά τις συμφωνίες καθορισμού ΑΟΖ –διαδικασία αντί να την επιταχύνουμε, αυτό που εισέπραττα ήταν το χαρακτηριστικό βλέμμα τύπου: «Τα χάπια σου τα πήρες;»

Το να αφήνεις μια πηγή ανεκμετάλλευτη –ακόμη και μετά την επιβεβαίωση της ύπαρξης κοιτασμάτων –φαινόταν στους πλείστους συνομιλητές μου ως πράξη εντελώς παράλογη. Κάτι τέτοιο βέβαια γίνεται ήδη από αυτούς που διαχειρίζονται τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο, κυρίως για λόγους διαχείρισης του ύψους παραγωγής και των τιμών.  Γιατί όμως να κάναμε εμείς κάτι τέτοιο;

Κυρίως… για να αποφύγουμε ακριβώς το μπλέξιμο στο οποίο βρεθήκαμε τώρα. Η Γερμανία –ούμπερ άλες –δεν ενδιαφέρεται ΜΟΝΟΝ για τα ρωσικά κεφάλαια και τις εσωτερικές της πολιτικές ισορροπίες. Ένα εξίσου σημαντικό –για την ίδια –πρόβλημα είναι η σχεδόν μονοπωλιακή κατάσταση στο εμπόριο και τη διοχέτευση φυσικού αερίου για τις περιοχές από Ουκρανία μέχρι Κεντροδυτική Ευρώπη, κατάσταση που βεβαίως δίνει τεράστιο οικονομικό αλλά και πολιτικό πλεονέκτημα στους εν Χριστώ αδελφούς Ρούσκι. Αναμενόμενη επομένως η επιθυμία των Γερμανών –και όχι μόνο –να «τσιγκλήσουν» τους Ρώσους όπως μπορούν αλλά και να διεκδικούν εναλλακτικές πηγές φυσικού αερίου.

Επιπλέον, θα αποχτούσαμε μια κάποια διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στους Ευρωπαίους Εταίρους, νοουμένου βέβαια πως θα αποφασίζαμε πρώτα ότι θέλουμε να παραμείνουμε στο χώρο όπου ταχθήκαμε μέσω της ένταξης μας στην Ευρώπη και ίσως έτσι να διεκδικούσαμε πιο ουσιαστικό «αέριο» ρόλο… τόσο για εμάς, όσο και για την Μαμά Ελλάδα. Εάν αλλιώς αποφασίζαμε… η καθυστέρηση θα μας επέτρεπε συντεταγμένα να προετοιμάζαμε το έδαφος για την όποια κίνησή μας.

Εμείς όμως αποχαυνωθήκαμε εν μέσω των αερίων μιας βλακώδους ονείρωξης, ότι δηλαδή θα χτίσουμε «στρατηγικές συμμαχίες» με Δυνάμεις που έχουν αντιμαχόμενα συμφέροντα. Μακάριοι οι του Μακαρίου απόγονοι… ή Μακαρίτες;

Αντ’ αυτού, όλοι… μα ΟΛΟΙ οι ηγετίσκοι μας συναίνεσαν –φαινομενικά –στο σενάριο της «στρατηγικής παρτούζας», ενώ παρασκηνιακά προσπαθούσε ο καθένας να σπρώξει την «αγάπη» μας προς εκείνο ή ετούτο τον εραστή. Για λόγους πολιτικού ή/και οικονομικού κέρδους. Γνήσιοι απόγονοι της μετά το 21 κατάστασης στην Ελλάδα… με φιλο–ρωσική, φιλο–γαλλική, φιλο–τρέχα–γύρευε ατζέντα ο καθένας.

