«ΑΤΝ», Paradigm 1: ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΜΩΜΑΤΑ

(Βάλτε Θηβαίο «Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου»)
«… Μη την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια

γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί

μέσα σε μια μέρα μονάχα

χίλιες φορές για να σωθεί…»

Συγκάτοικος με την «πρώην»,

οι τσακωμοί πιο συχνοί από «επαναπροσεγγίσεις» μίας νυχτός

(α ρε Παπαπέτρου, τι μας έκαμες)

και τα νεύρα σμπαράλια.

Τις τελευταίες μέρες δεν υπήρχε επικοινωνία χωρίς καυγά.

Προηγήθηκε μια δύσκολη νύχτα βομβαρδισμών.

Έξω χτυπούσε πλην είκοσι.

Εκείνη είχε πρωινό course.

Εσύ ανέκαθεν φρόντιζες να μην έχεις πρωινά και συχνά να έχεις και «off».

Με το που ξεπόρτισε είπες να ασχοληθείς με την τέχνη των οικοκυρικών.

Δεν ξέρω τι μαντζούνια φταίγανε

(ίσως το «sleepy time tea» από την προηγούμενη νύχτα)

…η έμπνευση όμως ήταν

τρομαχτική!

Δεν συγύρισες τα ρούχα της όπως κάθε άλλη φορά.

Δεν έβαλες φρέσκα σεντόνια στο κρεβάτι της

και δεν έφτιαξες το δωμάτιο για να δείχνει φιλόξενο.

Τα άφησες όπως τα άφησε αυτή,

μια ανακατωσούρα χειρότερη και από τη «σχέση» σας.

Άναψες τη θέρμανση μόνο στο κεντρικό δωμάτιο (καθιστικό-κουζίνα)

που από καιρό είχε μετατραπεί σε «καταφύγιο εκδιωχθέντος Αγρινού».

Έκλεισες την πόρτα που χώριζε τους δύο χώρους.

Φρόντισες να καθαρίσει η κουζίνα,

να ‘ναι όλα συγυρισμένα

και να υπάρχει εύκολη πρόσβαση για ότι αναγκαίο,

αφήνοντας μόνο κάτι δικά της πιάτα & ποτήρια.

Έφτιαξες νοστιμότατο φαγητό,

ίσα-ίσα που να φτάνει για δεύτερο πιάτο.

Πήρες απ’ το Liqueur Store απέναντι ένα καλό κόκκινο.

Ξέθαψες από το βάθος κάποιου συρταριού

κεριά και αποσμητικό χώρου.

Έβαλες χέρι σε καναπέ και τραπεζάκι,

έμοιασαν με ανοικτή αγκάλη όταν τελείωσες.

Ένα στρώμα ριγμένο χάμω

–μπρος απ’ την TV –

κατάφερες να το κάνεις να εκπέμπει θαλπωρή

με καινούρια σεντόνια και προσεγμένο στρώσιμο.

Στο μπάνιο καθάρισες

μα άφησες τα άπλυτα της ρούχα όπου τα βρήκες.

Έβαλες καθαρές πετσέτες για σένα στο κρεμαστάρι,

άφησες τις ταλαιπωρημένες δικές της απείραχτες.

Σε βρήκε την ώρα που έτρωγες,

νηφάλιο στον καναπέ

μπρος από την TV

με το φωτισμό ευχάριστο

και το χώρο ζεστό και φιλόξενο.

Δεν τη ρώτησες με ζήλεια

που ήταν και τι έκανε,

δεν κρατούσες μούτρα,

λειτούργησες «πάνω και πέραν»

από όσα προηγήθηκαν όλες αυτές τις μέρες.

Μπήκε και πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο της.

Στο πρόσωπο της η κούραση και το κρύο

είχαν ζωγραφίσει το «Η Guernica Σαν Ανάποδο Γαμώτο».

Δεν σου είπε ούτε ένα γεια.

Άκουσες τον ήχο μιας σάκας που πέφτει στο πάτωμα και έμοιαζε ασήκωτη.

ΓΚΝΤΟΥΠ !

Μετά από 5 λεπτά βγήκε.

Κρύωνε και ήθελε να ζεσταθεί,

κοίταζε γύρω της αναποφάσιστα.

Στα 6 λεπτά έκατσε κοντά σου.

Η μάχη στο κλειστοφοβικό της δωμάτιο

δεν κερδιζόταν με ξόρκια

από κουρασμένη – Κακόυργα Βασίλισσα.

Στα 7 λεπτά άρχισε να μιλά.

Πεινούσε.

Στα 9 λεπτά την ζέσταιναν ένα πιάτο φαί

και ένα ποτηράκι κρασί.

Απορούσε με την ηρεμία σου.

Στα 10 λεπτά μιλούσατε χαμογελώντας.

Ήθελε ευχάριστη κουβέντα και ανεμελιά.

Στα 20 λεπτά ξεκαρδιζόταν με το ρεπερτόριο

«κριτική στην Αμερικάνικη Τηλεόραση»

που ξεδίπλωνες μπρος τα μάτια της

--σαν Denis Leary σπινταρισμένος από υπερβολική δόση SUDAFED.

Της έλειπε η ανθρώπινη επαφή.

Στα 25 λεπτά άρχισε τα πειράγματα.

Ένοιωθε κουρασμένη από τους «players»

της τοπικής, φοιτητικής-ερωτικής σκηνής.

Στα 30 λεπτά ζήτησε μασάζ.

Ήθελε να νοιώσει αποδοχή “as is”

και χωρίς ανταλλάγματα μα

οι «παίχτες» δεν κάνουν τέτοιες ξήγες.

Στην 1 ώρα δαγκωνόσασταν

γυμνοί ανάμεσα στα σεντόνια σου

σαν κουταβάκια.

Έπεφτε, έπεφτε

σε ένα κενό που από μικρή την τρόμαζε

και χρειαζόταν επειγόντως δίχτυ ασφαλείας,

έστω και μπαλωμένο σαν την αφεντιά σου.

Στο τέλος της νύχτας

την αποκοίμιζες στην αγκαλιά σου

και έμοιαζε το πρόσωπό της σαν μικρού παιδιού.

(Τώρα βρέστε Ani DiFranco, album: Little Plastic Castle, track "As Is")

"...when i look around

i think this, this is good enough

and i try to laugh

at whatever life brings

'cuz when i look down

i just miss all the good stuff

and when i look up

i just trip over things

i've got no illusions about you

guess what i never did

when i say

when i say i'll take it

i mean i mean as is ..."

«Η ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΗ», interlude: ANIMALS… apes and monkeys

(Επειδή μου την έσπασε το YouTube με τις πουστιές του, ψάχτε στα CD σας ή στο Διαδύκτιο και βρέστε το άλπουμ Animals των Pink Floyd, track 2: "Dogs" ως soundtrack για το κείμενο)

Ένα πιθήκι που λειτουργεί μέσα στην πιθηκο-ομάδα δεν έχει πολλές επιλογές. Αν το A-male ή το A-female –αναλόγως, θα εννοείτε όπου βάζω μόνο αρσενικό –έχει γεράσει ή χαθεί, θα μπει και αυτό στη κούρσα της διαδοχής. Ακόμη και όταν άλλα πιθήκια έχουν σειρά ή όταν ο/η αρχηγός είναι ακόμη ακμαίο ζώο, η προσπάθεια ως εξάσκηση είναι must για κάθε πιθηκάκι με αξιοπρέπεια. Εν τω μεταξύ, υπάρχει και το κτίσιμο συμμαχιών, ο αγώνας για κατάταξη στην υπόλοιπη «σειρά ιεραρχίας» μέσω της πειθαρχίας ή της αμφισβήτησης, κλπ.
Αν το A-male χαζεύει αμέριμνο τους καυκάσιους τουρίστες που ήρθαν για σαφάρι… το άπλωμα του χεριού ενός κατώτερου ιεραρχικά πίθηκου, προς τους χουρμάδες στο αγαπημένο κλωνί του αρχηγού ή την πιο γόνιμη πιθηκίνα του, μπορεί να επιφέρει σοβαρότατες κυρώσεις –ακόμη και το θάνατο. Και όμως συμβαίνει.

Η εικόνα με τους στίχους στο πλάι είναι επεξεργασία ιδιοκτησίας των Pink Floyd. Ελπίζω πως δεν θα μου κινήσουν αγωγή. Τι να πάρουν οι πολυεκατομμυριούχοι από το μη έχοντα. Τα κέρατά του;
Το Γουρούνι, το Σκυλί, το Πρόβατο… όλα τα ζώα παίζουν τέτοιους ρόλους –το καθένα στους κύκλους του –στο πλαίσιο της ζωικής Οικονομίας της Ελεύθερης Αγοράς, στη δίνη του ξέφρενου κυνηγιού για «Μάσα-μάσα και Φίκι-φίκι».

Εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως π.χ. όταν σε περιόδους λιμού γίνονται εντός της αγέλης υποχωρήσεις για να εξασφαλιστεί η επιβίωση όλων των μελών… αλλά αυτό μόνο για όσο διάστημα η υποχώρηση μπρος στο «κοινό καλό» δεν απειλεί την επιβίωση των όσων έχουν την πρωτοκαθεδρία. Ή ακόμη όταν επείγει η επιβίωση νεογνών –αλλιώς η διαιώνιση πάει στράφι –για όσο τουλάχιστον η ισορροπία ανάμεσα στις πιθανότητες επιβίωσης του νεογνού και της δυνατότητας του γονιού να παράγει περαιτέρω είναι ευνοϊκή. Ακόμη και όταν το γατάκι που κουρνιάζει στα σκαλοπάτια της κουζινόπορτας μου κάνει χώρο για να φάει και το συντρόφι του, τούτο γίνεται στο πλαίσιο της δημιουργίας οικογένειας ή ομάδας, στην πρόνοια δηλαδή για τις ευνοϊκότερες συνθήκες που θα εξασφαλίσουν: α) την καλοζωία για εαυτό και β) την καλοζωία για τους απόγονους.
Σαν κανόνας όμως, το παγώνι θα επιδείξει το πλούσιο φτέρωμα του, οι λύκοι θα τσακωθούν για εδαφικές παραβιάσεις, τα ώριμο βουβάλι θα αποθαρρύνει τον έφηβο, επίδοξο βουβαλο-εραστή, … και ο Άνθρωπος… Ο Άνθρωπος;

Παρόμοια είναι και η συμπεριφορά του ανθρώπου. Βέβαια, η τάση του για δημιουργία πολύπλοκων κοινωνικών συνόλων, τα αλληλοσυνδεόμενα και πολυσήμαντα γνωσιακά σχήματα που η κοινωνικοποίηση ενισχύει, η πληθώρα διαφοροποιημένων συμβολισμών σε διάφορες κουλτούρες… κάνουν μερικές φορές πιο δύσκολη την αναγνώριση τέτοιων συμπεριφορών. Είναι όμως εκεί. (Δέστε ντοκιμαντέρ του απίθανου

David Attenborough

, προσπαθώντας να βρείτε αναλογίες μεταξύ ζωικών συμπεριφορών και ανθρωπίνων).

