Mourning Optimism.
Ποια απαισιοδοξία μάτια μου;
Φύσει και θέσει, θρηνούντες αισιόδοξοι είμεθα και θα στο αποδείξω.
Κοίτα τους ανθρώπους τριγύρω σου.
Όλοι τους… όλοι μας θα πεθάνουμε και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό.
Όμως σηκώνεσαι το πρωί απ’ το κρεβάτι σου –με παυσίπονα, με δεκανίκια, με αποδράσεις –και συνεχίζεις.
Ζεις.
Γιατρέ, πιάσε ένα up –tempo…
PS
Labels: ΑΠ - ΕΥΘΎΝΟΜΑΙ, ΕΜΠΡΙΜΈ, ΚΑΚΟ-ΠΟΙΗΣΗ, ΞΕΝΙΤΕΊΑ