Προσωπικά πιστεύω πως σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου δηλαδή βρίσκεται φυσικός πλούτος σε μια μικρή και αδύναμη χώρα, σπανίως αυτό λειτουργεί προς όφελος του λαού αυτής της χώρας. Ακόμη όμως και μέσα στο πλαίσιο της «καλύτερης δυνατής λύσης», δεν αντιλαμβάνομαι το πως αυτή μπορεί να επιτευχθεί –αντί μιας καταστροφικής –εφόσον δεν έχουν εξασφαλισθεί ΠΡΩΤΑ η οικονομική σταθερότητα σε Ελλάδα και Κύπρο … καθώς και η πολιτική σταθερότητα στη Συρία. Με τα μπατζάκια μας φλεγόμενα και με τους «εραστές» μας ήδη να πετάνε βαρελότα στο κορμί της γειτόνισσας… τι σκατά γάμο περιμέναμε να κάνουμε;

Έτσι βρεθήκαμε –αντί σε νυφικό κρεβάτι –σε ένα πεδίο μάχης. Οι της Πηνελόπης οι ερασταί… είτε θα συνεχίσουν τις αψιμαχίες πάνω απ’ το κορμί μας, είτε θα συνάψουν μεταξύ τους γάμο. Το μόνο σίγουρο είναι πως την «αγάπη» μας θα την πάρουν με το ζόρι… χωρίς καν την «πολυπόθητη» αποκατάσταση με Παπά και με Κουμπάρο.

***

Για όσα άλλα ακούγονται από τα διάφορα –ένθεν και ένθεν –στρατιωτάκια, μόνο αηδία μπορώ να νοιώσω.

Ρεβανσισμός και «κίστημα» από τους χαμένους των τελευταίων εκλογών, πανηλίθιες συγκρίσεις με το δημοψήφισμα του 04 από υποστηρικτές και ενάντιους του «κουρέματος», παιδαριώδεις απόψεις για το τι πραγματικά βαραίνει μέσα στο μυαλό των εντός της βουλής από αυτούς που διαμαρτύρονταν απ’ έξω, ενθουσιασμός και απελπισία σε επίπεδα φυσιολογικά μόνο για κρετίνο που για πρώτη φορά παρακολουθεί το «Φόρεστ Γκαμπ».

Ο Αναστασιάδης ανίκανος και προδότης που έφερε την πρόταση ενώπιον της Βουλής, ο δε εκβιασμός των Ευρωπαίων να θεωρείται ως μη ικανοποιητική δικαιολογία. Ε, αφού θέλετε συγκρίσεις με το 04… να σας δώσω εγώ μια. Ισχύει άραγε το ίδιο για τον μακαρίτη Παπαδόπουλο που έφερε ενώπιον μας το δημοψήφισμα; Δεν είχε πιαστεί –μαζί με όλη την πολιτική ηγεσία –αδιάβαστος και εκείνος τότε;

Αδικία η αποκοπή από τα λεφτά των μικροκαταθετών, αδικία και εξοντωτικό κτύπημα εις βάρος της κυπριακής οικονομίας η αποκοπή από τους μεγαλοκαταθέτες –και δη τους Ρώσους. Δηλαδή νομίζατε ότι ετούτο το σύστημα παράγει δικαιοσύνη; Οι κατά το δοκούν αποκοπές μισθών, η φορολόγηση και τα χαράτσια δηλαδή δεν θα ήταν αδικία; Όταν οι αποκοπές ή το όποιο πρόστιμο πάνε στην ίδια την Τράπεζα και τους μετόχους της, αυτή μετά δεν παίρνει τα χρήματα πίσω από τους πελάτες και τους (κατώτερους) υπαλλήλους της; Οι διάφορες επενδύσεις και τα δάνεια των Τραπεζών δεν γίνονταν πάντα στη πλάτη των καταθέσεων του κοσμάκη; Απλά, τότε κέρδιζε το άλογο στο οποίο στοιχημάτιζαν και κανένας δεν παραπονιόταν, τώρα το άλογο έμεινε στην εκκίνηση.

Και μιζέρια. Πολλή μιζέρια!

Τα λεφτάααα μααααςςςς. Εννά μας τα φάσειιιιιν. Οι Ρώωωσσσσοοοιιιι μμμααααςςς. Που μόνο καλά είδαμε από αυτούουουους. Η ανάπτυξηηηηη. Που θα ρίχναμε τσιμέντο ακόμη και πάνω απ’ τους τάφους των παππούδων μας για να φτιάξουμε γραφεία και «απάρτμεντς».