************************

Ο Ανθρωπισμός δεν έχει ως βάση του μια προσέγγιση του τύπου «να ‘μαστε όλοι αγαπημένοι, να σεβόμαστε τα δικαιώματα των άλλων, να καταργήσουμε την εκμετάλλευση του Ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του, κλπ». Αυτά είναι συμπεράσματα στα οποία κάποιος μπορεί να φτάσει άμα ξεκινά από την θεμελιώδη Αρχή του Ανθρωπισμού (μπορεί και όχι): «Ο Άνθρωπος σε κάτι τις πρέπει να διαφέρει από τα Ζώα».

Ακολουθώντας μονοπάτια μιας περίεργης λογικής –πως αλλιώς θα χαρακτηρίζατε τον Ανθρωπισμό ενός Χαμηλού Νοημοσύνης Κερασφόρου Τετράποδου που συχνάζει στα κατσάβραχα της Κύπρου; --συμπεραίνω πως:
1) Η διαφορά τούτη πρέπει να εστιάζεται ακριβώς εκεί όπου η Εξελικτική πορεία της Ζωής καλεί τον Άνθρωπο να ελέγξει –και όχι να εγκαταλείψει* –το βασικότερο εργαλείο της ως τώρα, δηλαδή την τάση του για Νίκη στον –Μάσα μάσα, Φίκι, φίκι –αγώνα για επιβίωση.
2) Η διαφορά αυτή είναι αναγκαία γιατί η συνεχής παράδοση στην ολοένα και πιο αδηφάγα, πιο αυτοεξυπηρετούμενη τάση μας να ενδυθούμε την «Αύρα του Νικητή» εγκυμονεί θανάσιμους κινδύνους (το γιατί μετά). Είναι δηλαδή αναγκαία για λόγους όχι αφηρημένα αλτρουιστικούς αλλά καθαρά ωφελιμιστικούς. (oh yes)

* Οι απαρνητές της χαράς σε κάθε θρησκεία ή σύστημα -πλήν αυτού στο οποίο ζούμε --καλούν τον πιστό σε νηστεία, αποχή, κλπ. Άμα αυτό γίνεται για «ρεγουλάρισμα» των επιθυμιών, της τάσης για αυτό-ευχαρίστηση (μη γελάτε πονηρά μωρά!) …καλώς. Δεν εξυπηρετά όμως κανένα σκοπό η άκρατη εχθρότητα και η προσπάθεια για καταστολή π.χ. η πολεμική της Χριστιανικής Εκκλησίας απέναντι στην ηδονή. Υπάρχει λόγος που η Φύση έβαλε αυτούς τους μηχανισμούς στα ζωντανά, δεν είναι «αμαρτωλά κατασκευάσματα του Σατανά» και επιπλέον είναι ουσιαστικό μέρος της Ανθρώπινης Eμπειρίας, δηλαδή του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Ούτε και η –χωρίς εξήγηση –θυσία αυτών τον ατομικιστικών χαρακτηριστικών στο βωμό ενός όποιου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ενός όποιου άλλου «εμείς» δεν μπορεί να πείσει και να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα.

Πάρτε παράδειγμα τους Σοβιετικούς. Ήδη από το μεσοπόλεμο οι Αμερικάνοι είχαν έτοιμη απάντηση … με προκάτ σπίτια και «απελευθερωτικές» ηλεκτρικές συσκευές, με καλέσματα για «downtown» (ποιος ξέρει το τραγούδι;) και υποσχέσεις ευδαιμονίας, τσάκισαν και το ντόπιο εργατικό κίνημα –με τη βοήθεια της μαφίας –και το υπόλοιπο –με τη βοήθεια διεφθαρμένων ή φοβισμένων από την κόκκινη λαίλαπα καθεστώτων –δυτικοευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.

Έτσι πήραν τα σώβρακα του Πατερούλη Στάλιν..

Ναι, ήσαν κόκκινα από το αίμα των εκατομμυρίων θυμάτων του. Ουσιαστικά, το καθεστώς που δήθεν θα εφάρμοζε το «εμείς», λογικοποίησε –με τη δύναμη του σφυροδρέπανου –το «εγώ» σαν προστάτη του «εμείς». Στράφηκε δηλαδή πάλι στην τάση για επιβολή, στην ανάγκη για απόκτηση της «Αύρας του Νικητή», την οποία ποτέ δεν κατανόησε ως το Αρχέτυπο του Homo Capitalis. Η ειρωνεία είναι πως όλες εκείνες οι ταινίες προπαγάνδας που ο Πατερούλης παρήγγειλε πολύ πριν το Hollywood ξυπνήσει… προωθούσαν ακριβώς μια αίσθηση Σοβιετικής, αντίστοιχης «Αύρας του Νικητή». Ξέχασε όμως το βασικό. Άμα ο κόσμος κατάλαβε –ειδικά μετά τον WW II –πως «δεν έχει κοκό» άρχισε να ξεροσταλιάζει με τις εικόνες του «American Dream».

Povre Πατερούλη, δεν έφτανε που σκότωσες, βασάνισες, φυλάκισες και καταδυνάστευσες τα πιθηκάκια ...τους πήρες και τη μπανάνα ζητώντας τους να δεκτούν πως είναι για το καλό τους. Μπροστά σε τέτοια βλακεία... ακόμη και ο Άβερελ θα την κοπανούσε... ο δε Ραν-ταν-πλαν θα τη μυριζόταν από χιλιόμετρα. Ας ρώταγες ιθαγενείς στον Orinoco ποταμό, είχαν αρκετό χρόνο να κοιτάνε τους δενδρόβιους συγγενείς τους και θα μπορούσαν να σου πουν:

MONKEY WANN'A BANANA (link)

Mαϊμούνια και πιθήκια μαζί.


Harry Belafonte - Banana Boat Song (day-o)
Day-o, day-o
Daylight come and me wan' go home
Day, me say day, me say day, me say day
Me say day, me
say day-o
Daylight come and me wan' go home

Work all night on a drink of rum
Daylight come and me
wan' go home
Stack banana till de mornin' come
Daylight come and me wan' go home
Come, Mister
tally man, tally me banana
Daylight come and me wan'
go home
Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and me wan' go home

Lift six
foot, seven foot, eight foot bunch
Daylight come and me
wan' go home
Six foot, seven foot, eight foot bunch
Daylight come and me wan' go home
Day, me say
day-o
Daylight come and me wan' go home
Day, me
say day, me say day, me say day...
Daylight come and me
wan' go home
A beautiful bunch o' ripe
banana
Daylight come and me wan' go home
Hide the
deadly black tarantula
Daylight come and me wan' go
home
Lift six foot, seven foot, eight foot bunch
Daylight come and me wan' go home
Six foot, seven
foot, eight foot bunch
Daylight come and me wan' go
home
Day, me say day-o
Daylight come and me
wan' go home
Day, me say day, me say day, me say
day...
Daylight come and me wan' go home
Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and
me wan' go home
Come, Mister tally man, tally me
banana
Daylight come and me wan' go home
Day-o, day-o
Daylight come and me wan' go home
Day, me say day, me say day, me say day
Me say day, me
say day-o
Daylight come and me wan' go home

ΚΙ. ΜΑ. ΜΕ.

ΚΙνημα ΜΑζικής ΜΕτανάστευσης

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Σκοπός του ΚΙΜΑΜΕ είναι η συγκέντρωση ικανοποιητικών πόρων (χρηματικό ποσό, ακίνητη και κινητή περιουσία) ούτως ώστε να επιτευχθεί η μαζική μετανάστευση των μελών του σε προορισμό ή προορισμούς που θα είναι κοινά αποδεκτοί*.

Ως ενδεδειγμένος τρόπος για τη συγκέντρωση τέτοιων πόρων θεωρούνται όλες οι νόμιμες (λέμε τώρα) επιχειρηματικές δραστηριότητες, η αποταμίευση –με τους ευνοϊκότερους όρους –σε κοινό λογαριασμό, η αξιοποίηση ευρωπαϊκών ή / και άλλων κονδυλίων (UNOPS & Ταμείο τΑΣΣΟΥ αποκλείονται)…
Οι επενδύσεις στο Χ.Α.Κ. επιτρέπονται αλλά δεν ενδείκνυνται λόγω της γνωστής προϊστορίας του θεσμού. (Σημείωση, όποιος ξέρει κανέναν σί'ουρον -άππαρον, όι μετοχην -να μας το πει).

Το Κίνημα ΔΕΝ είναι πολιτικής φύσεως. Ενθαρρύνονται όμως τα μέλη του στην όποια προσπάθεια τους να αναδειχθούν σε πολιτικά, πολιτειακά ή άλλα αξιώματα εφόσον αυτό δεν θα παρεμποδίζει τη λειτουργία τους εντός του κινήματος ή / και θα διευκολύνει την επίτευξη του αντικειμενικού του στόχου.

Ως μέλη του κινήματος γίνονται αποδεκτοί όλοι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και οικονομικοί μετανάστες… δεδομένου ότι έκαστος μπορεί να αποδείξει την αδυναμία του να μεταναστεύσει με ιδία μέσα. Ταυτότητες μελών δεν θα εκδοθούν, δεδομένης της –πιθανής –εχθρικής στάσης των υπό εγκατάλειψη κατοίκων της Γενέτειρας της Αφροδίτης.
Ξεχωριστό status «φίλων και συμπαθούντων» του Κινήματος θα αποδοθεί σε όσα εύπορα άτομα δεν εμπίπτουν στις άνωθεν κατηγορίες και αποδεδειγμένα επιθυμούν να συμβάλουν στο σκοπό μας.

Ο τρόπος διαχείρισης του κεφαλαίου του Κινήματος θα αποφασισθεί στο πρώτο του Ιδρυτικό Συνέδριο. Κατά προτίμηση, θα πρέπει ο τρόπος διαχείρισης να εξασφαλίζει την ελάχιστη δυνατή φορολόγηση (όπως ορίζει η παράδοση στη Νήσο των Αγίων) και την ελάχιστη διαφυγή κεφαλαίων. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο θα πρέπει –στο στάδιο της «Τελικής Λύσης» (δες παρακάτω) –να επαρκεί τόσο δια το κόστος μεταφοράς (συμπεριλαμβανομένων των οχημάτων, καυσίμων και προμηθειών) όσο και για την εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης κατά τον πρώτο --τουλάχιστον --χρόνο εις τους προεπιλεχθέντες προορισμούς.

