Goal–Post.

Η απόδοση της όποιας «Εθνικής» δεν αντικατοπτρίζει την όποια ανωτερότητα ή κατωτερότητα του όποιου DNA. Για την ακρίβεια, δεν αντικατοπτρίζει καν την «ποδοσφαιρική κατάσταση» της χώρας και του συγκεκριμένου πρωταθλήματος.   

Δείτε την Ολλανδία για παράδειγμα. Νομίζετε πως το Ολλανδικό πρωτάθλημα είναι εφάμιλλο της Εθνικής Ολλανδίας; Γελιέστε! Ούτε σπουδαίο είναι, ούτε και το πιο καθαρό. Ορισμένα πιτσιρίκια από το πρωτάθλημα τους έχουν στην εθνική τους ομάδα και αρκετά εξ αυτών είναι καλοί παίκτες, τούτο όμως δεν αρκεί για να πει κάποιος ότι το πρωτάθλημα τους είναι τόσο καλό όσο μια εθνική με Φαν Πέρσι, Χούντελαρ, Σνάιτερ και Ρόμπεν.

Η απόδοση της όποιας «Εθνικής» αντικατοπτρίζει κυρίως την εξυπνάδα αλλά και τις μονομανίες της αντίστοιχης Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας… μετά τις ικανότητες (και τις επιλογές) του Προπονητή … και μετά την κατάσταση των παικτών που επελέγησαν κατά την συγκεκριμένη περίοδο –για την συγκεκριμένη διοργάνωση.

Δείτε για παράδειγμα την Αργεντινή στο προηγούμενο Μουντιάλ –με Μαραντόνα για Προπονητή.

Η καλή ή κακή απόδοση της όποιας Εθνικής δεν θα έπρεπε να «εξιτάρει» τον όποιο εθνι-κ-άφρο-να ή/και τον όποιο «κοσμο–πολίτη». Αν μη τι άλλο, από τους δεύτερους περίμενα να υπερισχύει μέσα τους η Λογική αντί του Συναισθήματος. Φευ!

Ίσως τελικά να μην είναι θέμα ιδεολογικής κατεύθυνσης. Η εμπάθεια –με όποιο χρώμα και αν βάφεται –προδίδει το που πραγματικά «δείχνει» η πυξίδα του καθενός μας. Ο πληγωμένος εγωισμός του κάθε μικροπρεπή ανθρώπου λάμπει ζοφερά στις «νίκες» και στης «ήττες». Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα κόκα-κόλα…

Dreamer. [Παγκόσμιο – Ποίηση]

Έβλεπα λέει ένα χάρτη

των αποξενωμένων περιοχών

και τα πιτσιρίκια έτρεχαν

–έτρεχαν με τη μπάλα στα πόδια –

πάσες, μπαλιές, σουτ,

πάνω–κάτω στους πρόποδες

του Πενταδακτύλου·

στο τέλος έμπαιναν στα σπίτια

με τη μπάλα ακόμα να χοροπηδάει,

μπήκανε στις κουζίνες

και οι άνθρωποι

τους τράταραν

παξιμάδια και καρπούζι.

Κάποια αδυναμία στην τελική πάσα την διέκρινα.

Return to the Markets

Shipwrecks and Refugees.

Κάθονται δίπλα ο ένας στον άλλο, ακουμπώντας στην μπάρα παρακμιακού της ενδοχώρας κάποιας Νήσου. Ένας οικονομικός μετανάστης εξ Ελλάδος και ένας ντόπιος  μπεκρούλιακας· αμφότεροι με καταγωγή –κάπου στο βάθος του Χρόνου –από Μικρά Ασία.

Ανταλλάζουν Ιστορίες προσωπικές. Για το πώς ο προπάππους του ενός είχε πλοία που κουβάλαγαν ξυλεία σε δρομολόγια Σμύρνη – Λίβανο και τούμπαλιν. Για το πώς ο προπάππους του άλλου έφτιαχνε σαπούνια «εργοστασιακά» για τις κυράδες –λίγο έξω απ’ την ίδια πόλη.

Κι’ αφού κατάπιανε ακόμη ένα μεξικάνικο φαρμάκι από χρυσό, ο τόπακας –μη αντέχοντας άλλο –την αμολάει την σκέψη που τον έτρωγε:

«…Δηλαδή, ρε ‘συ, λίγο αλλιώς να γίνονταν τα πράγματα … τώρα εμείς … τα ναυάγια … θα ήμασταν λέει δύο καλοαναθρεμμένα θρεφτάρια της αστικής τάξεως …πρόσεξε, ε… που θα τα πίναμε σε κανένα καπηλειό ή σε καν’α τεκέ –σε κάποιο κυριλέ προάστιο της Σμύρνης. Ο Σιορ Υιός Εφοπλιστή και ο Κόντε Υιός Βιομήχανου!»

Horses.