Να καταλάβω την αγωνία του ανθρώπου που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Να καταλάβω και αυτόν που βλέπει τις προοπτικές για ένα αξιοπρεπές αύριο να εξανεμίζονται. Να λυπηθώ για αυτόν που μπορεί να πουλήσει το εξοχικό ή το 2ο ή και 3ο αυτοκίνητο του, και να του αρκεί αυτό για να ζήσει ένα χρόνο + … αδυνατώ.

Όπως αδυνατώ να κατανοήσω την έκπληξη του κόσμου στο άκουσμα των φημών περί εξόδου χρημάτων που ανήκουν σε πολιτικούς και επιχειρηματίες λίγο πριν «γίνει το κακό». Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, θέλω να ρωτήσω όμως κάτι άλλο. Γιατί νομίσατε διορίζουμε –εδώ και καιρό –πρόξενους σε νησιά της Καραϊβικής που είναι μικρότερα κι’ από εμάς βρε μπουμπούνες; Για τους χιλιάδες των κύπριων παραθεριστών που μπορεί να χάσουνε το διαβατήριο τους σε κάποια ονειρική παραλία; Βλάκες, ε βλάκες!

Στην ουσία όμως ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι αξιοθρήνητοι γιατί αυτό για το οποίο κλαίμε δεν είναι η ανεξαρτησία μας. Αυτή δεν απειλείται, αυτή χάθηκε προ πολλού. Το βόλεμα μας απειλείται. Ο Αστός μέσα μας. Ο εθισμός μας στο έτοιμο, στο εύκολο, η επίκτητη αντίδραση μας στο κουδούνι του κύριου Παβλόφ που κάνει τα σάλια μας να τρέχουν για ένα κομμάτι πλαστικό κρέας, η θλιβερή στύση μας μπρος στη θέα μιας ζωής–σκύλας, ντυμένης με τις τελευταίες προτάσεις του «Cosmopolitan».

***

Ήθελα να γράψω κι’ άλλα, να επεκτείνω τη σκέψη μου σε άλλα επίπεδα. Δεν βρίσκω τη δύναμη αλλά ούτε και ουσιαστικό λόγο. Γιατί να συζητώ με τους ήδη αποσβολωμένους το ΓΙΑΤΙ κάποιοι θεωρούν πως πρέπει τα επί μέρους συστήματα να καταρρεύσουν; Εδώ δεν καταλαβαίνουμε καλά-καλά το πώς! Πως αλλάζοντας τους κανόνες για καταθέτες και φοροφυγάδες κάνεις ποιο ελκυστικό το απόλυτα ψηφιακό χρήμα. Πως τα διατροφικά σκάνδαλα και η γενικότερη διαφθορά είναι πιο χρήσιμα σε άνθιση και ως ο κανόνας παρά σαν μεμονωμένα περιστατικά. Πως ο καταλληλότερος πολιτικός είναι ο ανίκανος. Πως οι αποφάσεις για το πώς πρέπει να ζουν οι μάζες έχουν ήδη παρθεί από εκείνους που θεωρούν δικαίωμα τους …όχι μόνο να κάνουν αυτή την επιλογή για τους άλλους αλλά και να επιλέξουν αλλιώς για τους εαυτούς τους. Πως η μετεξέλιξη του Κοινωνικού Δαρβινισμού δεν σταμάτησε στα κλειστά στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Ναζί αλλά κάθεται τώρα σε ένα γραφείο και μελετά τη μέθοδο δια της οποίας οι μάζες θα προτείνουν οι ίδιες τρόπο ζωής σε ανοικτά στρατόπεδα. Πως το σενάριο «Atlas Shrugged» της Ayn Rand κυκλοφορούσε μέσα σε κεφάλια Δανειστών των Δανειστών πολύ πριν εμφανιστεί η Thatcher ή ο Reagan. Πάρτε λοιπόν το κοντάρι σας και ανεβείτε στο σκοινί. Καλή πτώση.

«Now gently faster
Building in momentum
Until success or disaster
Befalls the master
Of the tightrope walk…»
The Damned.