Η δημιουργία οργανωτικών θέσεων και αξιωμάτων θα αποφασισθεί επίσης στο Ιδρυτικό Συνέδριο.

* Δια τον καθορισμό προορισμού ή προορισμών σημαντική είναι η μέγιστη διαφοροποίηση στους εν λόγω προορισμούς του τρόπου ζωής σε σχέση με την Κύπρο, με κύριους άξονες τα εξής στοιχεία:
1) Η –κατά το μέγιστο δυνατό βαθμό –αδυναμία Οργανωμένων Θρησκειών να επηρεάζουν τη ζωή των αυτοχθόνων και των μελών μας καθώς και η παντελής απουσία Πολιτικών / Πολιτειακών απατεώνων και καρεκλοκένταυρων ή η ελάχιστη δυνατότητα τοιούτων να επηρεάσουν τη ζωή των αυτοχθόνων και των μελών μας στους ορισθέντες προορισμούς.
2) Η ποσοτική και ποιοτική ανωτερότητα σε ότι αφορά τη δυνατότητα των αυτοχθόνων αλλά και των μελών του ΚΙΜΑΜΕ να καθορίσουν οι ίδιοι τον τρόπο ζωής τους όσο αφορά πτυχές όπως παιδεία, πολιτισμός, τεχνολογία, κοινωνική ζωή, κλπ. και γενικά η δυνατότητα δημιουργίας μιας ελεύθερης, ελπιδοφόρας (και όχι μίζερης), προοδευτικής (και όχι οπισθοδρομικής) κοινότητας. Επειδή το Κίνημα ασπάζεται τις θέσεις και απόψεις της ορθολογιστικής οικολογίας, εξωτικοί προορισμοί με παρθένα φύση όπου η τουριστική λαίλαπα έχει επιφέρει ασήμαντες αλλαγές θα προτιμηθούν.
3) Η ελάχιστη εκεί παρουσία άλλων Κύπριων που δεν ασπάζονται την απέχθεια και δεν κατανοούν την απελπισία των μελών μας σε σχέση με την Κύπρο.
4) Η προθυμία των αυτοχθόνων να μας δεχτούν. Δια να επιτευχθεί αυτό είναι αναγκαία ή δημιουργία ειδικού «ταμείου πληροφόρησης» έτσι ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος. Επιπλέον, για σκοπούς διαιώνισης του είδους (και όχι μόνον), η εκεί παρουσία νεαρών, ευπαρουσίαστων και πρόθυμων υπάρξεων όλων των φύλλων και σεξουαλικών προτιμήσεων θα αντιμετωπισθεί ευνοϊκά.

FINAL SOLUTION

Ως «Τελική Λύση» ορίζεται το τελευταίο στάδιο επίτευξης του αντικειμενικού μας στόχου, δηλαδή την μετατροπή του Κινήματος σε ΚΙΝΗΣΗ Μαζικής Μετανάστευσης. Η Κίνηση αυτή θα επιτευχθεί με όποια μέσα μεταφοράς απαιτεί η φύση του προορισμού (τραίνα, καράβια, αεροπλάνα, διαστημόπλοια). Ο δε απαιτούμενος χρόνος για την άνωθεν μετεξέλιξη δεν πρέπει να υπερβαίνει τον αναμενόμενο υπόλοιπο χρόνο ζωής των μελών –και ιδιαίτερα του ιδρυτή –του Κινήματος.

Κατά την ημέρα επίτευξης του αντικειμενικού στόχου, της αναχώρησης θα προηγηθεί τελετή ρίψης μελανού οβελίσκου επί του οποίου θα αναγράφεται η φράσης «άνεμο στη βράκα μας & αέρα στα πανιά μας… κι’ ούτε πουλί πετούμενο να μην βρεθεί μπροστά μας». Δια την φιλοτέχνηση του εν λόγω αναμνηστικού θα προκηρυχθεί διαγωνισμός.

Μετά Τιμής
Το Ηλίθιο Αγρινό


(Το άνωθεν Μανιφέστο γράφτηκε με διάθεση χιουμοριστική. Μη βρεθεί κανένας ΑΛΛΟΣ τρελλάρας να μου κτυπάει την πόρτα νυχτιάτικα για να εγγραφεί γιατί θα πλακωθούμε… γκέγκε;)


BAIKONUR, WHERE DREAMS BECOME REALITY..........

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ BLOGGER

@mhxeirotera (δες sidebar για blog)

Άλλαξε μυαλά, άλλαξε παραστάσεις, άλλαξε πουκάμισο (βάλε σιδερωμένο), άλλαξε συνήθειες, άλλαξε φίλους, άλλαξε εχθρούς, άλλαζε που και που τις κάλτσες, άλλαξε κόμμα, άλλαξε θρησκεία, άλλαξε δίαιτα, άλλαξε ΤΟΥΣ τα μυαλά, άλλαξε τη λάμπα (κάηκε, βάλε κόκκινη κι' εκδόσου), άλλαξε χτένισμα, άλλαξε επάγγελμα (γίνε απλήρωτος μαλάκας, οι πληρωμένοι είναι passe), άλλαξε μάρκα τσιγάρων, άλλαξε τα έπιπλα, άλλαξε το κόσμο, άλλαξε τα όλα... ...άλλαξε γνώμη και μείνε ο εαυτός σου μα κατάλαβε, τ'αξίζει ν' αγαπηθεί.

(χμμ.. θα του φκάλω κόπυραϊτ τούτου)

INTERACTION CORES

Από απάντηση μου σε ποστ του Duke Zappa (δες sidebar για το blog του).



ΠΡΟΤΑΣΗ

Πυρήνες Αλληλεπίδρασης (Interaction Cores)

Τουτέστιν, χώροι όπου ΕΚ και ΤΚ θα ζουν, θα εργάζονται, θα ερωτεύονται, θα πονούν και θα παλεύουν μαζι. Π.χ. ένας χώρος στη παλιά Λευκωσία ικανός να φιλοξενήσει 4-5 βιοτεχνίες απλών αυτοεργοδοτούμενων (και μερικών υπαλλήλων) με τις βιοτεχνίες να παραθέτουν τα προιόντα τους στη βιτρίνα... ίσως ένα cafe και ένα βιβλιοπωλέιο με παρόμοια κατεύθυνση και επάνδρωση. ΜΑΚΡΙΑ ΟΜΩΣ απο κομματικούς μηχανισμούς, στρατευμένες απόψεις, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κλπ.

[Άμα ρίξεις και 4-5 κάμερες μπορείς να δημιουργήσεις την αντι-πρόταση των Big Brother/survivor, φτάνει τα στιγμιότυπα να επικεντρώνονται σε αυτή ακριβώς την αλληλεπίδραση και να μην λειτουργούν ηδονοβλεπτικα, να μην υπάρχει έπαθλο / συμβόλαιο με δισκογραφική, φιλοξενία σε παράθυρα τηλε-καημένων, κλπ. Να είναι δηλαδή σκοπός τους ΜΟΝΟ η περιγραφή του πως θα μπορούσε να λειτουργήσει μια ΣΥΜΒΙΩΣΗ, ποια θα είναι τα προβλήματα της, ποιες οι πιθανές λύσεις, κ.ο.κ.)Α, και με τον Τάκη Χατζηγεωργίου (για κανέναν λόγο άλλο πέραν του ότι είναι παρουσιάσιμος με τρόπο ευπρεπή και όχι χυδαίο-τηλεοπτικό) παραγωγό & παρουσιαστή, δεδομένου ότι μετά που θα τον διώξουν απ τον ΑΣΤΡΑ (πάρθηκε ήδη η απόφαση) θα βρει το θάρρος και αυτός να φύγει απο το ΑΚΕΛ - ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΝΕΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ].
12:19 PM

Έγιναν μικρές αλλαγές σε σχέση με το ποστ.


ΥΓ: Σε -ασχετο -ποστ του Νίκου Δήμου μπήκε θέμα για τον ξυλοδαρμό του νεαρού στη Θεσσαλονίκη. Το δικό μου σχόλιο εδώ http://www.blogger.com/publish-comment.do?blogID=28447674&postID=116409738595767734&r=ok Πεμ Νοε 23, 06:21:15 πμ
(Άν δεν μπαίνει... βουρ για το μπλογκ του Νίκου Δήμου "Doncat" -δες sidebar)-στα σχόλια του ""ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΗΤΑΝ ΠΡΑΣΙΝΑ" ... κάτω στο βάθος)

ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΦΑΥΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ

Σε απάντηση ενός ποστ της Dr. Psychia (δες sidebar για το blog της, http://dr-psychia.blogspot.com/2006/11/blog-post_17.html) μπήκε θέμα παιδείας. Αρχικά είπα:

To Hlithio Agrino said...
Oti xriazete kai se olo ton kosmo... na exoun oi neoi oloena kai megalitero rolo sti lipsi apofasewn gia to TI alla kai gia to PWS tha didaskonte. Oi "eksosxolikoi" paragontes (oikogenia, MME, klp) pou epireazoun tis mathisiakes tous simperifores na simplirwnoun mia tetia paideia anti na leitourgoun os sinenoxoi sto problimatiko montelo tis "epibrabefsis tis ypotagis kai tou komformismou" opos ginete simera. Na paradidonte tropoi mathisis kai oxi "yli pros mathisi". Na.......na stamatisoume na didaskoume me paradigmata simperiforas sta paidia pos "aftos pou einai Nikitis kanei oti thelei" kai pos "aftos pou kanei oti thelei einai Nikitis". Me ena sistima bathmologisis kai antamibis (reinforcement) pou epitrepei mono stous ligous na stefonte "Nikites", giati aporoume pou anti ebipoliptoi Giatroi, Xrimatistes kai Dikigoroi theloun na ginoun "Pop Idols" i "Gangstas / Dealers" ? Idios mixanisnos, diaforetika symbola...
4:16 μμ

Κάποιος κύριος Σάββας σχολίασε και ...προκάλεσε έκρηξη σε εγκεφαλικά κύτταρα που εδώ και καιρό νόμιζα νεκρά. Προηγείται σχόλιο για την οικοδέσποινα του συγκεκριμένου χώρου.

***

Όταν βρισκόμασταν προ του δημοψηφίσματος, ο διαδικτυακός χώρος μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Μόνο που το παιγνίδι ήταν στημένο. Όπως και στο «εξω-δικτυακό» κόσμο, έτσι και εντός …όποτε εκφραζόταν μια άποψη που ενοχλούσε, παρουσιάζονταν ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ σχόλια και επικρίσεις. Μου θύμισε την κατάσταση στον χώρο των υπολοίπων ΜΜΕ, με την επανάληψη φράσεων από διάφορους μεγαλ-άσκημους (π.χ. Χρήστος Ιακώβου, Α/φοί Ηλιάδη και άλλοι), ωσάν κάποιο «συντονιστικό γραφείο» να παρέδιδε ατάκες υπό τη μορφή ντιρεκτίβας.

Μια επικοινωνιακή μπανανόφλουδα που οι μειοψηφούντες συχνά πατούσαμε ήταν αυτή που μας καλούσε π.χ. ενώ προβάλαμε δικά μας επιχειρήματα να πρέπει να απαντήσουμε υπερασπιζόμενοι το τι είπε και τι έκανε ο Παπαπέτρου ή ο Βασιλείου ή ο Κληρίδης, κλπ. Μπορεί να ανέπτυσσες μια σκέψη γύρω από το θέμα του «πως συμβιώνουμε με τους ΤΚ σε ένα κοινό κράτος» και σε καλούσαν να απαντήσεις για την τάδε θέση των προαναφερόμενων ή για την δείνα πράξη τους. (fallacy, σφάλμα λογικής που θα έπρεπε να γνώριζαν τα παιδιά από την πρώτη γυμνασίου)

Στην μετά του δημοψηφίσματος εποχή, το ίδιο συμβαίνει και όταν συζητάς ΟΠΟΙΟ άλλο θέμα. Μετατρέποντας το αΐπιν του Κουλία σε τέχνη, η όποια διαφορετική σκέψη, η όποια διαφορετική προσέγγιση ξεπαστρεύετε εύκολα άμα τη διασυνδέσεις με τις θέσεις του «κατηγορούμενου» στο Κυπριακό.

Αρνούμαι να συμμετάσχω.

Ψυχία μου, διέπραξες μέγα σφάλμα. Ενώ στο ποστ σου εξέφρασες μια γενικότερη δυσφορία, με εξαίρεση την αναφορά στην ψήφο για Παπαδόπουλο και την αδυναμία να βρεις πολιτικό που να σε εκφράζει, δέχτηκες μετά να παρασυρθείς σε μια συζήτηση περί σχεδίου Ανάν και άλλων ζαρζαβατικών. Πρόσεξε! Γνώριμες είναι οι φωνές που θα ακούσεις. Είμαι ο Μακ…. εεε….

Προσωπικά νοιώθω πως η αβάσταχτη βαρύτητα του να είσαι Κύπριος δεν έχει να κάνει μόνο με τα πολιτικά αλλά κυρίως με τα ανθρώπινα (δες ποστ μου http://hlithioagrino.blogspot.com/2006/10/80.html «Τα 80’ς επιστρέφουν, ώρα να φεύγω»). Τα πολιτικά είναι απλώς η μοιραία κατάληξη, άμα σκατά χρησιμοποιείς για κάρβουνα …σκατά θα μυρίσουν και τα λουκάνικα που ψήνεις. Αγνόα ανώνυμους και επώνυμους που στρέφουν κάθε συζήτηση προς τα εκεί (λέει το ηλίθιο αγρινό δείχνοντας προς τη χέστρα) και να θυμάσαι πως:

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»

Σάββα, είπες "...Οσο για την παιδεία μα πως μπορεί ένας 13χρονος ή ενας 15 χρονος να έχει αρκετή εμπειρία και γνώση για να έχει εμπεριστατωμένη άποψη για το τι πρέπει να διδάσκεται; Δηλαδή περιμένεις απο ένα μαθητή που οι κύριες έγνοιες του είναι πως να κάνει καμάκι στο κορίτσι της διπλανής τάξης και που να πάει σινεμά (και ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ) να σου εισηγήθεί αν πχ πρέπει να εισάξεις το Σκανδιναυικό ή ξερω γω το Ιρλανδικό μοντέλο στη δημόσια παιδεία; Η μήπως περιμένουμε απο τον μέσο μαθητή να απαιτήσει να διδαχθεί ξέρω γω τον Descartes στο Λύκειο; Απο που θα μάθει γι'αυτόν για να αποφασίσει ότι πρέπει να τον διδαχθεί δηλαδή; Από το μαύρο χάλι της τηλεόρασης ή απο το τελευταίο τεύχος του COSMO; Δεν βρίσκω βάση στη λογική του να θεωρούμε έναν έφηβο ΠΛΗΡΗ ενήλικα.Η ωριμότητα χρειάζεται και την ενηλικίωση.

Για αρχή προτείνω να θεσπιστεί πλαίσιο εξετάσεων για τους υποψήφιους καθηγητές, σχετικές με την ειδικότητα τους, ούτως ώστε να μην γίνεται ο καθένας (με όλη τη σημασία της λέξης) παιδαγωγός. Και μετά βλέπουμε..."


Μα εγώ δεν μίλησα για πλήρη έλεγχο από τους νέους του τι και πώς θα διδάσκεται, μίλησα για αυξανόμενη συμμετοχή τους σε τέτοιες αποφάσεις. Πως εσύ είδες πλήρη έλεγχο; Πιστεύω πως έριξες την ερώτηση με θέμα την παιδεία μη περιμένοντας ουσιαστικές απαντήσεις. Περίμενες μάλλον αερολογίες που θα σε βοηθούσαν να επιχειρηματολογήσεις απαξιωτικά ενάντια στην εκφραζόμενη δυσφορία των συμπασχόντων μου. Ατύχησες.

Ατύχησες επίσης στο επιχείρημα σου «…πως μπορεί ένας 13χρονος ή ενας 15 χρονος να έχει αρκετή εμπειρία και γνώση για να έχει εμπεριστατωμένη άποψη για το τι πρέπει να διδάσκεται; Δηλαδή περιμένεις απο ένα μαθητή που οι κύριες έγνοιες του είναι πως να κάνει καμάκι στο κορίτσι της διπλανής τάξης και που να πάει σινεμά (και ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ) να σου εισηγήθεί αν πχ πρέπει να…». Δηλαδή θεωρείς την ερωτοτροπία και τις ερωτικές σχέσεις θέμα «ευκολότερο» που δεν απαιτεί εμπειρία και γνώση; Αν όχι, τότε να τους το απαγορεύσουμε και αυτό. Ξεχνάς επίσης ότι στα 18 τους δίνουμε όπλα πυροβόλα και τροχοφόρα ενώ –πολύ πιο πριν –τους εμπιστευόμαστε με γερά χαρτζιλίκια και καλούνται να αποφασίσουν για τη διαχείριση τους.

Επιπλέον, η εισήγηση μου δεν ήταν του τύπου «ο μαθητής να ζητά να διδαχθεί το Α κείμενο αντί του Β». Μια τέτοια αντίληψη της πρότασης είναι απελπιστικά στενόμυαλη. Μπορεί ένας έμπειρος παιδαγωγός να αντιληφθεί τις τάσεις και τα χαρίσματα του κάθε μαθητή και ανάλογα να επιλέξει π.χ. το είδος και το θέμα της εργασίας που θα του αναθέσει ή αν το συγκεκριμένο παιδί μαθαίνει καλλίτερα μέσω οπτικο-ακουστικών μεθόδων (χρώμα, μουσική) διδασκαλίας ή με τη χρήση της σύνδεσης εννοιών με εικόνες και narrations (διηγήσεων). Αυτά είναι 2 μόνο παραδείγματα τρόπου ενίσχυσης της πραγματικής συμμετοχής του μαθητή στη μάθηση, εφόσον καλείται ο ίδιος να επιδείξει τι του ταιριάζει πιότερο. Βέβαια, αυτό απαιτεί σκληρή δουλειά εκ μέρους των παιδαγωγών και εκεί βρίσκεται η αιτία της αντίστασης τους.

Είπες «…για αρχή προτείνω να θεσπιστεί πλαίσιο εξετάσεων για τους υποψήφιους καθηγητές, σχετικές με την ειδικότητα τους, ούτως ώστε να μην γίνεται ο καθένας (με όλη τη σημασία της λέξης) παιδαγωγός…». Συμφωνώ με το δεύτερο μέρος. Δεν νομίζω όμως να φτάνει η Α ή Β εξέταση ως κριτήριο.

Σε μια τάξη ο καθηγητής κάνει μια πρόταση, «ο Σωκράτης έθεσε ψηλά τον πήχη της ηθικής με το παράδειγμα του». Πως όμως αντιλαμβάνεται ο κάθε μαθητής την έννοια «ηθική»; Έχουν όλη την ίδια αντίληψη για αυτή την έννοια;

Ένας σωστός παιδαγωγός πρέπει, μόλις εισέλθει σε μια τάξη, να γνωριστεί με την τοπογραφία των εγκεφάλων που θα καλλιεργήσει. Αν δεν πράξει τούτο, το μόνο που θα καταφέρει είναι να μετατρέψει τα υψίπεδα και τις βαθιές χαράδρες, τα όμορφα δάση και τις άγριες ρεματιές που θα συναντήσει σε ένα απέραντο, επίπεδο, τσιμεντωμένο τοπίο. Αυτή η «άσκηση χαρτογράφησης» δεν συμβαίνει στις τάξεις μας. Και σίγουρα μια εξέταση δεν θα παράγει ικανούς εξερευνητές-παιδαγωγούς.

Δεν φτάνει η πρόταση της όποιας συντεχνίας σου Σάββα για να αποτραπεί ένα τέτοιο κακάσχημο θέαμα.

Πέραν αυτών, η ωριμότητα της σκέψης δεν θα έπρεπε να έπεται της ενηλικίωσης. Όταν η εμπειρία και η γνώση έπονται της συνήθειας, έχεις στα χέρια σου το ισοδύναμο ενός αλκοολικού ή καπνιστή που γνωρίζει ότι βλάπτει την υγεία του αλλά δεν μπορεί πια να σταματήσει το κακό. Είναι εγκληματικός αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των νέων μας.

Όταν λες «…Η μήπως περιμένουμε από τον μέσο μαθητή να απαιτήσει να διδαχθεί ξέρω γω τον Descartes στο Λύκειο; Απο που θα μάθει γι'αυτόν για να αποφασίσει ότι πρέπει να τον διδαχθεί δηλαδή; Από το μαύρο χάλι της τηλεόρασης ή απο το τελευταίο τεύχος του COSMO;» ουσιαστικά γίνεσαι ηττοπαθής. Είναι σαν να παραδέχεσαι ότι αδυνατούν οι εκπαιδευτικοί μας …όχι μόνο να εξορκίσουν τα κακά δαιμόνια της εποχής…. αλλά και να αναγνωρίσουν τα όπλα που έχουν στα χέρια τους. Ατυχέστατα ανέφερες τον Descartes (που ο μαθηματικός μας, ο Φραντζέσκου μας τον σύστησε στο γυμνάσιο) γιατί μεγάλο μέρος των όσων διδάσκονται οι νέοι στα θέματα των Μαθηματικών (και συνεπώς και στο θέμα της Λογικής) αλλά και σε σχέση με ΟΛΑΚΕΡΗ την μετά από αυτόν φιλοσοφική και πολιτική σκέψη στο Δυτικό Πολιτισμό προέρχονται από εκείνον ή από όσους τον μελετούσαν (μαζί με τον Εμμανουήλ Καντ και 2-3 άλλους είναι οι θεμελιωτές της σύγχρονης σκέψης, τουλάχιστον στο Δυτικό κόσμο) . Αν είσαι εκπαιδευτικός, θα έπρεπε να το γνώριζες και να διάλεγες καταλληλότερο παράδειγμα.

Για το θέμα «Cosmo» κλπ. απάντησα ήδη πως πρόκειται για τον ίδιο μηχανισμό που οικογένεια και εκπαιδευτικοί εγκαθιστούν στα μυαλά των παιδιών… απλά με διαφορετικά σύμβολα.

Αυτά για την ώρα, με πονά η μέση μου και πρέπει να κάνω διάλειμμα.

Αμέρικα…

Η ΣΗΜΑΙΑ


Ως η ενσάρκωση της έννοιας «χαζοχαρούμενο», τα αμερικανάκια των μεσο-δυτικών πολιτειών το ‘χουν συνήθειο να κάνουν «international flag ceremony» –μια τελετή –με παρέλαση σημαιών απ’ όλες τις χώρες των οποίων πολίτες είχαν την ατυχή έμπνευση να σπουδάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο τους. Μέσω τέτοιων τελετών τα πανεπιστήμια προβάλλουν την πολύ-πολιτισμική τους προσέγγιση (μετάφραση, ευχαριστούν τις διάφορες χώρες για την απλόχερη διάθεση κοροΐδων). Η ζήλεια για την Κακούργα Βασίλισσα –με την οποία είχα μπλέξει τότε τα μπούτια μου –και η καλπάζουσα μαλάκυνση του εγκεφάλου με οδήγησαν σε μια τέτοια τελετή.

Έτρεχαν πάσης φύσεως παραγοντίσκοι-φοιτητές να αρπάξουν ο καθένας τη σημαία της χώρας τους. Επειδή από κάποιες χώρες υπήρχαν μόνο 1-2 «δείγματα» φοιτητή και επειδή κάποιοι δεν ήρθαν, έπρεπε εθελοντές από όσες χώρες δεν υπο-αντιπροσωπεύονταν να λειτουργήσουν ως σημαιοφόροι κατά την έναρξη της τελετής. Εγώ τραβήχτηκα (α, ρε πατέρα) στην άκρη και περίμενα τους διάφορους συνήθεις εθελοντές να αναλάβουν. Μέχρι που κάποιος μου πρότεινε να βοηθήσω και ‘γω, προτείνοντας μου ταυτόχρονα μια σημαία. Ρώτησα ποιας χώρας είναι. «Ummm…» κοίταξε για λίγο πάνω, προς αυτήν και κατέληξε (Δεν θυμάμαι τώρα αν ήταν ακριβής, αν με παραπληροφόρησε δεν θα ‘ταν παράξενο, στις Η.Π.Α. βρισκόμουνα). «Vietnam».

Αστραπιαία σκέψη… «είμαστε στην καρδιά της Αμερικής και αυτό το χαζό θέλει να κρατώ υπερήφανα και με χάρη τη σημαία μιας χώρας που τους ρεζίλεψε ανά το παγκόσμιο».

«Oh, yes! This one I’ll carry…», είπα και έγνεψα καταφατικά.

Είχα δαίμονα χαμόγελο στο πρόσωπο για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Post Scriptum: πρόσφατα οι Η.Π.Α. αφαίρεσαν το Βιετνάμ από τη «λίστα με τα κακά παιδία» που έχουν. Άραγε θα τους φέρει ομοιώματα βομβών νάπαλμ για δώρο ο Σάντα Κλάους;



ΕΣΥ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΣΤΟ MILLENNIUM, ΜΩΡΗ;

Παραμονές του τέλους του 99 βρέθηκα μαζί με 4-5 Κυπρίους & ένα-δυο –άλλης καταγωγής –συμφοιτητές στη Νέα Υόρκη.

Για την ακρίβεια, ο Γεωργός έκανε κάποια κομπίνα και εξασφαλίσαμε φτηνότατη (8 άτομα, 10 μέρες, 60 δολάρια έκαστος, μόνος όρος να λείπουμε τη νύχτα της 31ης) παραμονή σε ένα Ramada Inn, νομίζω κάπου στη Newark, New Jersey πλευρά του ποταμού Hudson.

Εγώ δεν είχα κάποια ιδιαίτερη επιθυμία να βρίσκομαι σε καμιά τοποθεσία με ηχηρό όνομα εκείνη την παραμονή, έλα όμως που η Κακούργα Βασίλισσα το ‘χε μεγάλο καημό! Όταν πλάκωσαν και οι προτάσεις από τους «ανταγωνιστές» έβαλα τα μεγάλα μέσα και είπα στο Γεωργό «Νυν υπέρ πάντων η γυνή».

Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών ανακάλυψα την «αβάσταχτη βαρύτητα του να ταξιδεύεις με Κυπραίους». Καταλαβαίνω πως π.χ. ο Luigi ήθελε να ξοδέψει όλη του την ώρα στο Metropolitan και σε διάφορα άλλα αξιοθέατα, ο άνθρωπος ασχολείτο με την τέχνη και τελικά την έκανε και επάγγελμα του. Οι άλλοι όμως; Γιατί έπρεπε να δουν ΟΛΑ τα τουριστικά αξιοθέατα;

Μάταια προσπαθούσα να τους εξηγήσω την κατάσταση με τα δικά μου μάτια, «βρε παιδιά, καλό το Άγαλμα της Ελευθερίας αλλά… σκεφτείτε αν ήσασταν τουρίστες στη Κύπρο… θα τρώγατε μια ολάκερη μέρα κοιτώντας το άγαλμα του Μακαρίου στη Αρχιεπισκοπή; Δεν θα προτιμούσατε να δείτε λίγο απ’ όλα και κάτι πέραν των αρχαιολογικών μουσείων και των μνημείων; Γιατί δεν παίρνουμε ένα χάρτη, τα πόδια μας και το Μετρό και να βγούμε στη γύρα για ‘ότι προκύψει’; Και γιατί πρέπει να κυνηγάμε όλα τα σημεία όπου έχει Έλληνες; Πήγαμε μια φορά στο Loft στην Astoria, δεν αρκεί;»

Εγώ είχα διάθεση να ψάξω για τις «ορίτζιναλ» γεύσεις της Ανθρώπινης Εμπειρίας σ' εκείνη τη πόλη που δεν θα έβρισκα στη χώρα μου. Αυτοί χαίρονταν επειδή βρήκαμε στο δρόμο «σουβλάκι στο καλαμάκι».

Καλό, δεν λέω… αλλά γαμώτο… πόσες άλλες φορές θα έχεις την ευκαιρία να σουλατσάρεις στην Bleecker Street και να βρεθείς στο Terra Blues (http://www.terrablues.com/index2.html) ; Στη Λευκωσία πληρώνουμε «5 λίρες η κκελλέ» για να ακούσουμε τον Georgie Αρέστη ή 15 για τον Παπακωνσταντίνου. Εκεί βλέπεις (επίσης) ένα γέροντα –νέγρο –να σέρνεται μέχρι τη σκηνή με τα δεκανίκια… και μόλις καταφέρνει να στηθεί μπρος στο μικρόφωνο να παραδίδει –αεικίνητος –ένα άψογο show, να παίζει με τον κόσμο, να διηγείται ιστορίες και να συμπεριφέρεται ως αληθινός entertainer με ένα τρόπο που δεν πρόκειται να δεις στην Κύπρο, όσο άξιοι και αν γίνουν οι μουσικοί μας. Γιατί φοβόμαστε τόσο να βγούμε έξω από τα νερά μας, γιατί δειλιάζουμε; «Αιδώς Αργείοι»!

Άσε το καταναλωτικό μας σύνδρομο. Αριστεροί άνθρωποι, με τον υπολογιστή πλήρως εξοπλισμένο ούτως ώστε να παρακολουθούν τα ματς της «Ομονοιάκκας» από τον Άστρα …και να επιμένει η σύζυγος του παρέα ότι πρέπει να του αγοράσει καινούριο παντελόνι …να τσακρούν τα νεύρα του, «μα αφού δεν χρειάζομαι άλλο, έχω μιαν φάουσαν» …και να εισπράττει ένα «αγάπη μου, το συγκεκριμένο Macy’s εν τω μεαλλίττερον στο κόσμον, εν έσhei chance να μεν γοράσω ΚΑΤΙ που δαμέ».

http://www.nyctourist.com/macys1.htm

Εσύ να θες να απορροφήσεις όλες τις μικρές, απλές χαρές μιας τέτοιας περιπέτειας και εκείνη να καθυστερεί μέχρι να βρει κατάλληλο παντελόνι για τον άνδρα της, για να καυχιέται αυτή δηλαδή στις φίλες της όταν επιστρέψει στη Νήσο των Αγίων. Σαν μεταμοντέρνος Στέντορας, σου ‘ρχεται να βροντοφωνάξεις «Αργείς Αιδοίο» !!!

Βέβαια, τα νεύρα σου δεν ήταν σμπαράλια μόνο από τον «ταξιδιωτικό κυπριωτισμό» της παρέας. Άλλωστε, εύκολο σου ήταν να σαλτάρης για την πλησιέστερη είσοδο σταθμού του Μετρό και να βγεις στη γύρα «τζιαί σικκιμέ». Πολλές φορές σάλταρες. Όχι μόνο προς Μετρό μεριά. Ήταν βλέπετε και η διάθεση της Κακούργας Βασίλισσας που –στην ουσία –δυάρα δεν έδινε για σένα και για το τι σου έκανε κέφι. Ούτε και της προξενούσε όποια λύπη το ότι αυτές μπορούσε να ήτανε οι τελευταίες σας μέρες μαζί, καθότι εσύ τέλειωνες το ΒΑ, θα γύριζες Κύπρο …και κουβέντα σοβαρή για το «τι μέλλει γενέσθαι» δεν σου ‘λεγε. Πιότερο λυπήθηκε όταν μια μέρα την έπεισες να πάτε μόνοι, μαζί βόλτα και …αφού τριγυρίσατε σε Greenwich, Soho και China Town φτάσατε στο δρόμο της Little Italy με τα δερμάτινα και διάφορα άλλα είδη ρουχισμού …όπου ανακάλυψε πως ξέχασε να φέρει την πιστωτική.

Τσακωμό στο τσακωμό, έφτασε η μέρα της παραμονής. Φύγαμε νωρίς απ’ το ξενοδοχείο και βουρ ...προς Times Square μεριά. Τσιμπήσαμε, σουλατσάραμε, συναντηθήκαμε τυχαία με κάτι συμπατριώτες (αγγκκκρρρρ, τόσες ράτσες ίσhα πάνω τους;) και αρχίσαμε να προσπαθούμε να εντοπίσουμε που δεν είχαν κλείσει ακόμη τους δρόμους ή δεν φύλαγαν καλά οι μπάτσοι …για να φτάσουμε όσο πιο κοντά γινόταν στο κέντρο της πλατείας.

http://www.earthcam.com/usa/newyork/timessquare/

(Με τόσο name-dropping θα χτυπάω hits στις μηχανές αναζήτησης σαν πορνοσελίδας)

Ούτε γκλάμουρ αισθανόμουνα στο όλο πανηγύρι που έστησαν τα αμερικανάκια, ούτε κανένα ιδιαίτερο δέος για το χώρο. Ίσως να με πείτε άνθρωπο κατσούφη μα εγώ τη χαρά τη νοιώθω για άλλους λόγους και την εκφράζω με άλλους τρόπους. Δεν ένοιωθα κάποια ιδιαίτερη ανάγκη να χοροπηδώ σαν καθυστερημένο μετά από overdose αμφεταμίνης, ούτε να διαφημίσω στους τριγύρω πως «περνώ καλά, κοιτάξτε με, ανήκω στους λίγους εκλεκτούς που τα κατάφεραν και ήρθαν ΕΔΩ» σαν δευτεροκλασάτος αστέρας σε διαφήμιση για ινστιτούτο με ιαματικά λουτρά.

Επέμενα να μεθάω με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πολυ-πολιτισμικότητα της όλης κατάστασης, να μαγεύομαι από απλές, ανθρώπινες εκφράσεις στα πρόσωπα των περαστικών, να κάνω χάζι τον NYPD μπάτσο που έκανε με τη σειρά του χάζι το μεγάλο πούρο στο στόμα μου, να παθαίνω μια ευχάριστη κρίση συναισθησίας με όλες εκείνες τις γλώσσες, τις φάτσες, τα χρώματα, τις μυρουδιές …να απορροφώ, να απορροφώ, να απορροφώ μέχρι σκασμού όσα αληθινά κι’ ανθρώπινα μπορεί να προσφέρει ένα τέτοιο γεγονός. Και αυτά μου τα συναισθήματα τα εξέφρασα. Μέγα λάθος.

Εσείς πως περάσατε το γαμημένο το Millennium; Τι αναμνήσεις έχετε; Κάποιοι συνάνθρωποι μας ίσως εκείνες τις στιγμές να τις πέρασαν άσκημα, με κάποιο θάνατο δικού τους ανθρώπου, υποφέροντας από την πείνα, εγκλωβισμένοι στη δίνη ενός πολέμου… Είμαι σίγουρος όμως πως μυριάδες άνθρωποι θα έχουν στο μυαλό τους ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνη τη νύχτα. Σε κάποιο εξωτικό και «γκλάμουρους» προορισμό ή απλά σε ένα σπίτι με φίλους αγαπητούς, σε ένα τραπέζι οικογενειακό όπου αληθινά να νοιώθουν οι συνδαιτυμόνες ότι μοιράζονται κάτι, σε ένα μπαράκι παρακμιακό με την απέναντι τσαπερδόνα να σε κοιτάει γλυκά και το μυαλό σου να θολώνει διπλά –μια απ’ τη ματιά της και μια απ’ το κρασί.

Είκοσι λεπτά πριν από τα μεσάνυκτα η Κακούργα Βασίλισσα γυρνάει προς την αφεντιά μου και λέει… «Μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε». Αυτό ήταν.

Αυτή ήταν η ανάμνηση που θα κουβαλούσα χαραγμένη στο μυαλό μου –σαν παραπληγικός βετεράνος της Μάχης του Έρωτα –μέχρι την τελευταία μου ανάσα. «Μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε».

Εκατομμύρια ανθρώπων, τόνοι φωτιστικά και κομφετί, πυροτεχνήματα από όλα τα σημεία του ορίζοντα, μπαλόνια αρκετά για να σε ανυψώσουν ως το φεγγάρι, ποσότητες αλκοόλ ικανές να μεθύσουν όλους τους Θεούς –όλων των θρησκειών –μαζί, πληθώρα γλωσσών και διαλέκτων …και ‘συ να στέκεις αποχαυνωμένος στη μέση της πλατείας …ακούγοντας μόνο την ηχώ αυτών των λέξεων… «Μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε…»

...talk about shitty luck

Αχ ρε Κακούργα Βασίλισσα, μετά από οκτάμηνη –εξ αποστάσεως –ταλαιπωρία, γαμώ το κέρατο μου το βερνικωμένο, ήρθα και σε ξανάβρα στο Αμέρικα. Πρώην «σχέση» και νυν συγκάτοικος σου, επέμενε η ξεροκεφαλιά μου πως θα μπορούσα –ευρισκόμενος μέσα σε μια τέτοια κατάσταση μαζί σου –να ξεκινήσω και Μάστερ στη κλινική ψυχολογία.

-Άντε να πας με τους τρελούς κατευθείαν αγόρι μου, όχι με τους τρελό-γιατρούς, με τους τρελούς…

ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ, Ο ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΚΙΟ !!!

Είμαι ντεφορμέ, θέλω δίαιτα & αποτοξίνωση, πρέπει να γιομίσω με κάτι άλλο εκτός από φαί και αλκοόλ το είναι μου… αναδρομή ή καταδρομή;


(Εάν ισχύει πως όσο περνά ο καιρός γίνεται κάποιος πιο καλός στο γράψιμο τότε αρχίστε από το τέλος που έχω τα πιο καινούρια)

ΑΠΩΛΕΙΑ

Ποιος μας έκλεψε το σκοτάδι;
Και τι δεν θα κάνουμε τώρα χωρίς αυτό…
Αυτές οι λάμπες! Δεν τις αντέχω.
Αυτές οι φωτεινές επιγραφές:
Πωλείται.
…πωλείται!
ΑΓΟΡΑΖΩ!
Πουλάω· ξανά: αγοράζω.
Καλωσορίσατε!
Περάστε να σας
εξυπηρετήσουμε.
Περνάω.
Φεύγω, ξανάρχομαι.
…ΠΕΡΝΑΩ.
Ποιος μας έκλεψε το σκοτάδι;
Επιγραφές!
Με θέλεις.
Σε θέλω.
Πόσο κοστίζει;
(Ανάσα) Αγοράζω.
Πρέπει να είχε πολύ καλά μάτια,
μας πήρε τα δικά μας!
Ποιος μας έκλεψε το σκοτάδι;
Ποιος μας έκλεψε το σκοτάδι;
Ποιος μας έκλεψε το σκοτάδι;
Ανησυχώ.

(6 Μαρτίου 95)

***

Μια άλλη φορά.

-Θεέ μου, χρειάζομαι ένα ποτό!

Θα χτίσουμε νέα κάστρα,
με νέα θεμέλια,
που θα φτάνουν ως τα’ άστρα.
Θα είναι τέλεια !
Τέρμα οι παλιές συνήθειες,
όχι στα ίδια λάθη.
Καινούριες αλήθειες,
οι παλιές στο καλάθι.

Θα…
-Μια μπίρα παρακαλώ.

Ο εντιμότατος δικαστής εκεί!
Λείος, λαμπερός, βρώμικος,άκαμπτος,
εύθραυστος.
Πόσο σου μοιάζει!
Γδέρνει.
Δεν του γελάς.
Την έχει δει
την κίνησή σου.
Τον ακούς τι σου ψελλίζει;
Πι,
άλφα,
λάμδα,
ιώτα,
ερωτηματικό.

Ρε Γιάννο, ένα SOUTHERN COMFORT με κόκα-κόλα
…μπόλικο πάγο.

Θα αλλάξουμε τα πάντα,
τίποτα δεν γλυτώνει.
Οι παλιοί στη πάντα,
η νέα τάξη σαρώνει.
Αρχή όλων των αρχών,
εσωτερική αναδόμηση.
Επαναπροσδιορισμός αξιών,
ανοικοδόμηση.

Το αξιαγάπητο ακροατήριο εκεί!
Σοβαρό, συμπονετικό, ανώτερο, αδιάφορο,
κοροϊδευτικό.
Πόσο σου μοιάζει!
Χαχανίζει.
Δεν σου μιλάει.
Παρ’ όλη τη ζάλη
βλέπεις τα χείλη του.
Το ακούς τι ψελλίζει;
Ωμέγα,
ρο,
άλφα,
ιώτα,
άλφα,
θαυμαστικό.

-Ρεεεεεεεε, είκοσι-εφτά TEQUILA -και γρήγορα.

Θάνατος στα φαντάσματα,
στη φωτιά οι παλιοί θεοί.
Νέου είδους πλάσματα,
υ π ε ρ ά ν θ ρ ω π ο ι .
Ποτέ ξανά δικτατορία
(δεν σε πεθυμώ).
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία,
ξαναξαναξεκινώ…

Η πανιερότατη κατάρα σας εκεί!
Αθώα, καθησυχαστική, κακιά, άσκημη,
ανελέητη.
Πόσο σου μοιάζει!
Υπολογίζει.
Της ξαναδίνεσαι.
Γνωρίζει καλά την αδυναμία σου.
Την ακούς τι σου ψελλίζει;
Κάππα,
ρο,
ιώτα,
μι,
άλφα,
τελεία.

-Ένα κουβά σκατά, παρακαλώ.

(10 Μαρτίου 95)

***

Και ένα για το αγγλόφωνο κοινό μας…
Με την ευγενή χορηγία-έμπνευση του Cory Clark (Warrior Soul).

ICONS

Pathetic, nauseating
little people
playing charming games
of backstabbing with words.

I’ve spent six thousand years,
blind, stumbling,
in (y)our self-destructive,
filth-ridden worlds.

Vomiting truths,
degenerated guts,
turning into lies
before they reach the ground.

Run out of excuses?
Don’t worry boys,
FEAR will provide…
Bukowski’s buying the next round.

Elusive icons,
amplified passions,
many words,
zero actions.
C’mon child, choose a way to lose.
C’mon and sing the barbiturate blues
Suffocate in Silence.
Suffocate in Silence.
Suffocate in Silence.
The mirror stares hard…

(Ιούλης 95 – Φεβρουάριος 98)

***

Downtown.

Χώρος αναψυχής αναπήρων,
κακάσκημη γοητεία
μεθυσμένη από χολή,
αντιδραστική αβρότητα
μαστουρωμένη από ανάγκη.

Τι χρωστάω;

(4/3/97)

***

Twenty six (flashbacks).

The number
of years spent
not much smaller
than that
of the ones
remaining.

meaning…

A frequency
of memories recalled
as inconvenient
as that
of the ones
decaying.

meaning…

(14/10/98)

Twenty six (again).

Twenty-six now
and my life is over.
Fifty years to be spent
in front of the TV.
Growth is loss,
evolution is decay
...and the things nurturing me
don’t even know I’m already cooked!

(13/12/98, revised just now)

***

Οδηγίες Χρήσης (Αυθόρμητες Πηγές)

Αυθόρμητη πηγή
νούμερο τρία
(εδώ βρήκες να
παρκάρεις ρε φίλε;)
ΜΟΝΟ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ
ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ:
γυρνάτε το πόμολο
και κατευθύνεστε
προς τη ζώνη
των νυχτερινών
κέντρων διασκεδάσεως.
Κάθε μέρα!
Χαμογελάτε,
πίνετε,
φλερτάρετε άτσαλα,
διαψεύδοντας κάθε
ρομαντική προσδοκία.

Επιστρέφετε στους τέσσερις τοίχους
(μόνος ή με παρέα)
αφού πρώτα
απωλέσετε
κάθε τι αληθινό.
Για παράπονα και εισηγήσεις
παρακαλώ απευθυνθείτε
στην επόμενη πηγή.

(97-99?)

***

Might as well…

In the absence
of true Reason(s)
lack of those
might as well
do the trick for you

In the absence
of a true Master
-give a monkey the whip!
Might as well
do the trick for you…

(97-99?)

***

Μια τρικυμία Jever
σε αράζει στο Kreuzberg
κι’ άξαφνα οι μπότες σου
αντί σε πεζοδρόμιο
ακουμπάνε σε χώμα.

Παραλία Λατίνα κι’ Ανατολίτικη,
ντόπιοι αλητάριοι να μοιράζονται
Διαόλου λιβάνι
με νέγρους τουρίστες
και μετά…

Ο Ντουνιάς ζαλίζεται
(κατά πως έλεγε ο Προπάππους)
κι’ ο χάρτης αρνείται να συνεργαστεί
μα…
γνώριμες φάτσες σε τουρκομάγαζο
χαμογελάν’ με νόημα,
κερνάν’ tequila και κάνουν χάζι
τον αμίλητο Γκιουνάν.

«…Άτιμε Έρωτα
σα Νόμος
κυνηγάς
της πολιτείας σου
τους Emigranti…»

ΕΡΩΤΟΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

(24-28/12/2004)

***

Ημέρα Κυριακή
και στην TV απόψε
θα παίξει ταινίες
απ’ αυτές που μ’ αρέσουν.

Το τηλε-μαγκαζίνο υποδεικνύει
λόγους –πολλούς και καλούς –
να κάτσω σπίτι.

Απόψε θα βγώ.

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ-ΞΥΠΝΗΜΑ

(30/ Ιούλη / 2006)

***

ΠΟΛΕΜΙΚΟ.

Θέλω να καθίσω
σε μια παραλία
ν’ ακούσω στα S(hort) W(aves)
τις κραυγές των αμάχων
ώσπου να μάθω
-επιτέλους -
τι πάει να πει
«Ανθρωπότης»

(στην «άποψη» 23.08.06… γράφτηκε νομίζω λίγο πιο πριν)


Αυτά, παρντόν γιια την κούραση και την γλωσσοδιάρροια...

ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Δεντον πολυσυμπαθώ τον συγκεκριμένο... αλλά αφου βρέθηκε δίπλα μου στους λωτοφάγους... μετά απ το show του στο ρεντ... με την κοπελιά να του χαιδέυει τα λιγοστά-μακρυά μαλλιά με τέτοιο τρόπο... χαλάλι του...

Αλλά δεν μπορούσα να μην τον ρωτήσω..."ρε βασίλη... γιατί δεν βάλατε και κανένα κυπριακό συγκρότημα να παζει;... Απάντηση:.... "μα... το έψαξα... αλλά μου είπανε πως δεν έχει ΅.... αχχχχχχ βρε Βασίλη...... καλά να περνάς εδώ στη Νήσο Κύπρο.... να σου χαιδεύει τα μαλλιά η γκόμενα... δώσε όμως λίγη προσοχή..... δεν σου κοστίζει πολλα... (χαλάλιν οι ζιβανίες)

ΥΓ. Το χαίδεμα των μαλλιών ήταν του τύπου "οοο.. οοοο. το καημένο το μωρό που είναι άρρωστο...". Μή μπλέξει έτσι άδικα ο καλλιτέχνης.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ (Cyprus aeterna ή Cyprus ΛΑΤΕΡΝΑ;)

Το άνωθεν icon το δανείστηκα από μια από τις αγαπημένες μου Ιστοσελίδες· είναι αυτή της Βουλής των Αντιπροσώπων. Γιατί την καραγουστάρω την Ιστοσελίδα αυτή;
http://www.parliament.cy/parliamentgr/home.htm
Διότι εκεί βρίσκεται το έργο τους και επομένως εκεί βρίσκονται και οι αποδείξεις της ανικανότητας τους.

Την θυμήθηκα με αφορμή την ανακοίνωση του Κ.Ε. κ. Πασιαρδή, ανακοίνωση που απαντούσε σε καταγγελία συγκεκριμένου βουλευτή. Η ανακοίνωση έλεγε:«Δεν υπάρχει αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην ενσωμάτωση και εφαρμογή κοινοτικών οδηγιών και κανονισμών στην εσωτερική νομοθεσία,15/11/2006»

Το θέμα αφορά βέβαια τις πράξεις και παραλείψεις της Κυβερνήσεως σχετικά με την εναρμονιστική νομοθεσία ΚΑΙ την εφαρμογή της. Πιστεύω πως όντος το κράτος «τα ‘χει κάνει μαντάρα» στο συγκεκριμένο θέμα. ΟΜΩΣ, τα χάλια της ίδιας της βουλής είναι εμφανέστατα. Παραδείγματα της γενικής ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ των βο(υ)λευτών μας μπορείτε να βρείτε είτε κάνοντας μια μικρή έρευνα στην προαναφερθείσα Ιστοσελίδα (αν και η μηχανή αναζητήσεως της Ιστοσελίδας δεν λειτουργεί --βολικότατο για τους ίδιους --μπορείτε να ψάξετε τα Αρχεία και τα Πρακτικά page by page) είτε βλέποντας τα ποστ που έκανα στο φόρουμ ΑΠΟΨΗ (http://www.apopsi.com/cgi-bin/ultimatebb.cgi?ubb=get_topic;f=3;t=000372;p=2). Νομοσχέδια των οποίων οι τροποποιήσεις ψηφίζονται αλλά τα ίδια απορρίπτονται, προτάσεις νόμων που εκκρεμούν από τον καιρό του REQUEST TIME, παντελής έλλειψη πληροφόρησης των «αντιπροσώπων» μας σε ζωτικά θέματα… ΑΠ ΟΛΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΝΕΡΙ. Enjoy!!!

***

By the way, εκεί στην ΑΠΟΨΗ κάνω αναφορά σε πρόταση νόμου του «θέλω να γίνω κάτι, Πρόεδρος Κόμματος, Πρόεδρος Κομματιδίου, Υπουργός, Πρωθυπουργός, Κυρίαρχος του Σύμπαντος, ΚΑΤΙ επιτέλους για να με δείχνει η Τιβούλα (και να με ξαναγαπήσει η καλή μου)»… κ. Πρόδρομος Προδρόμου (a.k.a. Πρ.Πρ., ατυχέστατο, δεν είναι;). Η πρόταση νόμου έφερε τίτλο «Ο περί της Ενημέρωσης των Πολιτών για τις Συνέπειες της Εναρμόνισης με το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο Νόμος του 2004».

Σύμφωνα με την Ιστοσελίδα http://eurodemocracy.org/EL/index.html της –νεκρογεννημένης –Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, «Σκοπός της προτεινόμενης νομοθεσίας είναι η καθιέρωση στο κράτος της υποχρέωσης για ενημέρωση και πληροφόρηση του κοινού αναφορικά με τις συνέπειες που επιφέρει η εναρμονιστική νομοθεσία. Απερρίφθη στις 07/07/2005»

Εγώ είχα βρεί την πρόταση αυτή ως εκκρεμούσα, στα «εκκρεμούντα νομοσχέδια» της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, λίγο πριν τις προηγούμενες εκλογές… στις 17 Ιανουαρίου 2006. Αυτό συνέβη είτε λόγω κακής ενημέρωσης της Ιστοσελίδας, είτε γιατί έγινε κάποια προσπάθεια για επαναφορά του νόμου υπό άλλη μορφή. Θεωρώ τέτοιους νόμου σημαντικούς γιατί το να έχουν περάσει νομοθεσίες που επηρεάζουν τα δικαιώματα του Πολίτη ΧΩΡΙΣ το κράτος να υποχρεούται –με όποιο τρόπο –να μας πληροφορεί για τέτοιες αλλαγές… συνιστά ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ. Έτσι απλά…

Έψαξα και δεν βρήκα τι έγινα μετά τις 07/07/2005 και αν κάποιος μπορεί να με ενημερώσει θα του/της είμαι ευγνώμων.

«Η ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΗ», Part 3: Accumbens, My Love

Κατά το «Χιροσίμα, Αγάπη μου»

Για να εξασφαλίσει την «επανάληψη συμπεριφορών» που είναι σημαντικές για την επιβίωση και την αναπαραγωγή, η Μαμά Φύση έβαλε στον ανθρώπινο –και όχι μόνο –εγκέφαλο ένα εξαιρετικό κομμάτι hardware, το Nucleus Accumbens (http://en.wikipedia.org/wiki/Nucleus_accumbens). Αυτό το εργαλείο, σαν μέρος του μηχανισμού «αυτό-επιβράβευσης» του οργανισμού, είναι ουσιαστικά αυτό που μας λέει «…Μπράβο! Ξανακάνε το…» όποτε επιδεικνύουμε συμπεριφορές –κυρίως αλλά όχι μόνο –σχετιζόμενες με το «Μάσα-μάσα & Φίκι-φίκι».

Βασικά, τέτοιες συμπεριφορές έχουν ως αποτέλεσμα την έκκριση του νευροδιαβιβαστή «ντοπαμίνη» (Dopamine, http://en.wikipedia.org/wiki/Dopamine) στο Accumbens μας… πράγμα που παράλληλα και μετά από κάποια διαδικασία οδηγεί στην απελευθέρωση οπιοειδών / ενδορφίνων (endorphins, http://en.wikipedia.org/wiki/Endorphin) στον οργανισμό, ουσίες που λειτουργούν σαν η εντολή «Let’s have a paaaartyyyyy!” για τον εαυτούλη σας, ευθύνονται για πάσης φύσεως καύλα και εθισμό, σας καθιστούν χαμογελαστά και ηλίθια όντα μετά από κάθε καλή συνεύρεση και προσδίδουν εκείνη τη λάμψη που φανερώνει πως «…καλά πήγε το ραντεβουδάκι ψες, ακτινοβολείς μάτια μου». Είναι δηλαδή αυτές που σας χαϊδεύουν σε όλο σας το σώμα …παρά το ότι το χέρι του ψηλού και μελαψού αγοριού που γνωρίσατε στη παραλία πιάνει μόνο τον πισινό σας. Ακόμη, είναι αυτές που σας παροτρύνουν να φάτε ολάκερη τη σοκολάτα –αντί ένα κομματάκι όπως υποσχεθήκατε στον εαυτό σας –αλλά και να ανάψετε το 3ο στη σειρά Camel ενώ ξεπλένετε το λαιμό σας με κείνο το θεσπέσιο ποτήρι «Άγιος Ονούφριος» (κόκκινο ξηρό).

Οι λέξεις κλειδιά εδώ είναι «επιβράβευση» και «επανάληψη συμπεριφορών».

Αυτό το μαραφέτι, το Accumbens μας, το κέντρο ευχαρίστησης του οργανισμού, άκουσε προφανώς πως «η επανάληψη είναι η μητήρ πάσης μαθήσεως» και για να μάθουμε πως «όπου έσhει φαίν φάε» («τζιαί όπου έσhει ξύλον φύε») αλλά και για να σιγουράρει τη διαιώνιση του είδους… βάλτηκε να μας στέλνει ξανά και ξανά στο ψυγείο της χαράς. Αναλογιστείτε πόσες ώρες τη μέρα σπαταλάμε στην εξασφάλιση όσων αγαθών αλλά και στην επανάληψη όσων συμπεριφορών είναι απαραίτητα(;) για την ζωή.

Ο μηχανισμός αυτός εμπλέκεται –μέσω της έκκρισης ντοπαμίνης –σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις χρήσης και κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα πείραμα που έκανα με ένα καημένο ποντικάκι... του οποίου τον συγκεκριμένο χώρο διέγειραν κάθε φορά που πατούσε ένα μοχλό. Το ποντικάκι έπαθε major κόλλημα και επέμενε να πατά τον μοχλό φτάνοντας στο σημείο να αγνοεί άλλες του ανάγκες όπως ο ύπνος και το φαγητό!

Δεν σταματά όμως εκεί το Accumbens μας. Εμπλέκεται επίσης και στην απόλαυση που νοιώθουμε ακούγοντας μουσική, παίζει ρόλο στο «συγχρονισμό» και…. άκου-να-δεις… βάζει χεράκι και στα video games!

***

Είναι κατανοητό πως σε καιρούς χαλεπούς, όταν οι ζωο-πρόγονοι (copyright, Tom Robbins) μας τα ερπετά, έβλεπαν μπροστά τους MacDonald’s και Coca-Cola κάθε «κότσινην πέφτην»… ήταν σημαντικό να αρπάζουν την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά. (Για το δε φίκι-φίκι, δεν χρειάζεται να εξηγήσω την σημασία της επανάληψης συμπεριφοράς, εκείνο το «έμπαινε-έβγαινε» τα λέει όλα).

Αυτά όμως σε καιρούς χαλεπούς. Τι γίνεται σε περιόδους που οι ισχνές αγελάδες αντικαθίστανται από τα βοοειδή τύπου «πάρε να ‘χεις»;

Καλό και χρήσιμο το λίπος και το άλας –αλλά και η συνεύρεση –όταν είναι «χειμώνας, κρύο, καιρός για δύο»… αλλά άμα ο προαναφερθείς συνδυασμός γίνεται προϊόν πολυεθνικής που το βρίσκεις σε κάθε γωνία, ντάλα μεσημέρι μες το κατακαλόκαιρο, τι γίνεται; Άσε που πάντα θα έρχεται καπάκι και ο συνδυασμός καφεΐνη-ζάχαρη. Βλέπετε, εμπλοκή των μηχανισμών αυτό-επιβράβευσης σε βαθμό εθισμού δεν προκαλούν μόνο τα σκληρά ναρκωτικά, είναι κι’ άλλα, πολλά άλλα….

***

Ένα άλλο εύρημα έρευνας που βρίσκω άκρως διασκεδαστικό είναι ο εντοπισμός έκκρισης ντοπαμίνης στο «μαραφέτι» σε περιπτώσεις όπως π.χ. παικτών σε μηχανές του τζόγου όταν κερδίζουν σημαντικά ποσά. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως δεν μεσολαβεί η όποια κατανάλωση τροφών η άλλων ουσιών… ούτε και η θέα ερωτικών συντρόφων. Άραγε, τι είναι αυτό που «πατά τη σκανδάλη»;

Όπως ανέφερα στο παρτ ττου, τα γνωσιακά σχήματα (cognitive patterns) που ο καθένας σχηματίζει και που χρησιμοποιεί για να καθορίσει τι είναι επιθυμητό …είναι πολύπλοκα και αλληλοσχετιζόμενα. Είναι πιθανόν πως η σκέψη και μόνο της εξασφάλισης του «Μεγάλου Πάσου» (του χρήματος… της λίρας… του ευρώπουλου… του ντόλαρ καλέ ….) να πριμοδοτεί μέσα απ’ τις δαιδαλώδης διασυνδέσεις του ανθρώπινου motherboard (εγκεφάλου) το accumbens μας με γερές, ξερογυριστές δόσεις ντοπαμίνης.

Εδώ εντοπίζεται η αποκρυπτογράφηση μιας σημαντικής αρχής: «Πράξεις και συμπεριφορές που έμμεσα ενισχύουν την ‘πρόσβαση’ και την ‘ικανότητα’ του ατόμου για εξασφάλιση αγαθών & συντρόφων λειτουργούν οι ίδιες ως επιθυμητά αντικείμενα, ως αντικείμενα πόθου, ως πόθος για επανάληψη των συμπεριφορών».

Επιπλέον, «η επιτυχής επανάληψη συμπεριφορών οδηγεί στην επανάληψή τους», όπου το «επιτυχής» μεταφράζεται ως «πρόσβαση» και «ικανότητα». Αργότερα θα δούμε τη μετεξέλιξη αυτών των σκέψεων που ορίζει πως «πέραν από τον εθισμό στην Α ή Β ουσία, πιο σημαντικός είναι ο εθισμός στον Εθισμό» ή «… πιο σημαντικός είναι ο εθισμός (τελεία)»

***

Σε πολύπλοκες κοινωνικές δομές όπως η σημερινή τα επιθυμητά για τον αγώνα της ζωής «αντικείμενα» βρίσκονται παντού τριγύρω μας. Αυτό όμως δεν τα μετατρέπει αυτομάτως σε «προσβατά». Για αυτό υπάρχουμε εμείς οι Loosers, οι homeless, οι άνεργοι, οι αγάμητοι, οι ανεπρόκοποι, οι κάθε λογής μη-έχοντες. Είμαστε, όπως έλεγε στην κινηματογραφική ταινία "Fisher King" (http://en.wikipedia.org/wiki/The_Fisher_King_%28film%29, dir. Terry Gilliam) ο LaGravenese μέσω ενός παραπληγικού χαρακτήρα… οι φωτεινοί σηματοδότες που προειδοποιούμε «ως εδώ, μην ξεπέσεις παραπέρα».

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο αγώνας για επιβίωση και «φυσική επιλογή» του Δαρβίνου μετατρέπετε σε σφαγή πιότερο αιματηρή κι’ από επίθεση λεόντων σε αγέλη προβατοειδών.

Οι πιο επιτυχημένες Βιομηχανίες της εποχής μας είναι αυτές που αντιλήφθηκαν τα δύο βασικά σημεία αυτού του αγώνα:
1) Το ρόλο του μηχανισμού αυτοεπιβράβευσης.
2) Τη φύση της εικόνας του «Νικητή», δηλαδή της εικόνας του ατόμου με «πρόσβαση» και «ικανότητα».

Επικολλώντας την «Αύρα του Νικητή» σαν επισυναπτόμενο στοιχείο μάρκετινγκ σε κάθε λογής προϊόντα και με τη χρήση των πολυδιάστατων μέσων μαζικής επικοινωνίας… όλες οι βιομηχανίες ουσιαστικά μετατράπηκαν σε Βιομηχανίες Lifestyle.

Μεταξύ του Accumbens, της «Αύρας του Νικητή» αλλά και της ύπαρξης των «άλλων» ως ανταγωνιστές ΚΑΙ ως μέσα εξασφάλισης επιβράβευσης… βρίσκεται ολάκερη η Ανθρώπινη Εμπειρία του Καταναλωτικού Ζώου. Επιπλέον, εδώ βρίσκεται η εξελικτική πορεία …από τον «Ήρωα-Νικητή» κατά το Αρχαίο Ελληνικό πρότυπο του Ολυμπιονίκη , ο οποίος εξιδανικεύτηκε ως «Νικητής» αλλά και ως άτομο χρήσιμο για το σύνολο …ως και τη σύγχρονη μετεξέλιξη του «επιτυχημένου αστού».

***

Ουφ, κουράστηκα. Θα κάνω μπανάκι, θα χαλαρώσω και μετά… βουρ για μπίρες στου Γιάννου. Hasta mañana…